Tom Bianchi ΚΑΛΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ!
31.7.11
Η ΟΜΟΡΦΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑ Η ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ
Michael Cunningham opens his new novel, By Nightfall, with a quote from Rainer Maria Rilke: “Beauty is nothing but the beginning of terror.” In the hands of this Pulitzer Prize-winning writer you know the terror will not be the beast in the lake or a stalker on the net. The terror will be what’s in the heart. That is the lurking menace.By Nightfall is the story of Peter Harris, a middle-aged art dealer in Manhattan. Cunningham, who is gifted at describing the “moments in between,” introduces us to Peter in a moment typical of all New Yorkers: stuck in traffic, en route to a cocktail party uptown. The taxi is stuck. Inside, Peter and his wife, Rebecca, are stuck.
They are forty-somethings, urban empty nesters figuring out what’s next now that their college-aged daughter Bea has left for Boston (although not strictly for academic reasons, more likely to escape). Rebecca has announced that her 22-year-old brother Ethan, a k a Mizzy – the family’s extreme shorthand for “the Mistake” – is crashing at their apartment for an undisclosed amount of time.
There is plenty of physical room at their downtown loft with Bea now gone. How much psychic space they have is another question. Mizzy is a nomadic hustler. A Yale drop out and a drug addict. Not the perfect formula for a houseguest. But he’s family and Peter is smitten with Rebecca’s old-line Baltimore clan. Mizzy was an afterthought, literally, a birth order caboose arriving years after his three sisters were grown. As the baby, and the Mistake, he is doted upon. He is also a dangerous charmer and unknowable. Rebecca assures Peter this go around will be different. They will be different with him. “No, really,” Rebecca tells Peter about Mizzy’s visit, “we should set some limits with him.”
As the taxi creeps past the cause of the delay – a hansom cab’s horse has been killed by a passenger car – Peter’s mind weaves back and forth through a bombardment of passing thoughts. There’s the imminent party and its pretentious hostess with her imported vodka from Moscow; the expected guests who will reiterate their usual flight paths through the various urbane disciplines of art, business and academe; there’s a Styx song from the 70s making a cameo appearance in his thoughts as his mind flits from horse to cab to party to Mizzy to Matthew, his brother, dead of AIDS, and back to the conversation with Rebecca. Like the song fragments lodged in his head, Peter too would like to sail away from the holding pattern his life is in and “set a course for the virgin sea.”
This scene outlines the interior decoration scheme of “By Nightfall.” Peter’s story will be all inclusive of his thoughts. He’s an everyman here and the reader will nod his or her head in agreement that the modern mind is a thing of wonder as it sorts and files and pulls from the database in an effort to make sense of everything to avoid thinking about anything.
The plot is the heart at work. Peter and Mizzy play out a pas de deux as Peter sorts through his resentments and expectations of Mizzy. Mizzy is alive in spite of all his ill-advised and illegal peregrinations, while Peter’s brother is not. Mizzy seems to have glided through life in some kind of E-ZPass lane with everyone picking up – or ignoring – the pieces for Mizzy. To the family, he is a needed reminder, a human madeleine, of their crazy bunch and their old creaky house, and they are quick to forget and forgive Mizzy’s hurtful struggles. Not so Peter. After he arrives home early one day to nap he ends up being a silent witness, an eavesdropper in his own bedroom, to Mizzy’s secrets. The faux walls of the loft are only visual barriers. They can’t hide everything. As Peter listens, he thinks of his daughter, on the other side of this cardboard illusion for all those years. What did that do to Bea? He learns too much about Mizzy’s life through the flimsy pressboard on this afternoon and soon the two are overly entangled, which both attracts and frightens Peter. Can he comfortably cross the borders of his family, his marriage, when tempted by Mizzy?
30.7.11
ΓΑΝΥΜΗΔΗΣ
Και από τον Εριχθόνιον των Τρώων βασιλέας
ο Τρώς γεννήθη και απ’ αυτόν τρία λαμπρά βλαστάρια
ο Ίλος, ο Ασσάρακος και ο ισόθεος Γανυμήδης,
που εγεννήθη των θνητών ο πρώτος για το κάλλος,
που τον σηκώσαν οι θεοί για κείνα του τα κάλλη
να ζει μ’ αυτούς αθάνατος και κεραστής του Δία.
