JACK COWAN

Jack D. Cowan

"ΕΙΜΑΙ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΣ Ή ΜΗΠΩΣ ΦΟΒΑΜΑΙ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ;". ΣΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΝΕΑΣ ΠΕΛΑΤΕΙΑΣ

«Είμαι ομοφυλόφιλος ή μήπως φοβάμαι ότι είμαι;»

Θάνος Ασκητής: Ομοφυλόφιλος γεννιέσαι ή γίνεσαι;

Θάνος Ασκητής, protothema.gr, 23/5/2017

H ανασφάλεια της σεξουαλικότητας και οι πιθανές έμμονες σκέψεις που μπορεί να βασανίζουν ένα άτομο με ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή

Ως ομοφυλοφιλία ορίζεται η σεξουαλική έλξη προς τα άτομα του ίδιου φύλου. Το ζήτημα της ομοφυλοφιλίας έχει συζητηθεί ίσως όσο κανένα άλλο. Ομοφυλόφιλος γεννιέσαι ή γίνεσαι; Υπάρχουν γονίδια που ευθύνονται για την ομοφυλοφιλία; Eχει κληρονομική βάση; Πολλά ερωτήματα, στα περισσότερα από τα οποία δεν έχουν δοθεί ακόμη ξεκάθαρες απαντήσεις. Πλέον οι ομοφυλόφιλοι δεν κρύβονται όπως στο παρελθόν. Στις περισσότερες περιπτώσεις δηλώνουν τη σεξουαλική τους προτίμηση. Υπάρχουν βέβαια κι εκείνοι που το κρύβουν από φόβο για το πώς θα τους αντιμετωπίσει ο περίγυρός τους. Υπάρχουν επίσης και κάποιοι άλλοι που είναι μπερδεμένοι. Που αγχώνονται μήπως δεν έχουν ετεροφυλοφιλικές προτιμήσεις, όπως κανονικά θα έπρεπε να έχουν (σύμφωνα με αυτούς πάντα), και βασανίζονται από έμμονες σκέψεις για τη σεξουαλική τους ταυτότητα. Ολα αυτά θα αναλυθούν παρακάτω. Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή. 

Είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι δεν αποδέχονται όλοι με τον ίδιο τρόπο τη σεξουαλική τους ταυτότητα. Τα περισσότερα άτομα που συνειδητοποιούν ότι έλκονται από άτομα του ίδιου φύλου περνάνε από διάφορες φάσεις μέχρι τελικά να αποδεχτούν τη σεξουαλικότητά τους και να την ενσωματώσουν στη συνολική εικόνα του εαυτού τους. Είναι πολύ σύνηθες στην αρχή κάποιος να αισθάνεται μπερδεμένος και να ψάχνει παντού επιβεβαίωση για την ετεροφυλοφιλική του ταυτότητα. 

Στη συνέχεια, όμως, όταν αντιληφθεί ότι δεν είναι ο μόνος που αισθάνεται έτσι, σιγά-σιγά θα απελευθερωθεί από το άγχος και τις ενοχές που μπορεί να τον κατέκλυαν, θα προσεγγίσει κι άλλα ομοφυλόφιλα άτομα και μπορεί να επιλέξει, ακόμα και να γνωστοποιήσει στον περίγυρό του τον σεξουαλικό του προσανατολισμό. Ωστόσο, μπορεί κάποιος άνθρωπος να εμφανίσει άρνηση όσον αφορά τη συνειδητοποίηση της σεξουαλικότητάς του. Η κοινωνία μας έχει μάθει να λειτουργεί μέσα από ομοιότητες και αντιθέσεις, και ακόμη και σήμερα, όπου το ζήτημα της ομοφυλοφιλίας δεν αποτελεί ταμπού -τουλάχιστον όχι τόσο όσο στο παρελθόν-, το διαφορετικό είναι δύσκολο να γίνει αποδεκτό. Οι άνθρωποι πολύ συχνά είμαστε έτοιμοι να κατακρίνουμε κάτι που δεν ταιριάζει στις αντιλήψεις και στις προτιμήσεις μας. Δεν είναι σπάνιο φαινόμενο, λοιπόν, ένα άτομο να προσπαθεί να καταπνίξει τα συναισθήματα και τις προτιμήσεις του φοβούμενο τις αντιδράσεις του κόσμου. Μέσα από αυτή την άρνηση της αποδοχής της ταυτότητάς του μπορεί να αρχίσει να απομονώνεται κοινωνικά και να οδηγηθεί ακόμη και στην ανάπτυξη κάποιας ψυχικής διαταραχής, όπως της κατάθλιψης. 

Και αν είμαι ομοφυλόφιλος και δεν το ξέρω;

Οπως αναφέρθηκε προηγουμένως, όταν κάποιος αρχίζει να αισθάνεται ότι έλκεται από άτομα του ίδιου φύλου, είτε είναι άνδρας, είτε γυναίκα, είναι φυσιολογικό να βρεθεί σε σύγχυση και να αγχώνεται για το τι ακριβώς συμβαίνει: «Είμαι άραγε ομοφυλόφιλος; Μήπως έτυχε να αισθανθώ έτσι;». Ωστόσο, πολύ γρήγορα καταλαβαίνει ποιες είναι οι προτιμήσεις του και τις αποδέχεται σιγά-σιγά. Τι συμβαίνει, όμως, στην περίπτωση όπου κάποιος φοβάται παράλογα, έχοντας επίμονες και ενοχλητικές σκέψεις, μήπως είναι ομοφυλόφιλος και δεν το ξέρει ενώ στην πραγματικότητα έλκεται από το αντίθετο φύλο; Στην περίπτωση αυτή δεν τίθεται ζήτημα σεξουαλικής ταυτότητας, αλλά ψυχικής νόσου. Τα άτομα αυτά βιώνουν επίμονες και ενοχλητικές σκέψεις για τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό. Οι αφορμές πολλές: πληροφορίες από το Διαδίκτυο, κάποια ομοφυλοφιλική σκηνή που είδαν στην τηλεόραση και τους φάνηκε ενδιαφέρουσα, κάποια είδηση που προβλήθηκε σε περιοδικά για κάποιον που ανακάλυψε σε μεγάλη ηλικία τις προτιμήσεις του για το ίδιο φύλο, η διαπροσωπική επαφή με κάποιον ομοφυλόφιλο και πάει λέγοντας. Εδώ δεν τίθεται λοιπόν θέμα σεξουαλικού προσανατολισμού, αλλά οι βασανιστικές αυτές ανησυχίες αποτελούν μία από τις κατηγορίες των εμμονών που μπορεί να βασανίζουν ένα άτομο με ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή. Στην περίπτωση αυτή, λοιπόν, το άτομο θα πρέπει να αναζητήσει τη βοήθεια ενός ειδικού με σκοπό την ανακούφιση των συμπτωμάτων του. 

ΣΥΧΝΟ ΣΕΞ ΜΕΤΑ ΤΑ 50, ΜΙΚΡΟΤΕΡΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΑΝΟΙΑΣ

Συχνό σεξ μετά τα 50, μικρότερος κίνδυνος άνοιας

ygeia.tanea.gr

Οι μεσήλικες και ηλικιωμένοι με δραστήρια σεξουαλική ζωή μπορεί να διατρέχουν μειωμένο κίνδυνο να εκδηλώσουν άνοια, αναφέρουν επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο του Κόβεντρι.

Μελέτη σε χιλιάδες εθελοντές έδειξε πως όσοι κάνουν συστηματικά σεξ έχουν καλύτερες επιδόσεις σε τεστ μνήμης και αναγνώρισης μοτίβων, που αποτελούν ένδειξη της υγείας του εγκεφάλου τους.

Περισσότεροι από 6.800 εθελοντές, ηλικίας 50 έως 89 ετών, συμμετείχαν στη μελέτη, συμπληρώνοντας ερωτηματολόγια για τον τρόπο ζωής τους και συμμετέχοντας σε τεστ νοητικών δεξιοτήτων.

Ένα από αυτά τα τεστ απαιτούσε να ακούσουν 10 λέξεις και να τις θυμηθούν αμέσως μετά, καθώς και πέντε λεπτά αργότερα.

