Μανώλης Κωττάκης (estia.gr, 18-6-2020)
Για όλα υπάρχουν όρια σε αυτή την
ζωή!
Άλλο πράγμα η διαφορετική σεξουαλική προτίμηση κάθε
ανθρώπου και άλλο πράγμα εντελώς η πολιτική εκμετάλλευση της προτίμησης αυτής
και η αναγωγή της σε ιδεολογικό ρεύμα. Η συζήτηση στην πατρίδα μας άνοιξε εκ
νέου μετά την αποκάλυψη του οικονομικού συμβούλου του Πρωθυπουργού Αλέξη Πατέλη
ότι είναι gay και ότι γνώρισε ήδη τον σύζυγό του στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Ο
διάλογος εντάθηκε μετά και την παρέμβαση του Προέδρου της Βουλής Κώστα Τασούλα
ο οποίος υποστήριξε ότι η κοινωνία ωριμάζει υπέρ του γάμου των ομοφύλων. Η δική
μας θέση; Δεν διαφωνούμε! Ειλικρινώς.
Η κοινωνία πράγματι ωριμάζει. Αυτοί που δεν ωριμάζουν
όμως είναι όσοι κάνουν σημαία προοδευτικότητας την εκ μέρους της Πολιτείας
πρόθεση να περιβάλλει με νομικό τύπο την συμβίωση δύο ανθρώπων του ιδίου φύλου.
Σιγά την επανάσταση. Εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι: Από τον καιρό που ο
Γιάννης Μπέζος υποδύθηκε τον ομοφυλόφιλο στο διάσημο σήριαλ του Mega Channel
και αποενοχοποίησε για πρώτη φορά τις διαφορετικές σεξουαλικές προτιμήσεις
πέρασαν τριάντα ολόκληρα χρόνια. Η ελληνική κοινωνία ήταν τότε πράγματι πολύ
πιο συντηρητική από όσο σήμερα. Γι αυτό και ο ρόλος που υποδύθηκε ο Μπέζος ήταν
ο ορισμός της ανατροπής. Της ρήξης με τα κοινωνικά στερεότυπα. Σήμερα όμως εν
έτει 2020 το πρότυπο αυτό είναι σχεδόν καθεστώς. Σχεδόν κατεστημένο.
Ησυντήρηση. Κυριαρχεί παντού. Σε σήριαλ, σε βιβλία, σε θεατρικές παραστάσεις,
σε αφίσες, σε δημόσια αξιώματα, στις επιχειρήσεις. Χιλιάδες άνθρωποι έπαψαν να
ντρέπονται γι αυτό που είναι. Και παρά την σκόνη που κατά καιρούς σηκώνεται με
αφορμή δυσάρεστα επεισόδια όπως αυτό με τον Ζακ Κωστόπουλο η κοινωνία αξιολογεί
τα άτομα με διαφορετική σεξουαλική προτίμηση, άνδρες και γυναίκες, χωρίς τις
ισχυρές προκαταλήψεις του παρελθόντος. Τούτο συμβαίνει για έναν απλό λόγο: Δεν
τους αισθάνεται πλέον διαφορετικούς. Ακόμη και αν με τους παλαιούς ορισμούς
της, είναι. Το πρόβλημα που διακρίνω ωστόσο είναι ότι οι ίδιοι (δεν αναφέρομαι
στον επίσημο φορέα τους) εμμένουν να εμφανίζονται ως διαφορετικοί μέσα από τις
ποικιλώνυμες ηγεσίες τους. Σε σημείο μάλιστα που να μας πλασάρουν ως μείζονα
μεταρρύθμιση την προσχώρησή τους σε ”μικροαστικές αντιλήψεις” όπως η περιβολή