Γεννά και ο Ίλος τον λαμπρόν Λαομέδοντα και τούτος
τον Τιθωνόν, τον Πρίαμον, τον Λάμπον, τον Κλυτίον,
ως και τον Ικετάονα κακό του Άρη θρέμμα.
Τον Κάπυν ο Ασσάρακος, ο Κάπυς τον Αγχίσην,
τούτος εμέ και ο Πρίαμος τον Έκτορα τον θείον.
Ομήρου: Ιλιάδα (ΧΧ)
Μετάφραση: Ιάκωβου Πολυλά
Vincenzo Brenna & Franciszek Smuglewicz: Γανυμήδης (1776)
ARRRGH! ΤΕΡΑΤΑ ΚΑΙ ΣΗΜΕΙΑ ΣΤΗ ΜΟΔΑ
...
ARRRGH! Τέρατα και Σημεία στη Μόδα
Μουσείο Μπενάκη, έως 31/7/2011
Η έκθεση παρουσιάζει για πρώτη φορά διεθνώς την επέκταση του pop φαινομένου των παράδοξων, φαντασιακών και τερατόμορφων Χαρακτήρων στη μόδα και
το ένδυμα. Ανερχόμενοι αλλά και ευρέως καταξιωμένοι σχεδιαστές και καλλιτέχνες, επαναπροσδιορίζουν τη σχέση του σώματος και του ενδύματος καθώς και τα όρια της αντίληψης μας για το Τί Είναι Τέρας.Στην έκθεση παρουσιάζονται δημιουργίες των Maison Martin Margiela, Walter Van Beirendonck, Bart Hess, Jean-Charles De Castelbajac, Mareunrol’s, Bas Kosters, Issey Miyake, Henrik Vibskov, Dr NOKI’s NHS, Charlie Le Mindu, Hideki Seo, Alexis Themistocleous, Boris Hoppek, Craig Green, Bernhard Willhelm, Marcus Tomlinson, Bronwen Marshall, Rejina Pyo, Cassette Playa and Gary Card, Andrea Ayala Closa, Γιώργος Τούρλας, Digitaria, Niek Pulles aka HEYNIEK, Piers Atkinson και Pyuupiru μεταξύ άλλων.
φωτογραφίες: ΤΟ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟ
29.7.11
Ο DAVID HOCKNEY ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΕΙ ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗ
David Hockney Δημοτική Πινακοθήκη της Αθήνας
•Λεωνίδου και Μυλλέρου, Μεταξουργείο
Τρίτη έως και Σάββατο 10:00-14:00 & 17:00-21:00, Κυριακή 10:00-14:00, Δευτέρα κλειστά
Η ΝΙΑ ΒΑΡΔΑΛΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΓΚΕΪ
Με αφορμή ρατσιστικές και προσβλητικές δηλώσεις του Αμερικανού ηθοποιού Tracy Morgan για τους ομοφυλόφιλους, η γνωστή ηθοποιός από την ταινία “Γάμος αλα ελληνικα” Νία Βαρδάλος απολογήθηκε στην κοινότητα των ομοφυλοφίλων, λέγοντας ότι λυπάται που ακόμα και σήμερα γίνονται τέτοιου είδους σχόλια που καλλιεργούν το μίσος, τη βία και τις διακρίσεις. Παρ’ όλ’ αυτά φαίνεται αισιόδοξη για το μέλλον και ελπίζει ότι πολύ σύντομα η κατάσταση θα είναι εντελώς διαφορετική. (hollywood.greekreporter.gr, 6/2011)
I don’t know Tracy Morgan.
I don’t work for NBC.
I’m not a lesbian.
Or a gay man.
So, it would seem there isn’t a reason for me to give much thought to his damaging words.
Except, one.
Enough is enough.
I would like to apologize to our entire gay and lesbian community that this hate still exists. I’m sorry someone can stand on a stage, spew violent, hateful words and images, then issue an apology, be described as not-really-like-that by his employers and co-workers, and go back to work.
