ΟΙ ΑΜΦΙ-ΒΑΛΛΟΜΕΝΟΙ
.
Διαβάζοντας το “Αμφί” σκέπτομαι πάλι πόσο απαραίτητο αλλά και πόσο οδυνηρό είναι που πρέπει σήμερα να υπάρχει ένα τέτοιο έντυπο.
Οδυνηρό, διότι με την παρουσία του υπογραμμίζει τις ίδιες τις διακρίσεις που καταδικάζει. Απαραίτητο, γιατί μόνο με την παρουσία του θα επιτευχθεί (κάποτε) η κατάργηση των διακρίσεων, που θα σημάνει βέβαια και την αυτοκατάργηση του περιοδικού.
Το “Αμφί” είναι όργανο του ΑΚΟΕ -και τα αρχικά αυτά σημαίνουν (για όσους δεν ξέρουν) Απελευθερωτικό Κίνημα Ομοφυλόφιλων Ελλάδας. Το περιοδικό έχει σαν υπότιτλο τη φράση “Για την απελευθέρωση της ομοφυλόφιλης επιθυμίας”.
Εκεί είναι η πρώτη μου διαφωνία.
Όπως διαφωνώ με τις φεμινίστριες διότι προσπαθούν να απελευθερώσουν μόνο το γυναικείο φύλο -ξεχνώντας πως η ελευθερία ή θα είναι κοινή ή αδύνατη- έτσι κι εδώ διαφωνώ με την παρουσία της λέξης “ομοφυλόφιλης”. Πιστεύω ότι πρέπει γενικά να αγωνιστούμε για την απελευθέρωση ΚΑΘΕ επιθυμίας. Για την αλλαγή των κοινωνικών δομών που νομοθετούν τις ανθρώπινες επιλογές.
Άσχετα με το αν η ομοφυλοφιλία είναι φυσιολογική ή παρά φύσιν, αρρώστια ή απλή επιλογή, ηθική ή ανήθικη - πάντως είναι μια πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα με πλατιά διάδοση και ιστορία πολλών χιλιάδων χρόνων. Με το να την καταδικάζουμε η απλώς να την αγνοούμε, δεν λύνουμε το πρόβλημα. Ούτε για τους φιλομόφυλους ούτε για τους άλλους που ζούνε στον ίδιο χώρο μαζί τους.
Το θέμα μας λοιπόν δεν είναι η ομοφυλοφιλία αλλά το δικαίωμα να είσαι διαφορετικός.
Πιστεύω -και αυτό είναι ένα αξίωμα της σκέψης μου που δεν έχει αλλάξει τριάντα χρόνια τώρα- πως κάθε άνθρωπος πρέπει να είναι ελεύθερος να ικανοποιεί τις επιθυμίες του, εφόσον η ικανοποίηση τους δεν βλάπτει το συνάνθρωπο του.
Πιστεύω στην ελευθερία της απόλαυσης σαν ένα βασικό και αναφαίρετο ανθρώπινο δικαίωμα. Βλέπω πως η κοινωνία μας έχει γίνει ένας αποτελεσματικότατος μηχανισμός διωγμού και καταπίεσης κάθε απόλαυσης, την οποία το Σύστημα χορηγεί μόνον υπό όρους, σαν αμοιβή για παρεχόμενες (προς αυτό) υπηρεσίες.
Έχω γράψει πολλά εναντίον του πουριτανισμού αλλά έχω παραλείψει, κάτι. Ο πουριτανισμός δεν είναι (όπως νομίζετε) μια ηθική στάση. Είναι μηχανισμός καταστολής, καταπίεσης και έλεγχου, χειρότερος κι από τον οικονομικό μηχανισμό εκ μετάλλευσης που έστησε ο πρώτος (“σκληρός”) καπιταλισμός.
Αν κοιτάξει κανείς βαθύτερα θα δει το γιατί. Η απόλαυση ελευθερώνει. Δημιουργεί ευτυχισμένους και ελεύθερους ανθρώπους. Τέτοιους όμως δεν θέλει το Σύστημα. Θέλει σκλάβους, να νιώθουν στέρηση και πείνα, οι οποίες θα χρησιμεύουν σαν κίνητρα και σαν μοχλοί. Όταν οι άνθρωποι στερούνται, ελέγχονται. Κι εκεί αποβλέπει το Σύστημα. Μόνο που τώρα αντικατέστησε την οικονομική στέρηση με την ψυχική.