των σχέσεων συμβίωσης με τον τύπο του γάμου. Πιο συντηρητική αντίληψη από αυτήν
υπάρχει για έναν ”προοδευτικό”; Δεν υπάρχει. Και όμως εμφανίζεται ως
πρωτοπορία. Λυπάμαι. Δεν είναι. Αν κάποιοι επιθυμούν να παντρεύονται για να
έχουν αστικά δικαιώματα ο ένας ή η μία πάνω στην περιουσία του άλλου ή της
άλλης αυτό είναι μια θεμιτή επιδίωξη –μολονότι για την Εκκλησία μας είναι
αυστηρώς δογματικό θέμα αρχής λόγω και της ακάνθου των τέκνων- αλλά αυτό δεν
σημαίνει ότι αυτή η εξέλιξη είναι και αιτία για πανηγυρισμούς. Σιγά! Ρουτίνα
είναι. Και όπου δεν είναι, θα γίνει. Ό,τι οι άλλοι και αυτοί. Αν κάποιος δεν
είναι διαφορετικός και επιθυμεί να αντιμετωπίζεται από την κοινωνία ως μή-
διαφορετικός, έναν δρόμο έχει: Να πάψει να τραβά την προσοχή. Εδώ όμως τι
έχουμε; Το σχεδόν καθεστώς και το σχεδόν κατεστημένο όπως έχουν εξελιχθεί
σήμερα οι άνθρωποι με διαφορετική προτίμηση να διακηρύσσει ότι o γάμος των
ομοφύλων είναι μείζων αλλαγή που πρέπει να κερδίσει την προσοχή μας. Και μάλιστα
να βλέπουμε να το διακηρύσσει πως; Είναι τόσο ”ώριμοι” κάποιοι από την αόρατο
εμπροσθοφυλακή του κινήματος ώστε ενώ ανοίγουν σαμπάνιες για την δημόσια
παραδοχή του συμβούλου του Πρωθυπουργού ότι έχει σύζυγο άνδρα, εκείνοι δεν
κάνουν το ίδιο στην προσωπική τους ζωή. Απευθύνονται στο κοινό τους ως … στρέιτ
για να διαφημίσουν τους gay. Υπάρχει μεγαλύτερη υποκρισία από αυτό;
Να, λοιπόν, γιατί συμφωνώ με τον αγαπητό Πρόεδρο της
Βουλής Κώστα Τασούλα ότι η κοινωνία ωριμάζει σε αυτά τα θέματα . Με την
προσθήκη όμως ότι δεν ωριμάζουν αρκετοί από τους ενδιαφερόμενους. Πλέον αυτών
όμως θέλω να επισημάνω και το εξής: Άλλο η διαφορετική σεξουαλική ταυτότητα και
άλλο η πολιτική-ιδεολογική εκμετάλλευση αυτής. Καριέρα στο δημόσιο βίο κάνει
κανείς με τα πνευματικά του χαρίσματα. Όχι με τα άλλα. Αυτό αφορά στρέιτ και
γκέι. Όσο αποστρέφομαι έναν άνδρα ο οποίος ανέβηκε στη ιεραρχία χάρη στο
”φλέρτ”, όσο αποδοκιμάζω μια γυναίκα που εξασφάλισε προαγωγές χάρη στην φυσική
της ομορφιά, άλλο τόσο δεν εκτιμώ έναν gay ο οποίος επιβιώνει στο εργασιακό του
περιβάλλον αξιοποιώντας την αλληλεγγύη των ομοφύλων του και την ηθική
ανωτερότητα της φύσης του. Από όσο είμαι σε θέση να αντιλαμβάνομαι η κοινωνία
δεν αντιδρά σήμερα επειδή κάποιος έχει διαφορετική σεξουαλική προτίμηση από τα
ειωθότα. Το τι κάνει ο καθένας στην ζωή του και στο κρεβάτι του δικαίωμά του.