Ένα άλλο ζητούσε να συμπληρώνουν τους αριθμούς που έλειπαν από διάφορες σειρές.

Οι άνδρες που δήλωσαν πως είναι σεξουαλικώς ενεργοί είχαν κατά 23% καλύτερες επιδόσεις στο τεστ των λέξεων και κατά 3% στα παζλ των αριθμών.

Οι συσχετίσεις αυτές παρέμειναν ισχυρές ακόμα και όταν ελήφθησαν υπ’ όψιν άλλοι πιθανοί συμβάλλοντες παράγοντες, όπως η ηλικία, η οικονομική κατάσταση και η φυσική δραστηριότητα, γράφουν οι ερευνητές στην επιθεώρηση «Age and Aging».

Πώς μπορεί όμως η ερωτική ζωή να επηρεάζει τις νοητικές λειτουργίες; Οι ερευνητές εκτιμούν ότι το κλειδί είναι η αυξημένη παραγωγή ορισμένων ορμονών, όπως η ντοπαμίνη και η οξυτοκίνη, στη διάρκεια του σεξ, οι οποίες σχετίζονται με αισθήματα επιβράβευσης και ευνοούν την μάθηση και τη μνήμη.

Η ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ ΤΗΣ ICELANDAIR

ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΩΝ ΣΤΗΝ ΤΣΕΤΣΕΝΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΑΝ ΟΙ ΜΑΚΡΟΝ ΚΑΙ ΠΟΥΤΙΝ

ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΩΝ ΣΤΗΝ ΤΣΕΤΣΕΝΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΑΝ ΟΙ ΜΑΚΡΟΝ ΚΑΙ ΠΟΥΤΙΝ

tanea.gr, 29/5/2017

Ο πρόεδρος της Γαλλίας Εμανουέλ Μακρόν δήλωσε σήμερα ότι "θα παρακολουθεί συνεχώς" αν γίνονται σεβαστά τα ανθρώπινα δικαιώματα στη Ρωσία και ιδίως στην Τσετσενία, τονίζοντας ότι απόσπασε από τον Ρώσο ομόλογό του Βλαντίμιρ Πούτιν την υπόσχεση ότι θα φροντίσει ώστε να φανεί "όλη η αλήθεια" όσον αφορά τις διώξεις σε βάρος των ομοφυλόφιλων.

"Ο πρόεδρος Πούτιν (...) μου ανέφερε ότι ανέλαβε πολλές πρωτοβουλίες για το θέματα των ΛΟΑΔ στην Τσετσενία και μέτρα που στοχεύουν να ρίξουν φως στη δράση των τοπικών αρχών" είπε ο Μακρόν στην κοινή συνέντευξη Τύπου που παραχώρησαν οι δύο ηγέτες στις Βερσαλλίες.

ΓΚΟΤΙΕ ΝΤΕΣΤΕΝΕ

Γκοτιέ Ντεστενέ: Ποιος είναι ο Πρώτος Κύριος του Λουξεμβούργου που προκάλεσε χαμό στα social media;

Χαμό στα social media προκάλεσε η φωτογραφία των συζύγων των ηγετών των χωρών-μελών του ΝΑΤΟ, καθώς ένας άνδρας κατάφερε να κλέψει την παράσταση ακόμα και από την πάντα εντυπωσιακή Μελάνια Τραμπ.

Λίγο πριν παραβρεθούν σε δείπνο στο Βασιλικό Κάστρο του Λάκεν, στο Βέλγιο, κάποιες από τις συζύγους και τις συντρόφους των αρχηγών κρατών που συμμετείχαν στη σύσκεψη του ΝΑΤΟ, πήραν θέση για μια “οικογενειακή” φωτογραφία.

Το πρόσωπο που ξεχωρίζει είναι ένας άνδρας, ο οποίος πλαισιώνεται από εννέα γυναίκες. Πρόκειται για τον Γκοτιέ Ντεστενέ, τον “πρώτο κύριο” του Λουξεμβούργου, καθότι πρόκειται για τον σύζυγο του μοναδικού εν ενεργεία πρωθυπουργού που έχει δηλώσει ανοικτά τις σεξουαλικές του προτιμήσεις.

Ο Ντεστενέ και ο Ξαβιέ Μπετέλ παντρεύτηκαν το 2015, αμέσως μετά την νομιμοποίηση των γάμων ομοφυλοφίλων στο Λουξεμβούργο. Να σημειωθεί ότι η ομοφυλοφιλία του Μπετέλ ήταν γνωστή πριν ακόμα γίνει πρωθυπουργός το 2013 ενώ πρόκειται για τον μοναδικό εν ενεργεία αρχηγό κράτους στην σύγχρονη ιστορία που έχει γνωστοποιήσει ότι είναι γκέι.

Ο νεαρός πρωθυπουργός, ηλικίας 42 ετών, γνωστοποίησε τον Αύγουστο του 2014 την πρόθεσή του να παντρευτεί με τον Γκοτιέ Ντεστενέ, Βέλγο αρχιτέκτονα με τον οποίον έχει συνάψει σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης το 2010. «Εκείνος μου το ζήτησε και εγώ είπα ναι», είχε δηλώσει στην αμερικανική εφημερίδα «Los Angeles Times». (thetouch.com.cy)

Luxembourg’s Prime Minister Xavier Bettel and partner Gauthier Destenay are welcomed by the prefect of the papal household Georg Gaenswein as they arrive at the Apostolic Palace on March 24. 

ΛΕΥΚΩΣΙΑ. GAY PRIDE ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ

GAY PRIDE και στις Κεντρικές Φύλακές – Παρέλασε «περήφανα» ομοφυλόφιλος άντρας με συνοδό τη Διευθύντρια Άννα Αριστοτέλους

tothemaonline.com, 28/5/2017

Έχει καθιερωθεί φαίνεται η συμμετοχή και κρατουμένων των Κεντρικών Φυλακών στην «Πορεία Υπερηφάνειας» που πραγματοποιείται κάθε χρόνο στη Λευκωσία.

Η διευθύντρια των Κεντρικών Φυλακών Άννα Αριστοτέλους, μαζί με μια μερίδα δεσμοφυλάκων έλαβε για άλλη μια χρονιά μέρος στο Cyprus Pride (πορεία υπερηφάνειας) που έλαβε χώρα το απόγευμα της Κυριακής 28/5 στη Λευκωσία.

Η κυρία Αριστοτέλους εφαρμόζοντας μια σειρά καινοτόμων ιδεών που έχει ξεκινήσει εδώ και αρκετό χρονικό διάστημα έδωσε τη συγκατάθεση της ώστε άντρας ο οποίος εκτίει ποινή φυλάκισης εντός του σωφρονιστικού ιδρύματος να παρελάσει μαζί με τον υπόλοιπο κόσμο και μάλιστα τον συνόδευσε σε μια ευχάριστη βόλτα στην ηλιόλουστη πρωτεύουσα.

ΕΛΕΟΣ ΠΙΑ! ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΡΘΟΤΗΤΑ

Ελεος πια! Οχι άλλη πολιτική ορθότητα

Χρησιμοποιείται πλέον με υπερβολικό, ακραίο, ενίοτε υστερικό τρόπο - αρκεί να δει κανείς μια δημοφιλή τηλεοπτική σειρά για ένα πολύ φιλελεύθερο σχολείο όπως το «Degrassi: Next Class». Το αποτέλεσμα όμως είναι ο περαιτέρω διχασμός των ήδη διχασμένων κοινωνικών ομάδων

Κοσμάς Βίδος (27/5/2017)

Πώς περνάει μία συνηθισμένη ημέρα σε ένα σχολείο στο προοδευτικό και φιλελεύθερο Τορόντο; Εφαρμόζοντας την πολιτική ορθότητα που είναι της μόδας. Ή κάτι σαν πολιτική ορθότητα. Εχουμε και λέμε: Η LGBT κοινότητα των (16αχρονων παρακαλώ) μαθητών κάνει στον προαύλιο χώρο «διαμαρτυρία φιλιού» επειδή η διεύθυνση μετέτρεψε το γραφείο τους σε χώρο προσευχής των φιλοξενούμενων μουσουλμάνων προσφύγων από τη Συρία.