Το Σύστημα σου δίνει τη νόμιμη ηδονή -υπό όρους- αρκεί να παίξεις το παιχνίδι του. Νομοθετεί και την παράνομη ηδονή - και τη χορηγεί με άλλους όρους. Απαγορεύει ό,τι δεν ελέγχει. Και βέβαια οι απαγορεύσεις δεν περιορίζονται σε εξωτερικούς κανονισμούς. Από νωρίς εισάγονται στην ψυχή των ανθρώπων, την ευνουχίζουν, την καθηλώνουν, τη δηλητηριάζουν.
Αλλά και τη “θεμιτή”, νόμιμη σεξουαλική σχέση, το Σύστημα τη βαραίνει με τόσα ταμπού, τόσες απαγορεύσεις και αναστολές, που να είναι αδύνατον να αισθανθεί κανείς απόλαυση χωρίς τύψεις. Ε! λοιπόν, αυτές οι τύψεις είναι το μεγαλύτερο όπλο στα χέρια του Συστήματος.
Ό,τι ισχύει για τη σεξουαλική απόλαυση ισχύει και για όλες τις απολαύσεις - όλες είναι ύποπτες, αμαρτωλές και, κάπου, βλαβερές. Η ευτυχία είναι θεμιτή μόνο στην άλλη ζωή - υπό όρους που θα εκπληρωθούν σ' αυτήν εδώ. Άλλο καρότο για τη χειραγώγηση του λαού.
Ο αγώνας λοιπόν πρέπει να γίνει για τη νομιμοποίηση της επιθυμίας και την ελευθέρωση της απόλαυσης. Για την κατοχύρωση της ευτυχίας. Και αυτό πάλι είναι ένα τμήμα από τον ευρύτερο αγώνα για την απελευθέρωση του ανθρώπου.
Ανώνυμοι αγωνιστές του “Αμφί”, προσοχή: μην κάνετε το λάθος που κάνουν οι διώκτες σας. Μη χωρίζετε τους ανθρώπους σε κατηγορίες. Μην τονίζετε ιδιαίτερα τη διαφορά σας, όταν σκοπός σας (πρέπει να) είναι να αποδείξετε πως δεν υπάρχει διαφορά. Και μην αγωνίζεστε μόνο για τη δική σας απελευθέρωση - αλλά πρώτιστα για την απελευθέρωση αυτών που σας διώκουν. Είναι πιο αλλοτριωμένοι από σας - γι' αυτό και σας καταπιέζουν.
Όπως οι άνδρες είναι πιο αλλοτριωμένοι από τις γυναίκες και, αν δεν απελευθερωθούν πρώτοι αυτοί, το φεμινιστικό κίνημα δεν έχει, νόημα ούτε ελπίδα.
Στην ιδανική μελλοντική δημοκρατία, ο κάθε άνθρωπος θα έχει. το δικαίωμα να εκφράζεται και να ζει όπως θέλει - φτάνει να μη βλάπτει τον άλλο. Και όταν λέμε βλάπτει, εννοούμε αντικειμενική ζημιά κι όχι υποκειμενική ενόχληση... Ας αφήσουμε που δεν θα υπάρχει ενόχληση όταν ο ενοχλούμενος είναι εξίσου ελεύθερος με αυτόν που ενοχλεί...
Δεν είμαι ομοφυλόφιλος (χωρίς να νιώθω υπερήφανος γι' αυτό) αλλά θα επαναλάβω εκείνο το ωραίο σλόγκαν του Μάη 1968. Τότε, υπερασπίζοντας τον Γερμανοεβραίο Κον Μπέντιτ, φώναζαν οι Γάλλοι φοιτητές: “Είμαστε όλοι μας Γερμανοεβραίοι !”.
Κι όσο χλευάζονται και καταπιέζονται οι ομοφυλόφιλοι, οι ελεύθεροι άνθρωποι πρέπει να φωνάζουν: “Είμαστε όλοι μας ομοφυλόφιλοι!”.
Διαβάζοντας το “Αμφί” σκέπτομαι πάλι πόσο απαραίτητο αλλά και πόσο οδυνηρό είναι που πρέπει σήμερα να υπάρχει ένα τέτοιο έντυπο.