Αντιδρά όμως με σφοδρότητα στην ιδεολογική επιβολή του ”μοντέλου”. Πολεμά την
διαφορετικότητα όταν επιχειρείται να της επιβληθεί ως ανώτερο πρότυπο από την
ίδια. Ο οικονομικός σύμβουλος του Πρωθυπουργού Αλέξης Πατέλης δεν περιορίστηκε
να μοιραστεί μαζί μας την διαφορετική σεξουαλική του προτίμηση που έτσι και
αλλιώς είναι σχεδόν καθεστώς. Και η νέα πρέσβυς των ΗΠΑ έχει σύζυγο γυναίκα και
ο τέως πρέσβυς της Μεγάλης Βρεταννίας είχε σύζυγο άνδρα, είναι πλέον κανόνας
αυτά στα επίπεδά τους. Ο κ. Πατέλης συνόδευσε την εξομολόγηση του με την
επίκληση αποτελεσμάτων ”έρευνας” η οποία υποστηρίζει ότι οι gay αυξάνουν την
παραγωγικότητα των επιχειρήσεων. Γι αυτό μάλιστα ως άλλος ακτιβιστής θα
οργανώσει όπως ανακοίνωσε και συνέδριο για τα ανθρώπινα δικαιώματα στους χώρους
εργασίας. Με άλλα λόγια ο σύμβουλος του Πρωθυπουργού λανσάρει την
διαφορετικότητά του ως πρότυπο ανωτερότητας. Αναλόγως της στάσης που κοιμάσαι
τα βράδυα, μπρούμυτα η ανάσκελα είσαι ή δεν είσαι παραγωγικός, κάνεις ή δεν
κάνεις για την δουλειά σου.
Πρόκειται για την χειρότερη εκδοχή ρατσισμού. Κανείς
δεν είναι καλύτερος από κανέναν. Όλοι παιδιά του ίδιου Θεού είμαστε. Τέτοιου
είδους διαχωρισμοί, τέτοιου είδους πρωτοπορίες, τέτοιου είδους ηγεμονίες δεν
μας καταλείπουν καμμία αμφιβολία για το ποιοι συμπεριφέρονται ως σχεδόν
καθεστώς και ποιοι όχι. Καταλήγω: Στην διαφορετικότητα ανοίγουμε την αγκαλιά
μας. Είναι ανθρώπινο δικαίωμα. Ποιοι είμαστε εμείς που θα απορρίψουμε έναν
άνθρωπο επειδή δεν μας αρέσουν οι διαφορετικές σεξουαλικές του προτιμήσεις;
Στην δικτατορία της διαφορετικότητας όμως αντιδρούμε και μάλιστα έντονα. Οι
ορμές ενός εκάστου δεν συνιστούν πολιτικό ρεύμα.
Ο πολιτικός γάμος μεταξύ ομοφύλων
Κωνσταντίνος Μπογδάνος* (kathimerini.gr, 18/6/2020)
Οι συντηρητικοί φιλελεύθεροι δεν φοβόμαστε να
επιχειρηματολογούμε από θέση αρχής – αντιθέτως, το επιδιώκουμε. Δεν
αποστρέφουμε το βλέμμα μας από τον κόσμο και τον άνθρωπο όπως στην
πραγματικότητα είναι για να καταφύγουμε σε βολικές αφαιρέσεις. Δεν
διστάζουμε, όπως δεν δίστασε και ο Εντμουντ Μπερκ όταν στα τέλη του 18ου
αιώνα υποστήριξε τους επαναστάτες Αμερικανούς έναντι της δικής του
αποικιακής Βρετανίας, να καταγγείλουμε την αδικία, την καταπίεση και το
παράλογο όπου τα εντοπίζουμε. Σε αντίθεση με τους δήθεν δικαιωματιστές
του ρηχού νερού και της κακιάς ώρας, εμείς δεν μετράμε το δίκιο ανάλογα
με το αν απέναντί μας έχουμε δικούς μας ή όχι. Είπαμε: μας αρέσουν οι
αρχές – οι γενικές, αφηρημένες, καθολικής εφαρμογής αρχές της
νομοκρατίας και της ισονομίας.