Η πρόεδρος του Μαθητικού Φεμινιστικού Κινήματος (επίσης 16 ετών), μια μαντιλοφορούσα μουσουλμάνα (γεννημένη και μεγαλωμένη στον Καναδά) μπλοκάρει την εργασία τεσσάρων συμμαθητών της πάνω στα video games επειδή θεωρεί το παιχνίδι που έφτιαξαν σεξιστικό, και η διεύθυνση του σχολείου την στηρίζει χωρίς να ακούει τις φωνές όσων διαφωνούν. Η ίδια μαντιλοφορούσα μουσουλμάνα χαρακτηρίζει την ομοφυλοφιλία αφύσικη, «γιατί αυτό λέει το “Κοράνι”» και ενοχλείται με ομόθρησκές της που κυκλοφορούν ακάλυπτες (λεπτομέρεια: η οικογένειά της δεν της έχει επιβάλει περιορισμούς στην εμφάνιση, είναι δική της η απόφαση).

Ενα σατιρικό σκίτσο που απεικονίζει μια μαύρη μαθήτρια ως μαϊμού δημιουργεί τεράστια αναστάτωση, η μαθήτρια που το ζωγράφισε για να κάνει ένα αθώο αστείο, περιθωριοποιείται ως τη στιγμή που θα καταλάβει το λάθος της και θα ζητήσει κλαίγοντας συγνώμη: «δεν είμαι ρατσίστρια αλλά το σχέδιό μου ήταν ρατσιστικό. Τώρα το κατάλαβα. Δεν εννοούσα πως οι μαύρες είστε σαν μαϊμούδες».

Ετερη μαθήτρια, πρόσφυγας εκ Συρίας, πετάει τη μαντίλα της, δηλώνει λεσβία και καταρρίπτει (έστω προσπαθεί) όλα τα στερεότυπα για το Ισλάμ, ενώ ένας bisexual μαθητής που τα έχει με δύο συμμαθητές του, ένα κορίτσι και ένα αγόρι, δεν ξέρει από την Κική και τον Κοκό ποιον να διαλέξει, καθώς «την Κική την αγαπώ μα μ’ αρέσει και… ο Κοκό». Η μαμά του και η μαμά του «Κοκό» δεν έχουν θέμα, στηρίζουν γενικώς και αορίστως.

Θα ρωτήσετε τι σχολείο είναι αυτό; Ευτυχώς, τηλεοπτικό. Το «Degrassi: Next Class», η βασισμένη σε παλαιότερη επιτυχία της καναδικής τηλεόρασης σαπουνόπερα του Netflix, μεταφέρει όλα τα στερεότυπα που συναντάμε στις σαπουνόπερες με ενήλικες μέσα στις αίθουσες διδασκαλίας. Είδα το πρώτο επεισόδιο από περιέργεια και βρέθηκα να παρακολουθώ και τους τρεις κύκλους (αναμένονται και άλλοι, διαβάζω, λόγω επιτυχίας), εντυπωσιασμένος (και κυρίως προβληματισμένος), όχι από τις ερμηνείες ή από την (σουρεαλιστική ενίοτε) έμπνευση των σεναριογράφων, αλλά από τα κοινωνικά μηνύματα (περί ισότητας, δημοκρατίας, θρησκευτικών ελευθεριών, τρομοκρατίας κλπ.) με τα οποία μας βομβαρδίζει η σειρά. Διακρίνοντας στις… post modern  ιστορίες της, την ίδια σύγχυση που έχουμε και εμείς στην Ευρώπη και στην Ελλάδα, πάνω στα νέα, καυτά θέματα του ισλαμικού μοντέλου ζωής, του επαναπροσδιορισμού φύλου, της ανεκτικότητας απέναντι στους εκπροσώπους ξένων προς εμάς πολιτισμών.

Γιατί είναι τεράστια η σύγχυση που μας έχει δημιουργήσει το «φρούτο» της πολιτικής ορθότητας. Δηλαδή η, με απλά λόγια, χρήση λέξεων ή συμπεριφορών που δεν θεωρούνται προσβλητικές για καμία ομάδα ανθρώπων και η συμμόρφωσή μας με τις πεποιθήσεις των άλλων. Εχω πιάσει κι εγώ πολλές φορές τον εαυτό μου, όταν θέλω να εκφράσω μια άποψη να φοβάμαι πως μπορεί να παρεξηγηθεί και να ξεκινάω λέγοντας: «μπορεί να ακουστεί ρατσιστικό, αλλά …» ή «ελπίζω να μην ακουστεί σεξιστικό, αλλά…», ή «δεν θέλω να θεωρηθώ εχθρός των μεταναστών, αλλά…».

Παντού ένα «αλλά», ένα σταμάτημα, ένας φόβος να εκφραστώ για πράγματα τα οποία πριν από μερικά χρόνια θα τα έλεγα άνετα, χωρίς να αυτολογοκρίνομαι, χωρίς να φοβάμαι μην με κακοχαρακτηρίσουν, χωρίς να τρέμω πως αυτό που θα ακουστεί δεν είναι κοινωνικά αποδεκτό. Είναι αρκετοί εκείνοι που (και μέσα από τις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης) περιμένουν για να με/μας κατηγοριοποιήσουν αμέσως. Και ακολούθως για να αρχίσουν να πυροβολούν – σας θυμίζω τι είχε ακούσει η Κική Δημουλά όταν τόλμησε να αναφερθεί στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν λόγω και των μεταναστών οι κάτοικοι της Κυψέλης.

Η πολιτική ορθότητα, που στην πραγματικότητα δεν μπορεί παρά να αποτελεί συστατικό της ιδιοσυγκρασίας κάθε δημοκράτη, φοβάμαι πως σήμερα χρησιμοποιείται με υπερβολικό, ακραίο, ενίοτε υστερικό τρόπο. Το αποτέλεσμα είναι ο περαιτέρω διχασμός των ήδη διχασμένων κοινωνικών ομάδων, ανθρώπων που κοιτάζουν ο έναν τον άλλο ως εχθρό. Αλλά και η επικίνδυνη διείσδυση στις κοινωνίες μας -δια της θεωρίας που θέλει τα πάντα να (πρέπει να) είναι αποδεκτά και σεβαστά- κοσμοθεωριών, φιλοσοφιών, θρησκευτικών πρακτικών, απόψεων, τρόπων ζωής που απειλούν τον κόσμο μας. (Σχεδόν τα πάντα, γιατί υπάρχουν και εξαιρετικά ακραίες περιπτώσεις όπως η παραδοσιακή κλειτοριδεκτομή που δεν πιστεύω πως υπάρχει άνθρωπος που τη θεωρεί αξιοσέβαστη παράδοση).

Φαντάζομαι – ελπίζω, πως κάποια στιγμή θα βρεθούν οι ισορροπίες, ως τότε όμως, η πολιτική ορθότητα, έτσι όπως επιπόλαια και αμετροεπώς, με όρους «Degrassi», τη διαχειριζόμαστε τα τελευταία χρόνια (γιατί ο όρος προϋπάρχει όπως διαβάζω από τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα), εξακολουθεί να είναι μια μόδα που κρύβει κινδύνους. Ενώ εμφανίζεται ως το απόλυτο συστατικό μιας κοινωνίας για όλους, μπορεί να γίνει το όπλο μιας κοινωνίας όπου τους κανόνες και τα όρια βάζει μια συγκεκριμένη ομάδα. Καθιερώνοντας το αλάθητο των δικών της απόψεων, φιμώνοντας τον ελεύθερο λόγο, και μετατρέποντας τελικά τη Δημοκρατία σε τυραννία για εκείνους που μπορεί να έχουν άλλη άποψη και η οποία δεν είναι απαραιτήτως ρατσιστική, σεξιστική ή φασιστική. Η κουβέντα είναι μεγάλη και δύσκολη, καταθέτω απλώς μερικές σκέψεις, τις σκέψεις ενός ανθρώπου που παρατηρεί και προσπαθεί να καταλάβει. Αυτή τη φορά τον προβληματισμό τον πυροδότησε το αφελές  μέσα στην απεγνωσμένη ανάγκη του να είναι πολιτικώς ορθό «Degrassi». Καθημερινά τον πυροδοτούν αυτά που βλέπω γύρω μου. Η πολιτική ορθότητα όχι όπως την αντιλαμβάνομαι, αλλά όπως μου επιβάλλεται.