Οδυνηρό, διότι με την παρουσία του υπογραμμίζει τις ίδιες τις διακρίσεις που καταδικάζει. Απαραίτητο, γιατί μόνο με την παρουσία του θα επιτευχθεί (κάποτε) η κατάργηση των διακρίσεων, που θα σημάνει βέβαια και την αυτοκατάργηση του περιοδικού.
Το “Αμφί” είναι όργανο του ΑΚΟΕ -και τα αρχικά αυτά σημαίνουν (για όσους δεν ξέρουν) Απελευθερωτικό Κίνημα Ομοφυλόφιλων Ελλάδας. Το περιοδικό έχει σαν υπότιτλο τη φράση “Για την απελευθέρωση της ομοφυλόφιλης επιθυμίας”.
Εκεί είναι η πρώτη μου διαφωνία.
Όπως διαφωνώ με τις φεμινίστριες διότι προσπαθούν να απελευθερώσουν μόνο το γυναικείο φύλο -ξεχνώντας πως η ελευθερία ή θα είναι κοινή ή αδύνατη- έτσι κι εδώ διαφωνώ με την παρουσία της λέξης “ομοφυλόφιλης”. Πιστεύω ότι πρέπει γενικά να αγωνιστούμε για την απελευθέρωση ΚΑΘΕ επιθυμίας. Για την αλλαγή των κοινωνικών δομών που νομοθετούν τις ανθρώπινες επιλογές.
Άσχετα με το αν η ομοφυλοφιλία είναι φυσιολογική ή παρά φύσιν, αρρώστια ή απλή επιλογή, ηθική ή ανήθικη - πάντως είναι μια πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα με πλατιά διάδοση και ιστορία πολλών χιλιάδων χρόνων. Με το να την καταδικάζουμε η απλώς να την αγνοούμε, δεν λύνουμε το πρόβλημα. Ούτε για τους φιλομόφυλους ούτε για τους άλλους που ζούνε στον ίδιο χώρο μαζί τους.
Το θέμα μας λοιπόν δεν είναι η ομοφυλοφιλία αλλά το δικαίωμα να είσαι διαφορετικός.
Πιστεύω -και αυτό είναι ένα αξίωμα της σκέψης μου που δεν έχει αλλάξει τριάντα χρόνια τώρα- πως κάθε άνθρωπος πρέπει να είναι ελεύθερος να ικανοποιεί τις επιθυμίες του, εφόσον η ικανοποίηση τους δεν βλάπτει το συνάνθρωπο του.
Πιστεύω στην ελευθερία της απόλαυσης σαν ένα βασικό και αναφαίρετο ανθρώπινο δικαίωμα. Βλέπω πως η κοινωνία μας έχει γίνει ένας αποτελεσματικότατος μηχανισμός διωγμού και καταπίεσης κάθε απόλαυσης, την οποία το Σύστημα χορηγεί μόνον υπό όρους, σαν αμοιβή για παρεχόμενες (προς αυτό) υπηρεσίες.
Έχω γράψει πολλά εναντίον του πουριτανισμού αλλά έχω παραλείψει, κάτι. Ο πουριτανισμός δεν είναι (όπως νομίζετε) μια ηθική στάση. Είναι μηχανισμός καταστολής, καταπίεσης και έλεγχου, χειρότερος κι από τον οικονομικό μηχανισμό εκ μετάλλευσης που έστησε ο πρώτος (“σκληρός”) καπιταλισμός.
Αν κοιτάξει κανείς βαθύτερα θα δει το γιατί. Η απόλαυση ελευθερώνει. Δημιουργεί ευτυχισμένους και ελεύθερους ανθρώπους. Τέτοιους όμως δεν θέλει το Σύστημα. Θέλει σκλάβους, να νιώθουν στέρηση και πείνα, οι οποίες θα χρησιμεύουν σαν κίνητρα και σαν μοχλοί. Όταν οι άνθρωποι στερούνται, ελέγχονται. Κι εκεί αποβλέπει το Σύστημα. Μόνο που τώρα αντικατέστησε την οικονομική στέρηση με την ψυχική.