Και θέμα νομοκρατίας και ισονομίας είναι το
ζήτημα του πολιτικού –και τονίζω εδώ το «πολιτικού»– γάμου μεταξύ
ομοφύλων στη χώρα μας. Μιας ληξιαρχικής πράξης δηλαδή που αναγνωρίζει
από πλευράς του κράτους τον δεσμό ζωής μεταξύ ενός ζευγαριού. Δεν
υπάρχει κανένας απολύτως λόγος ένα ομόφυλο ζευγάρι να μην κάνει για
παράδειγμα κοινή φορολογική δήλωση, να μην μπορεί να διεκδικήσει ισότιμα
κοινές ημέρες άδειας διακοπών, να μην είναι και κατά νόμο ζεύγος
εγγυτέρων συγγενών στα κληρονομικά και τις κρίσιμες αποφάσεις ζωής και
θανάτου. Δεν υπάρχει κανένας λόγος η κατά νόμο αναγνώριση ενός δεσμού
ζωής μεταξύ δύο συναινούντων ενηλίκων να εξαρτάται σήμερα από το φύλο
τους.
Ο κ. Πατέλης μίλησε στη συνέντευξη που έδωσε
πρόσφατα στην «Κ» για τον σύζυγό του. Ορισμένοι ίσως βιάστηκαν να
προκαταλάβουν αδιακρίτως τη στάση όσων δεν δηλώνουν καλά και ντε
προοδευτικοί. Γιατί όμως να δυσανασχετήσουν, ή να σοκαριστούν, οι
ετεροφυλόφιλοι συντηρητικοί φιλελεύθεροι; Και να το πω κι αλλιώς: Πόσοι
άραγε στ’ αλήθεια σοκαρίστηκαν; Πόσοι στ’ αλήθεια φοβήθηκαν για την
ακεραιότητα της δικής τους ετεροφυλόφιλης ταυτότητας;
Αντιθέτως, αυτό που θα έπρεπε να μας σοκάρει
και να μας εξοργίζει είναι ότι μια καθαρή υπόθεση νομοκρατίας και
ισονομίας –των θεμελίων δηλαδή της φιλελεύθερης αστικής δημοκρατίας– την
έχουμε παραδώσει βορά σε ακραίους και μισαλλόδοξους φανατικούς της
αριστεράς (οι οποίοι βέβαια ως κυβέρνηση δεν τόλμησαν να αναγνωρίσουν τον
πολιτικό γάμο μεταξύ ομοφύλων). Θα έπρεπε να μας σοκάρει και να μας
εξοργίζει ότι χιλιάδες ομόφυλα ζευγάρια στην πατρίδα μας, άνθρωποι
πολλοί από αυτούς φιλελεύθεροι και συντηρητικοί, νοικοκυραίοι και
πατριώτες, αισθάνονται ότι τα αυτονόητα δικαιώματά τους σήμερα τολμά να
τα προάγει –έστω και στα λόγια– ένα τσούρμο ακραίων.
Ιδού λοιπόν πεδίον δόξης λαμπρόν́ για τη Νέα
Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη. Η παράταξή μας ποτέ δεν κρύφτηκε
πίσω από το δάχτυλό της. Με τη νομική αναγνώριση του πολιτικού γάμου
μεταξύ ομοφύλων, μπορούμε να διασφαλίσουμε στην πράξη την ισονομία. Και
μπορούμε να ακυρώσουμε μια και καλή τους τζάμπα μάγκες του φωνακλάδικου
δήθεν δικαιωματισμού της αριστεράς. Η κοινωνία μας είναι πια ώριμη για να
κάνουμε αυτό το συμβολικό και ουσιαστικό βήμα νομοκρατίας. Ας το
τολμήσουμε, καθώς μόνο εμείς το μπορούμε!
* Ο κ. Κωνσταντίνος Μπογδάνος
είναι βουλευτής Α΄ Αθηνών της Ν.Δ.