ΤΟΣΟΙ ΠΟΛΛΟΙ ΑΝΔΡΕΣ ΚΑΙ ΤΟΣΟΣ ΛΙΓΟΣ ΧΡΟΝΟΣ - 164

φωτογραφία: Bear + Bull 

ΕΝΝΙΑ ΠΡΩΤΕΣ ΚΥΡΙΕΣ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΠΡΩΤΟΣ ΚΥΡΙΟΣ ΣΤΙΣ ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ

Μάγεψε η Μελάνια Τραμπ στην οικογενειακή φωτογραφία με τις Πρώτες Κυρίες στις Βρυξέλλες στη σύνοδο του ΝΑΤΟ.

Η νέα Πρώτη Κυρία της Γαλλίας Μπριζίτ Τρονιέ, η σύζυγος του Ερντογάν και η οικοδέσποινα του Βελγίου, μεταξύ άλλων, έκλεψαν τις εντυπώσεις.

Αυτός όμως που κέρδισε τα βλέμματα ήταν ο Πρώτος Κύριος του Λουξεμβούργου, ο Γκοτιέ Ντεστενέ, ο οποίος συνόδευε τον σύζυγό του και πρωθυπουργό του Λουξεμβούργου.

Ο Ντεστενέ στάθηκε χαμογελαστός ανάμεσα στις Πρώτες Κυρίες διεκδικώντας τη δική του θέση και κερδίζοντας τις καλύτερες εντυπώσεις.

Απο τα αριστερά φαίνεται η Πρώτη Κυρία της Γαλλίας, Μπριγκίτε Μακρόν, στην παρθενική της εμφάνιση, ηΕμινέ Γκουλμπαράν Ερντογάν, η βασίλισσα Ματίλντε του Βελγίου, η Ίγκριντ Σολύλερουντ, σύντροφος του Γιενς Στόλτενμπεργκ, η σύζυγος του Βούλγαρου προέδρου Ντεσισσλάβα Ράντεβα, η Αμελί Ντερμπράουντρενγκιεν, σύζυγος του πρωθυπουργού του Βελγίου, η Σλοβένα Πρώτη Κυρία Μότζα Στρόπνικ, η Ισλανδή Τόρα Μάργκρετ Μπαλντβίνσδοτίρ και ο Πρώτος Κύριος, σύζυγος του πρωθυπουργού του Λουξεμβούργου, Γκοτιέ Ντεστενέ. (mpala.gr, 25/5/2017)

ΚΡΗΤΗ. ΟΙ ΞΕΝΟΔΟΧΟΙ ΚΑΝΟΥΝ ΑΝΟΙΓΜΑ ΣE ΓΚΕΪ ΤΟΥΡΙΣΤΕΣ ΚΑΙ... ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΑ ΣΕ SWINGERS

Κάνουν άνοιγμα στην Κρήτη και αναζητούν ξενοδοχεία για gay και swingers

Eπιχειρηματικό άνοιγμα στον γκέι τουρισμό (LGBT), έναν από τους δυναμικότερους και πιο προσοδοφόρους της παγκόσμιας αγοράς, ετοιμάζονται να κάνουν ξενοδόχοι της Κρήτης.

 Όπως είπαν οι ίδιοι στην “Π”, βρίσκονται στη διαδικασία αναζήτησης ξενοδοχείων για αγορά, τα οποία θα απευθύνονται αποκλειστικά στην κοινότητα των ομοφυλόφιλων.

Ο ένας ξενοδόχος εναλλακτικά συζητά τη λειτουργία ξενοδοχείου όπου θα φιλοξενούνται μέλη των swingers club, δηλαδή των κλαμπ ανταλλαγής ζευγαριών. Ο Νίκος Χαλκιαδάκης, πρώηνπρόεδρος των ξενοδόχων και ιδιοκτήτης των Cactus Hotels, σημείωσε: “Έχουμε πολλούς γκέι τουρίστες σε όλα τα ξενοδοχεία της Κρήτης και μάλιστα στα πιο

ακριβά. Είναι άνθρωποι οι περισσότεροι χωρίς παιδιά και οικογενειακές υποχρεώσεις, οι οποίοι έχουν την άνεση να ταξιδεύουν και να περνάνε καλά. Προτιμούν τα ξενοδοχεία που δεν φιλοξενούν παιδιά, παρά μόνο ενήλικες, τους ενδιαφέρει το καλό φαγητό ή οι ποιοτικές ήρεμες διακοπές, χωρίς ενοχλήσεις από τους γύρω τους. Είναι διακριτικοί και ξοδεύουν

αρκετά χρήματα στα ταξίδια τους”.

“Η Κρήτη θα κερδίσει, εάν κάνει άνοιγμα στον γκέι τουρισμό και προσωπικά το σκέφτομαι σοβαρά να προχωρήσω σε μια τέτοια επένδυση”.

Ο κ. Χαλκιαδάκης σχολιάζει ότι ο κερδισμένος επιχειρηματίας θα είναι εκείνος που θα κάνει την αρχή και τονίζει ότι και άλλοι ξενοδόχοι της Κρήτης σκέφτονται να επενδύσουν προς αυτή την κατεύθυνση. “Στο ξεκίνημα θα υπάρχει προκατάληψη, αλλά πιστεύω σύντομα θα ξεπεραστεί. Το παν είναι να γίνει η αρχή” αφού πρόκειται για μια ιδιαίτερα προσοδοφόρα αγορά”.

Ο ίδιος σημειώνει ότι αυτό το σχέδιο είναι στα πλάνα της επόμενης διετίας, ενώ, εάν δεν προχωρήσει, η εναλλακτική σκέψη του είναι να αγοράσει ένα ξενοδοχείο “στην μέση του πουθενά” και να το λειτουργήσει αποκλειστικά για swingers τους οποίους έχει ήδη φιλοξενήσει 2 φορές σ’ ένα από τα ξενοδοχεία του και του χρόνου τον Απρίλιο θα βρίσκονται και πάλι εδώ, αφού φέτος το καλοκαίρι θα κάνουν κρουαζιέρα στα ελληνικά νησιά.

“Μέχρι το 2019, ή το ένα ή το άλλο ξενοδοχείο θα βρίσκονται σε λειτουργία, γιατί θεωρώ ότι πρόκειται για σωστές και αποδοτικές επιχειρηματικές κινήσεις” δήλωσε στη συνέχεια. “Η γκέι αγορά είναι πολύ δυνατή και η Κρήτη θα μπορούσε να ωφεληθεί σημαντικά από αυτήν” ανέφερε στην “Π” ο Φώτης Κοκοτός των Elounda S.A. Hotels, σημειώνοντας ότι είχε κάνει διερευνητικές επαφές για την περίπτωση ξενοδοχείου στη Σητεία, ωστόσο συνάντησε τις αντιδράσεις της τοπικής κοινωνίας. Η αναζήτηση συνεχίστηκε και τώρα βρέθηκε μια άλλη ξενοδοχειακή μονάδα στην βορειοανατολική Κρήτη, ιδιοκτησίας παραδοσιακού ξενοδόχου της Κρήτης, με τον οποίο γίνονται συζητήσεις και οικονομικές διαπραγματεύσεις.