Το Σύστημα σου δίνει τη νόμιμη ηδονή -υπό όρους- αρκεί να παίξεις το παιχνίδι του. Νομοθετεί και την παράνομη ηδονή - και τη χορηγεί με άλλους όρους. Απαγορεύει ό,τι δεν ελέγχει. Και βέβαια οι απαγορεύσεις δεν περιορίζονται σε εξωτερικούς κανονισμούς. Από νωρίς εισάγονται στην ψυχή των ανθρώπων, την ευνουχίζουν, την καθηλώνουν, τη δηλητηριάζουν.
Αλλά και τη “θεμιτή”, νόμιμη σεξουαλική σχέση, το Σύστημα τη βαραίνει με τόσα ταμπού, τόσες απαγορεύσεις και αναστολές, που να είναι αδύνατον να αισθανθεί κανείς απόλαυση χωρίς τύψεις. Ε! λοιπόν, αυτές οι τύψεις είναι το μεγαλύτερο όπλο στα χέρια του Συστήματος.
Ό,τι ισχύει για τη σεξουαλική απόλαυση ισχύει και για όλες τις απολαύσεις - όλες είναι ύποπτες, αμαρτωλές και, κάπου, βλαβερές. Η ευτυχία είναι θεμιτή μόνο στην άλλη ζωή - υπό όρους που θα εκπληρωθούν σ' αυτήν εδώ. Άλλο καρότο για τη χειραγώγηση του λαού.
Ο αγώνας λοιπόν πρέπει να γίνει για τη νομιμοποίηση της επιθυμίας και την ελευθέρωση της απόλαυσης. Για την κατοχύρωση της ευτυχίας. Και αυτό πάλι είναι ένα τμήμα από τον ευρύτερο αγώνα για την απελευθέρωση του ανθρώπου.
Ανώνυμοι αγωνιστές του “Αμφί”, προσοχή: μην κάνετε το λάθος που κάνουν οι διώκτες σας. Μη χωρίζετε τους ανθρώπους σε κατηγορίες. Μην τονίζετε ιδιαίτερα τη διαφορά σας, όταν σκοπός σας (πρέπει να) είναι να αποδείξετε πως δεν υπάρχει διαφορά. Και μην αγωνίζεστε μόνο για τη δική σας απελευθέρωση - αλλά πρώτιστα για την απελευθέρωση αυτών που σας διώκουν. Είναι πιο αλλοτριωμένοι από σας - γι' αυτό και σας καταπιέζουν.
Όπως οι άνδρες είναι πιο αλλοτριωμένοι από τις γυναίκες και, αν δεν απελευθερωθούν πρώτοι αυτοί, το φεμινιστικό κίνημα δεν έχει, νόημα ούτε ελπίδα.
Στην ιδανική μελλοντική δημοκρατία, ο κάθε άνθρωπος θα έχει. το δικαίωμα να εκφράζεται και να ζει όπως θέλει - φτάνει να μη βλάπτει τον άλλο. Και όταν λέμε βλάπτει, εννοούμε αντικειμενική ζημιά κι όχι υποκειμενική ενόχληση... Ας αφήσουμε που δεν θα υπάρχει ενόχληση όταν ο ενοχλούμενος είναι εξίσου ελεύθερος με αυτόν που ενοχλεί...
Δεν είμαι ομοφυλόφιλος (χωρίς να νιώθω υπερήφανος γι' αυτό) αλλά θα επαναλάβω εκείνο το ωραίο σλόγκαν του Μάη 1968. Τότε, υπερασπίζοντας τον Γερμανοεβραίο Κον Μπέντιτ, φώναζαν οι Γάλλοι φοιτητές: “Είμαστε όλοι μας Γερμανοεβραίοι !”.
Κι όσο χλευάζονται και καταπιέζονται οι ομοφυλόφιλοι, οι ελεύθεροι άνθρωποι πρέπει να φωνάζουν: “Είμαστε όλοι μας ομοφυλόφιλοι!”.
.
*χωρίς την άδεια του συγγραφέα, αλλά με την ελπίδα της εκ των υστέρων συγκατάθεσής του.