εφημ.ΠΑΤΡΙΣ (patris.gr)

Ο ΦΡΕΝΤΙ ΜΕΡΚΙΟΥΡΙ ΕΙΧΕ ΧΑΣΕΙ ΤΟ ΠΟΔΙ ΤΟΥ ΠΡΟΤΟΥ ΠΕΘΑΝΕΙ ΑΠΟ AIDS

Ο ΦΡΕΝΤΙ ΜΕΡΚΙΟΥΡΙ ΕΙΧΕ ΧΑΣΕΙ ΤΟ ΠΟΔΙ ΤΟΥ ΠΡΟΤΟΥ ΠΕΘΑΝΕΙ ΑΠΟ AIDS

tanea.gr, 23/5/2017

Ο τραγουδιστής των Queen Φρέντι Μέρκιουρι είχε σχεδόν χάσει το ένα του πόδι εξαιτίας των επιπλοκών του AIDS πολύ πριν πεθάνει, αποκάλυψε μέλος της μπάντας.
Σύμφωνα με τον κιθαρίστα Μπράιαν Μέι, ο Μέρκιουρι, που πέθανε το 1991 σε ηλικία 45 χρόνων, δεν ήθελε να δείξει σε κανέναν πόσο πολύ πονάει. 
«Το πρόβλημα ήταν στην πραγματικότητα το πόδι του», δήλωσε ο Μέι σε συνέντευξή του στο περιοδικό «Sunday Times» και πρόσθεσε ότι κάποτε ο Μέρκιουρι το έδειξε σε ένα δείπνο, αλλά αισθάνθηκε άσχημα επειδή φοβήθηκε ότι αναστάτωσε τον Μέι. 
Ο 69χρονος Μέι εξέφρασε τη λύπη του για το γεγονός ότι ο Μέρκιουρι δεν μπόρεσε να ζήσει περισσότερο ώστε να επωφεληθεί από το «μαγικό κοκτέιλ» των αντιρετροϊκών φαρμάκων που κυκλοφόρησαν λίγους μήνες αργότερα για την αντιμετώπιση του AIDS. 
«Έφυγε λίγους μήνες πριν. Αν κρατούσε λίγο περισσότερο, θα ήταν ακόμα μαζί μας, είμαι σίγουρος», είπε ο Μέι. Ο τραγουδιστής αποκάλυψε μόνος του την ασθένεια στους θαυμαστές του 24 ώρες πριν πεθάνει.
Η δημόσια συζήτηση για τη αρρώστια δεν ήταν αυτό που ήθελε ο Μέρκιουρι, είπε ο Μέι. «Φυσικά όλοι γνωρίζαμε από τι έπασχε, αλλά δεν θέλαμε να το πιστέψουμε. Πιθανότατα δεν θέλαμε να ασχοληθούμε με αυτό το θέμα και δεν θέλαμε να μιλήσουμε γι’ αυτό και δεν θέλαμε να αλλάξουμε τη ζωή μας, αλλά αυτή ήταν η κατάσταση. Και έτσι προχωρήσαμε», δήλωσε ο Μέι.

Η ΤΑΪΒΑΝ ΑΝΟΙΓΕΙ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΑΜΟ ΟΜΟΦΥΛΩΝ

Η Ταϊβάν ανοίγει τον δρόμο για τον γάμο των ομοφυλοφίλων

Ιστορική απόφαση από την Δικαιοσύνη της χώρας

tovima.gr, 24/5/2017

Μία ιστορική απόφαση εξέδωσε την Τετάρτη η Δικαιοσύνη της Ταϊβάν νομιμοποιώντας τον γάμο των ομοφυλοφίλων. Με αυτήν την απόφαση, η Ταϊβάν γίνεται η πρώτη χώρα της Ασία που ανοίγει τον δρόμο για τον γάμο μεταξύ προσώπων του ίδιου φύλου. 

Το Συνταγματικό Δικαστήριο αποφάνθηκε πως η διάταξη του αστικού κώδικα που αναφέρει πως ένα γαμήλιο συμβόλαιο δεν μπορεί να συναφθεί παρά μόνο μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας «παραβιάζει» το Σύνταγμα, που εγγυάται την ελευθερία του γάμου και την ισότητα μεταξύ των πολιτών. 
Το δικαστήριο δίνει προθεσμία δύο ετών στην κυβέρνηση για να εφαρμόσει αυτή την απόφαση, επισημαίνοντας πως, αν οι ισχύοντες νόμοι δεν τροποποιηθούν στο διάστημα αυτό, οι γάμοι προσώπων του ίδιου φύλου θα επιτραπεί να εγγράφονται στο ληξιαρχείο. 

120 ΧΤΥΠΟΙ ΤΟ ΛΕΠΤΟ

«120 χτύποι το λεπτό»: Η ταινία που άγγιξε την καρδιά του Φεστιβάλ των Καννών

HuffPost Greece & ΑΜΕ-ΜΠΕ, 21/5/2017

Η Κρουαζέτ συγκλονίστηκε από την παρουσίαση του φιλμ-γροθιά στο στομάχι "120 χτύποι το λεπτό", του Γάλλου Ρομπέν Καμπιγιό, που αναφέρεται στα πρώτα χρόνια του αγώνα κατά του AIDS στη Γαλλία της δεκαετίας του 1990, μέσα από τη μάχη που δίνει η οργάνωση Act Up.

Εκεί όπου πολλές ταινίες για την επιδημία που έπληξε την ομοφυλοφιλική κοινότητα ασχολούνται με τα ατομικά πεπρωμένα (όπως το "Φιλαδέλφεια" με τον Τομ Χανκς), ο Καμπιγιό παρουσιάζει το θέμα στη συνολική του διάσταση και δίνει μια πολιτική ταινία, που διεκδικεί τον Χρυσό Φοίνικα.

"Στην αρχή της επιδημίας, οι άνθρωποι ζούσαν στη γωνιά τους. Με την Act Up, ασθενείς θέλησαν να σπάσουν τη μύχια κατάρα για να κάνουν τη νόσο πιο ορατή και να θέσουν τους πολιτικούς προ των ευθυνών τους", δήλωσε ο σκηνοθέτης στο AFP.

Η Act Up ζητούσε "να μην υφιστάμεθα πλέον την επιδημία, αλλά να έχουμε ενεργό ρόλο", δηλώνει αυτός που ήταν ακτιβιστής της οργάνωσης, η οποία έγινε γνωστή για τα προκλητικά συνθήματά της και τις θεαματικές της εκστρατείες όπως οι "die in", με τους συμμετέχοντες να ξαπλώνουν στο έδαφος παριστάνοντας τους νεκρούς.

Εκτός από τον θάνατο, η καταπολέμηση της αδιαφορίας, τα εργαστήρια και η ασθένεια έρχονται κυρίως στο προσκήνιο. "Η ταινία δεν δίνει συμβουλές, απλά θυμίζει αυτή τη συσπείρωση του κόσμου κατά της επιδημίας αυτής, του κόσμου που έχτισε μια συνείδηση και έδωσε πολιτικούς αγώνες", τόνισε ο 54χρονος Καμπιγιό.

Από την περιπέτεια της Act Up, o σκηνοθέτης θέλησε να αποδώσει τις εντυπωσιακές επιχειρήσεις της οργάνωσης, τις τεταμένες συζητήσεις για να αποφασιστεί η δράση της, για τις θέσεις που θα υιοθετήσει και ιατρικά επιτεύγματα... Δείχνει επίσης τον έρωτα, τις gay pride και τις βραδιές υπό τον ήχο της μουσικής house, η οποία ενέπνευσε για τον τίτλο της ταινίας.

"Μια μουσική ανήσυχη, όπως η ασθένεια και η εποχή", υπογραμμίζει ο σκηνοθέτης των ταινιών "Revenants" και '"Eastern Boys". "Η μουσική επιτρέπει στον θεατή να ανατρέξει στη δεκαετία του 1990, χωρίς θέλουμε να κάνουμε μια ταινία εποχής".

"Αποδοκιμάζοντας τους πολιτικούς με ισχυρές και συμβολικές ενέργειες, η Act Up έπαιξε θεμελιώδη ρόλο", θυμάται ο Ζαν-Λικ Ρομερό, ο πρώτος πολιτικός στην Γαλλία που αποκάλυψε ότι είναι οροθετικός. "Ελπίζω ότι ταινίες όπως αυτή θα βοηθήσουν να αποδειχτεί ότι για να ενεργήσουν οι πολιτικοί, χρειάζεται η πίεση του κόσμου", δήλωσε ο σημερινός πρόεδρος της ένωσης τοπικών αιρετών εκπροσώπων κατά του AIDS.

Η ταινία "120 χτύποι το λεπτό", διάρκειας δύο και πλέον ωρών, δείχνει έναν ακτιβισμό που αναπτύχθηκε πολύ πριν από την εποχή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Το φιλμ δεν έχει βλέμμα νοσταλγίας ούτε μοιάζει με ντοκιμαντέρ, ίσως γιατί δίνει έμφαση στην ιστορία αγάπης μεταξύ του Σον που νοσεί από AIDS και του Νατάν, ο οποίος δεν είναι άρρωστος.
Πέρα από την αρρώστια που απασχολεί το ζευγάρι, η "120 χτύποι το λεπτό" τονίζει τη ριζοσπαστικότητα του ενός και τη σαγήνη του άλλου.

Ακόμα όχι ιδιαίτερα γνωστοί ηθοποιοί, ο Ναϊέλ Περέζ Μπισκαγιάρ και ο Αρνό Βαλουά συγκλονίζουν στην οθόνη, μαζί με την Αντέλ Ενέλ.

Συνεργάτης από παλιά του σκηνοθέτη Λοράν Καντέ (Χρυσός Φοίνικας 2008 για το "Ανάμεσα στους τοίχους"), ο Ρομπέν Καμπιγιό συνεργάστηκε για την τρίτη του ταινία με τον Φιλίπ Μανζό, πρώην πρόεδρο της Act Up από το 1997-1999 για να γράψει το σενάριο.

Πρώτη από τις τέσσερις γαλλικές ταινίες μεγάλου μήκους που μετέχουν στο επίσημο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ των Καννών, η "120 χτύποι το λεπτό" θα προβληθεί στις γαλλικές αίθουσες στα τέλη Αυγούστου.

Η... ΕΛΛΗΝΙΔΑ ARIANA GRANDE

Η Αριάνα Γκράντε γεννήθηκε στις 26 Ιουνίου του 1993 στην πόλη Μπόκα Ρατόν της Φλόριντα. Γονείς της είναι η Τζόαν Γκράντε και ο Έντουαρντ Μπουτέρα και εμπνεύστηκαν το όνομά της από την πριγκίπισσα Οριάνα από το καρτούν Felix the Cat. Η οικογένειά της μετακόμισε από τη Φλόριντα στη Νέα Υόρκη όταν η μητέρα της ήταν έγκυος σε εκείνη αλλά οι γονείς της χώρισαν όταν ήταν 8-9 ετών.

Αν και αρχικά, ακόμα και η ίδια πίστευε ότι είχε ιταλική καταγωγή, τον Απρίλιο του 2014 είχε ανεβάσει στον προσωπικό της λογαριασμό στο twitter πως οι παππούδες της ήταν Έλληνες και έχει ρίζες και από τη Βόρεια Αφρική.

«Μόλις έμαθα ότι οι παππούδες μου ήταν Έλληνες και εν μέρει από τη Βόρεια Αφρική. Νόμιζα πως είμαι Ιταλίδα. Ποια είμαι; Όλη μου η ζωή είναι ένα ψέμα» είχε γράψει χαρακτηριστικά.

Μάλιστα, τον περασμένο Μάιο είχε βρεθεί στην Ελλάδα για να κάνει διακοπές με την παρέα της στη Μύκονο. Και από εκεί ανέβαζε συνεχώς φωτογραφίες και video από τις στιγμές της στο ελληνικό νησί.

Αν και μεγάλωσε ως Καθολική, έχει αποκηρύξει τον Χριστιανισμό, όταν ο Πάπας Βενέδικτος χαρακτήρισε ως αμαρτωλούς τους ομοφυλόφιλους και τις εργαζόμενες γυναίκες.

Ο ετεροθαλής αδερφός της, Φρανκι, ο οποίος τραγουδιστής, ηθοποιός, και παραγωγός στο επάγγελμα,  είναι γκέι και αυτό την συγκλόνισε.

Έκτοτε έχει ασπαστεί την Καμπάλα.

«Όταν ο αδελφός μου είπε ότι ο Θεός δεν αγαπά τους ανθρώπους σαν κι αυτόν, είπα «αυτό δεν είναι καλό». Μετά μάθαμε για την οικοδόμηση ενός κέντρου για την Καμπάλα, εγώ και ο Frankie πλησιάσαμε και δημιουργήσαμε μια βαθιά σύνδεση με αυτή την θρησκεία», είχε αναφέρει σε συνέντευξή της.  (star.gr)

ΙΝΔΟΝΗΣΙΑ. ΣΚΗΝΕΣ ΑΠΟ ΕΝΑ ΔΗΜΟΣΙΟ ΜΑΣΤΙΓΩΜΑ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΩΝ

Ινδονησία: Δημόσιο μαστίγωμα σε ομοφυλόφιλο ζευγάρι με βάση το νόμο της Σαρία

documentonews.gr, 23/5/2017

Δύο άνδρες που είχαν συλληφθεί τον Μάρτιο ενώ έκαναν σεξ υποβλήθηκαν σε δημόσιο μαστίγωμα στην επαρχία Ατσέχ. Ένα πλήθος περίπου 1000 ατόμων "παρακολούθησε" τη δημόσια τιμωρία ενώ μερικοί χαμογελούσαν ή βιντεοσκοπούσαν τη δημόσια διαπόμπευση.

Το δημόσιο μαστίγωμα έγινε σε κεντρική πλατεία μπροστά από ένα τζαμί στην πρωτεύουσα της επαρχίας, Μπάντα Ατσέχ

Οι δύο νέοι που μαστιγώθηκαν, ηλικίας 20 και 23 ετών, δέχθηκαν πάνω από 82 χτυπήματα ο καθένας με λεπτό καλάμι. Η αρχική τους ποινή για 85 μαστιγώματα μειώθηκε λόγω του χρόνου παραμονής τους υπό κράτηση.

Τουλάχιστον άλλοι οκτώ άνδρες και γυναίκες μαστιγώθηκαν μαζί με το ομοφυλόφιλο ζευγάρι για άλλα αδικήματα, σύμφωνα με την Σαρία.

Το μαστίγωμα έγινε από δέκα διαφορετικούς αξιωματούχους που φορούσαν καφέ ρούχα και είχαν καλυμμένα τα πρόσωπά τους. Οι αξιωματούχοι σταματούσαν κατά διαστήματα, όταν ο πόνος ήταν αφόρητος.

«Ήθελα να το παρακολουθήσω για να μου γίνει μάθημα να μην κάνω κάτι που παραβιάζει την ισλαμική διδασκαλία», δήλωσε η Ζουμπαιντάχ, 20χρονη φοιτήτρια, η οποία πρόσθεσε ότι ήταν η πρώτη φορά που είδε μαστίγωμα. «Η ομοφυλοφιλία είναι θεραπεύσιμη ασθένεια, είναι πολύ απαγορευμένη στο Ισλάμ», ανέφερε.

«Ελπίζω ότι δεν θα υπάρχουν πλέον τέτοιες περιπτώσεις ομοφυλοφιλίας, είναι συγκλονιστικό», δήλωσε ένας άλλος νεαρός φοιτητής, ο Ένι Τρι Ρετνανινγκίς.

Η επαρχία Ατσέχ είναι η πιο συντηρητική επαρχία της Ινδονησίας, τη χώρα με τον μεγαλύτερο μουσουλμανικό πληθυσμό στον κόσμο. Της δόθηκε το δικαίωμα να εφαρμόσει το νόμο της Σαρία το 2000 ως μέρος μιας συμφωνίας με την κεντρική εξουσία για να αντιμετωπισθούν οι αυτονομιστικές τάσεις.

Οι αρχές της επαρχίας ποινικοποίησαν τις σχέσεις μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου το 2014 και το βράδυ της Τρίτης ήταν η πρώτη φορά που εκτελέστηκε ποινή βάσει της απόφασης.

Η Human Rights Watch καταγγέλλει ότι με τον τρόπο αυτό κακοποιήθηκαν 339 άτομα τη χρονιά που πέρασε (2016).

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΦΟΡΟΥΣΑΝ ΤΟ ΡΟΖ ΤΡΙΓΩΝΟ...

Αυτοί που φορούσαν το ροζ τρίγωνο...

Χριστίνα Σανούδου (kathimerini.gr, 21/5/2017)

Σκηνές από το θεατρικό έργο «Bent», που έγραψε ο Μάρτιν Σέρμαν, αντλώντας έμπνευση από τις αφηγήσεις του Γιόζεφ Κ.