Ειλικρινής απορία: Μήπως μαξιμαλίζοντας μέχρι τα όρια της ουτοπίας καταλήγουμε να ακυρώνουμε τις όποιες συγκεκριμένες (πολιτικές) διεκδικήσεις;
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε το τελευταίο σου σχόλιο έβαλες σε λέξεις ένα πρόβλημα που έχω με αρκετά γραπτά του ΝΔ. Θα συμφωνήσω λοιπόν με την απορία σου λέγοντας πως είναι καλό που και που να προσπαθούμε να δούμε όλη την εικόνα, την προέκταση προς την ουτοπία της συγκεκριμένης διεκδίκησης, συνήθως όμως όταν η στάση αυτή γίνει μόνιμη ξαφνικά το πρόβλημα φαίνεται πολύ μεγαλύτερο θέτοντας σε κίνδυνο ακόμη και την θέληση για μια οποιαδήποτε διεκδίκηση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚινδυνεύοντας να πλατειάσω θα προσθέσω κάτι που διάβασα κάποτε σε μια κριτική για τον Chomsky. Έλεγε λοιπόν κάποιος ότι διαβάζοντάς τον, το μέγεθος των προβλημάτων που περιγράφει δείχνει τόσο μεγάλο που ακυρώνει την θέληση του αναγνώστη ακόμη και να προσπαθήσει για κάτι καλύτερο. Σαν παράδειγμα έφερνε το εξής:
Είσαι οδηγός στο δρόμο και σε απόσταση βλέπεις μια χελώνα στη μέση του οδοστρώματος να προσπαθεί να το διασχίσει. Οι οδηγοί μέχρι στιγμής την αποφεύγουν αλλά το προγνωστικά δεν είναι καλά. Αντί να κάνεις και συ το ίδιο και να σκέφτεσαι την ίδρυση μιας καμπάνιας για αλλαγή των κανόνων οδοποιίας προς όφελος της χελώνας (πράγμα καθόλου κακό από μόνο του) αυτό που μπορείς να κάνεις άμεσα είναι να σταματήσεις και να την περάσεις απέναντι.
Λίγο ;
Ελάχιστο αλλά θα κάνει «διαφορά» έστω και μόνο για τη συγκεκριμένη χελώνα.
Και θα την κάνει ΤΩΡΑ.
μικροπολιτική και πάλι μικροπολιτική. μας τελείωσε η άλλη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟμολογώ ότι δεν κατανοώ το σχόλιο σου, ούτε αντιλαμβάνομαι ποιος θα πρέπει να θεωρηθεί ο παραλήπτης του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα σου έκανε κόπο να ξαναγράψεις κάπως πιο αναλυτικά;
erva,
ΑπάντησηΔιαγραφήδεν ήθελα να κρίνω τις προθέσεις του συγγραφέα και του κειμένου του που παρέθεσες, εξ ου και η λακωνικότητα.
Ηοwever, συμφωνώ με την παρατήρηση που έκανες.
βρίσκω εξαιρετικά απελευθερωτική την καθημερινή μικρο-πολιτική. Και δεν αναφέρομαι στην μικροπολιτική με την έννοια της χαμηλής, παρα-πολιτικής. Αναφέρομαι στην πολιτική δράση σε micro- επίπεδο με ένα τρόπο που αν θέλεις ορίζει το micro- επίπεδο o Φουκώ σε βιβλία όπως η μικροφυσική της εξουσίας.
Tην πολιτικότητα του να διεκδικήσεις το να είσαι ορατός π.χ. ως ομοφυλόφιλος στους φίλους και την οικογένεια σου. Την πολιτικότητα του να μη κρύβεσαι ή να είσαι happy με τη μορφή των σεξουαλικών σου επιλογών.
Για το οραματικό είμαι rather ambivalent. Εξάλλου και το κείμενο γράφτηκε πριν το τέλος της εποχής των μεγάλων αφηγήσεων.
Η «αρχαιολογική» αξία του κειμένου είναι αδιαμφισβήτητη. Και παρ’ όλο που ένα τέταρτο του αιώνα μετά με ενοχλούν τα ίδια ακριβώς σημεία, δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω το θάρρος και τη γενναιότητα του συγγραφέα, κι ας μην ασχολήθηκε έκτοτε ξανά με το θέμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΙδιαίτερα μάλιστα, αν συγκρίνω την τόλμη του με τη στάση των σημερινών διακηρυγμένων θαυμαστών του, που ποτέ δεν παίρνουν δημόσια θέση για κάτι τόσο «δεσμευτικό» και επιλέγουν βολικά να αγνοούν και το εν λόγω κείμενο.
Δείγμα, άραγε, του πόσο μίκρυναν τα μεγέθη μέσα στα 25 αυτά χρόνια;