«Δεν μπορείς να φυλακίσεις ή να ασκήσεις διώξεις σε ανθρώπους που απλώς δεν υπάρχουν». Αυτή ήταν η πρόσφατη απάντηση του εκπροσώπου της τσετσενικής κυβέρνησης στις κατηγορίες ακτιβιστών ότι η αστυνομία έχει αρχίσει να συλλαμβάνει ομοφυλόφιλους και να τους οδηγεί σε μυστικά κέντρα κράτησης, όπου βασανίζονται με ηλεκτροσόκ και σε ορισμένες περιπτώσεις ξυλοκοπούνται μέχρι θανάτου. «Αν υπήρχαν τέτοιοι άνθρωποι στην Τσετσενία, οι αρχές επιβολής της τάξης δεν θα χρειαζόταν να κάνουν τίποτα, γιατί οι συγγενείς τους θα τους έστελναν κάπου από όπου δεν θα επέστρεφαν ποτέ», πρόσθεσε. 

Τον Απρίλιο, η ρωσική εφημερίδα Novoya Gazeta δημοσίευσε πληροφορίες, σύμφωνα με τις οποίες πάνω από 100 ομοφυλόφιλοι άνδρες είχαν εξαφανιστεί τις προηγούμενες εβδομάδες. Αν και η Διεθνής Αμνηστία έσπευσε να προειδοποιήσει πως ο όρος «στρατόπεδα συγκέντρωσης» δεν πρέπει να χρησιμοποιείται άκριτα, οι μαρτυρίες όσων κατάφεραν να αποδράσουν ή αφέθηκαν ελεύθεροι, συχνά αφού είχαν ορκιστεί ότι θα εγκατέλειπαν τη χώρα, αναπόφευκτα φέρνουν στον νου τις διώξεις των ομοφυλοφίλων στη ναζιστική Γερμανία.

Αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Τσετσενία είναι προφανώς λιγότερο οργανωμένο από τη μαζική εξόντωση ανθρώπων στα στρατόπεδα του Γ΄ Ράιχ. Φαίνεται, όμως, ότι η ποινικοποίηση της ομοφυλοφιλίας χαίρει ευρείας κοινωνικής αποδοχής στη σύγχρονη Τσετσενία (και ώς ένα βαθμό στη Ρωσία, στην οποία υπάγεται), ακριβώς όπως συνέβαινε στη χιτλερική Γερμανία. Οι «φόνοι τιμής», όπως ονομάζονται οι δολοφονίες ομοφυλοφίλων από τους συγγενείς τους, συνήθως παραμένουν ατιμώρητοι και εμμέσως ενθαρρύνονται από το καθεστώς.

Μετά το επίμαχο δημοσίευμα, οι ανταποκριτές της Novoya Gazeta άρχισαν να δέχονται απειλές και χαρακτηρίστηκαν «εχθροί της πίστης και της πατρίδας» από συμβούλους του Τσετσένου προέδρου και μουσουλμάνους κληρικούς. 

Στο βιβλίο «Οι άντρες με το ροζ τρίγωνο», ο Γιόζεφ Κοχούτ, ή απλώς Γιόζεφ Κ., αφηγείται μια ελαφρώς «πειραγμένη» εκδοχή της προσωπικής του ιστορίας μέσω του συγγραφέα Χάιντς Χέγκερ (ψευδώνυμο του Χανς Νόιμαν). Την άνοιξη του 1939 ο Γιόζεφ, τότε φοιτητής σε πανεπιστήμιο της Βιέννης, συλλαμβάνεται και οδηγείται στη φυλακή με μόνη κατηγορία ότι διατηρούσε ερωτική σχέση με έναν άλλο άνδρα. Λίγα χρόνια νωρίτερα, η παράγραφος 175 της γερμανικής νομοθεσίας είχε τροποποιηθεί έτσι ώστε για την καταδίκη ενός κατηγορούμενου για «σοδομισμό» να αρκεί ακόμα και η πρόθεση σωματικής επαφής, χωρίς βέβαια να προσδιορίζεται το τι συνιστά «πρόθεση». Το 1936 είχε συσταθεί με πρωτοβουλία του Χίμλερ η υπηρεσία της αστυνομίας για την αντιμετώπιση των αμβλώσεων και της ανδρικής ομοφυλοφιλίας, οι οποίες θεωρούνταν απειλές για την εξάπλωση της Αρίας φυλής (οι ομοφυλόφιλες γυναίκες είχαν κάπως καλύτερη μοίρα, κυρίως επειδή η «κατάστασή» τους χαρακτηριζόταν «αναστρέψιμη»).

Αφού εκτίει την εξάμηνη ποινή του στις δικαστικές φυλακές της Βιέννης ο Γιόζεφ δεν αφήνεται ελεύθερος, αλλά στις αρχές Ιανουαρίου του ’40 μεταφέρεται στο στρατόπεδο Ζάξενχαουζεν, στη βορειοανατολική Γερμανία. Από τις μαρτυρίες άλλων κρατουμένων γνωρίζει πως «εμείς οι “αδελφές” όπως και οι Εβραίοι θα περνούσαμε στο στρατόπεδο μαρτύρια μέχρι θανάτου και πιθανότατα δεν θα βγαίναμε ζωντανοί». Ωστόσο, δυσκολεύεται να πιστέψει πως στ’ αλήθεια τον αντιμετωπίζουν ως εγκληματία. «Τι κοινωνία είναι αυτή και τι άνθρωποι που υπαγορεύουν σε έναν ενήλικο άντρα πώς και ποιον θα αγαπήσει;» αναρωτιέται. Αργότερα, θα μάθει πως η κακή του τύχη οφείλεται εν μέρει στην ταυτότητα του εραστή του, ο πατέρας του οποίου ανήκε στον κύκλο επιρροής του ναζιστικού καθεστώτος και χρησιμοποίησε όλες του τις διασυνδέσεις προκειμένου να αποσιωπηθεί το «ατόπημα» του γιου του.

Σε γενικές γραμμές, η Γκεστάπο απέφευγε να ανακατεύεται στις προσωπικές υποθέσεις των (Αριων) πολιτών του Γ΄ Ράιχ αν δεν συνέτρεχε άλλος λόγος, έτσι ο συνολικός αριθμός των ομοφυλοφίλων που οδηγήθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης (υπολογίζονται στις 5 με 15 χιλιάδες, παρότι δεν υπάρχουν καταγραφές) ήταν σχετικά μικρός σε σχέση με τον αριθμό όσων καταδικάστηκαν στο ίδιο διάστημα (περίπου 100.000 άτομα). Αν, πάντως, είχαν την ατυχία να καταλήξουν σε ένα στρατόπεδο, όπου υποχρεώνονται να ράψουν στη στολή τους ένα ροζ τρίγωνο, είχαν ελάχιστες πιθανότητες να επιβιώσουν, αφού οι ναζί τους θεωρούσαν αναλώσιμους και τους ανέθεταν τα πιο βαριά και επικίνδυνα έργα, τους υπέβαλαν σε πειραματικές «θεραπείες» ή τους δολοφονούσαν εν ψυχρώ, ενίοτε χρησιμοποιώντας τα ροζ τρίγωνα ως στόχους για σκοποβολή. Υπολογίζεται ότι το ποσοστό θνησιμότητας των ομοφυλοφίλων στα στρατόπεδα του Γ΄ Ράιχ άγγιζε το 60%, σε σύγκριση με το 41% για τους πολιτικούς κρατούμενους και 35% για τους μάρτυρες του Ιεχωβά.

Από τις πρώτες ημέρες της κράτησής του, ο νεαρός Αυστριακός έρχεται αντιμέτωπος με ένα παράδοξο: Ο εξοστρακισμός και η κακομεταχείριση που υφίσταται έχουν την αποδοχή πολλών εκ των συγκρατουμένων του, παρότι αρκετοί έχουν διαπράξει πραγματικά εγκλήματα. Κατά την άποψή τους οι ίδιοι είναι «αξιοπρεπείς» και «φυσιολογικοί άνδρες» ακόμα και όταν καταφεύγουν σε ομοφύλους τους για να ικανοποιήσουν τις «φυσικές» ανάγκες τους. Αντιθέτως, οι γκέι αντιμετωπίζονται ως «υπάνθρωποι» και δυσκολεύονται να βρουν συμμάχους. Για να επιζήσουν οι περισσότεροι, μεταξύ των οποίων και ο Γιόζεφ, δέχονται να μπουν υπό την προστασία κάποιου capo (κρατούμενοι επικεφαλής ομάδων εργασίας), εξασφαλίζοντας ευνοϊκή μεταχείριση και ορισμένα προνόμια με αντάλλαγμα σεξουαλικές χάρες.

«Η θέλησή μου για ζωή ήταν πολύ πιο δυνατή από κάθε αίσθημα ηθικής και ακεραιότητας χαρακτήρα», παραδέχεται ο Γιόζεφ Κ. Εννοείται ότι ο «ανδρισμός» των capo ουδέποτε αμφισβητούνταν απλώς και μόνο επειδή διατηρούσαν σχέσεις «ανάγκης» με άλλους άνδρες.

Οι αντιλήψεις των κρατουμένων αντανακλούσαν απλώς τη στάση της ευρύτερης κοινωνίας, και οι λιγοστοί επιζώντες των στρατοπέδων εξόντωσης είχαν να αντιμετωπίσουν, μαζί με τις τραυματικές μνήμες τους, την περιφρόνηση του κοινωνικού τους περίγυρου. Ορισμένοι, μάλιστα, οδηγήθηκαν στη φυλακή μετά την απελευθέρωσή τους, έτσι ώστε να εκτίσουν το υπόλοιπο της ποινής τους. Το ζήτημα των ανδρών με το ροζ τρίγωνο παραμένει ταμπού ώς τις μέρες μας ακόμα και στις πιο ανεκτικές χώρες της Ευρώπης, οι οποίες σοκάρονται όταν μαθαίνουν για τις διώξεις στη σημερινή Τσετσενία (ή την Ινδονησία, ή το Μπανγκλαντές κ.ο.κ.), και δεν είναι τυχαίο ότι ο Γιόζεφ Κ. δεν έλαβε ποτέ αποζημίωση για τα δεινά του από την αυστριακή κυβέρνηση. Η παράγραφος 175 καταργήθηκε μόλις το 1975, ενώ έπρεπε να περάσουν σχεδόν τρεις δεκαετίες πριν το γερμανικό Κοινοβούλιο ζητήσει επίσημα συγγνώμη από τους ομοφυλόφιλους. «Η πρόοδος της ανθρωπότητας μας έχει ξεχάσει», υποστηρίζει ο αφηγητής στις τελευταίες σελίδες του βιβλίου. «Είμαστε αναγκασμένοι να ζούμε ακόμα στη σκιά της κοινωνίας και να τα βολεύουμε κουτσά στραβά στη ζωή με τρόπο που δεν ανταποκρίνεται στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια».

Στην ταινία «Πριν πέσει η νύχτα» ο Χαβιέ Μπαρδέμ, στον ρόλο του ομοφυλόφιλου Κουβανού ποιητή και συγγραφέα Ρεϊνάλντο Αρένας, συνοψίζει με δύο φράσεις τις διαφορές στη μεταχείριση, που υπέστη στην απολυταρχική Κούβα (όπου πέρασε δύο χρόνια στη φυλακή και γλίτωσε παρά τρίχα τη μεταφορά σε στρατόπεδο) και την ελεύθερη Αμερική (όπου πέθανε από έιτζ στο σπίτι του, γιατί δεν είχε ασφάλιση και άρα δεν δικαιούνταν να παραμείνει στο νοσοκομείο): «Η διαφορά ανάμεσα στον κομμουνισμό και τον καπιταλισμό είναι πως όταν σου ρίχνουν μια κλοτσιά, στον κομμουνισμό είσαι υποχρεωμένος να χειροκροτάς, ενώ στον καπιταλισμό επιτρέπεται να ουρλιάζεις». Μετά τον θάνατο του Γιόζεφ Κοχούτ, το 1994, ο σύντροφός του δώρισε τα ημερολόγια και κάποια προσωπικά του αντικείμενα, μεταξύ των οποίων το υφασμάτινο ροζ τρίγωνο, στο Μουσείο Ολοκαυτώματος των ΗΠΑ. Ηταν η πρώτη φορά που ένα ροζ τρίγωνο εντασσόταν σε μουσειακή συλλογή.

​​Το βιβλίο «Οι άντρες με το ροζ τρίγωνο» κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Μαύρη Λίστα. Το θεατρικό έργο «Bent», που έγραψε ο Μάρτιν Σέρμαν αντλώντας έμπνευση από τις αφηγήσεις του Γιόζεφ Κ., έγινε ταινία το 1997 με πρωταγωνιστή τον Κλάιβ Οουεν.

ΙΝΔΟΝΗΣΙΑ. ΣΥΛΛΗΨΕΙΣ 140 ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΩΝ

Δυο δημοσιογραφικές εκδοχές της ίδιας είδησης:

Η αστυνομία στην Ινδονησία συνέλαβε περισσότερους από 140 άντρες μετά επιδρομή των αστυνομικών αρχών κατά δικτύου πορνείας ομοφυλόφιλων, σε κλαμπ που βρίσκεται σε περιοχή βορείως της πρωτεύουσας, Τζακάρτα, σύμφωνα με σημερινές δηλώσεις αξιωματούχου της αστυνομίας.
Ο Άργκο Γιαουόνο, ανέφερε σε ανακοίνωσή του, ότι οι αστυνομικοί «συνέλαβαν 141 υπόπτους που παραβίαζαν το νόμο περί πορνογραφίας».
Κατηγορίες απαγγέλθηκαν κατά 10 υπόπτων. Μεταξύ αυτών ο ιδιοκτήτης του κλαμπ, αλλά και μέλη του προσωπικού του, ενώ άλλοι συλληφθέντες ανακρίθηκαν.
Η Ινδονησία εφαρμόζει αυστηρή αντί-πορνογραφική νομοθεσία, ενώ οι παραβάτες μπορεί να βρεθούν αντιμέτωποι με φυλάκιση 15 ετών.
Η μέγιστη ποινή για την ηλεκτρονική πρόσβαση σε πορνογραφικό υλικό, είναι φυλάκιση τεσσάρων ετών ή χρηματική ποινή 150.350 δολαρίων. (protothema.gr, 22/5/2017)

Indonesian police arrest more than 140 men at alleged gay sauna party

LGBT groups say the gay community in Jakarta has been subject to an unprecedented wave of discrimination and attacks

theguardian.com, 22/5/2017

Indonesian police have arrested more than 100 men in a weekend raid on a gay sauna in the capital Jakarta, a day before two men are to be publicly flogged for having same sex relations.

Authorities raided what they said was a sex party promoted as ‘The Wild One,’ held at a sauna and gym venue in Jakarta’s north on Sunday evening.

Police spokesperson Agus Yuwono confirmed that 141 men, including the owner and several performers, had been detained for questioning and could be charged under Indonesia’s pornography law.

Homosexuality is not illegal in Indonesia, but over the past 18 months the LGBT community has been subject to an unprecedented wave of discrimination and attacks, sparked by several controversial comments from conservative government ministers.

Last month police targeted a gathering of gay men in a hotel in Surabaya, following a tip-off from neighbours. Fourteen men were arrested and forced to undergo HIV tests.

Two men were also arrested in Banda Aceh in late March and convicted of sodomy under the province’s sharia law. The men were sentenced to 85 lasheswith the cane, which will be meted out publicly in the provincial capital on Tuesday.

This will be the first time Aceh’s sharia courts have sentenced people to flogging for homosexual acts.

Yulita Rustinawati from the LGBT activist group Arus Pelangi said that while all the details of Sunday’s raid were not year clear, the arrests were likely part of a growing trend of intolerance toward the queer community in the world’s largest Muslim-majority nation.

“It’s been increasing for two years now,” Rustinawati said of the recent crackdowns, “It’s bad for democracy, for freedom of expression and freedom of association. We’re not sure what the government is trying to achieve. We are queer and we are not going away.”