Sure, we got the statements. Right away, people who know him issued words explaining his behavior and saying he’s actually not really like that.
Oh.
So, that’s it? We get a few statements from the people who work with him, and we all forget about it?
Not this time.
I want more. And, I respectfully request more. Much more.
When does the hate against our gay and lesbian brothers and sisters, end?
Sure, a writer or comedian riffing, working out material, often goes to strange and dark places. Editing is discouraged, because part of the journey is surprise and discovery. But what we discovered about Tracy Morgan is deeply disturbing.
He is homophobic.
His employers now know this about him. And, I don’t think he should simply be vilified and shunned. Nor, just apologized for. I am optimistic wonderful Tina Fey and the brilliant writers won’t just reference it on the show in a cute and sweet way, thus dealing with the incident with a wink and a nod. I hope NBC does more than issue a statement.
What I’m yearning for is simple: we’ve discovered Tracy Morgan has a problem, and now he needs help. There must be some result, more than a few apologies. Maybe this is a way to open the dialogue. Maybe sensitivity training. It happened. Let’s address it and learn from it.
Or, is it now a question of a hate crime and a consequence?
When Isaiah Washington reportedly uttered homophobic slurs on Grey’s Anatomy, he was fired. Perhaps, because he said it at work? Maybe he created an unsafe working environment, and was therefore asked to leave.
So, are we to assume Tracy Morgan has never expressed his innermost feelings about gay and lesbian people at work? Really? Ever? I wonder if his co-workers feel safe and at ease. The problem is, we’ve all seen it: this sort of joke is usually greeted with a laugh. Even an uncomfortable one, to ease the tension, is condoning the message.
There are reports that while some were angry, many people in the audience that evening, laughed.
That offends me. And, worries me. We live in an unsafe world. There are children and adults who go to school and work every day, knowing there are people who feel the same way as Tracy Morgan. They now know there was an audience who did not stand up and walk out when a man talked about stabbing his son if that child revealed himself to be gay. Stabbing. His son.
I feel sorry for Tracy Morgan. He revealed something about his feelings that show a deep fear. I hope he gets treatment for his problem. Thanks to the Internet, his words will be out there forever.
So, it happened. What do we do now? How this issue is dealt with will reveal a lot about our society and our ever-evolving levels of tolerance and acceptance of our gay and lesbian community.
As I said earlier, I am hopeful, I am optimistic.
But, it’s time for this hate to end.
Nia Vardalos
I don’t work for NBC.
I’m not a lesbian.
Or a gay man.
So, it would seem there isn’t a reason for me to give much thought to his damaging words.
Except, one.
Enough is enough.
I would like to apologize to our entire gay and lesbian community that this hate still exists. I’m sorry someone can stand on a stage, spew violent, hateful words and images, then issue an apology, be described as not-really-like-that by his employers and co-workers, and go back to work.
Sure, we got the statements. Right away, people who know him issued words explaining his behavior and saying he’s actually not really like that.
Oh.
So, that’s it? We get a few statements from the people who work with him, and we all forget about it?
Not this time.
I want more. And, I respectfully request more. Much more.
When does the hate against our gay and lesbian brothers and sisters, end?
Sure, a writer or comedian riffing, working out material, often goes to strange and dark places. Editing is discouraged, because part of the journey is surprise and discovery. But what we discovered about Tracy Morgan is deeply disturbing.
He is homophobic.
His employers now know this about him. And, I don’t think he should simply be vilified and shunned. Nor, just apologized for. I am optimistic wonderful Tina Fey and the brilliant writers won’t just reference it on the show in a cute and sweet way, thus dealing with the incident with a wink and a nod. I hope NBC does more than issue a statement.
What I’m yearning for is simple: we’ve discovered Tracy Morgan has a problem, and now he needs help. There must be some result, more than a few apologies. Maybe this is a way to open the dialogue. Maybe sensitivity training. It happened. Let’s address it and learn from it.
Or, is it now a question of a hate crime and a consequence?
When Isaiah Washington reportedly uttered homophobic slurs on Grey’s Anatomy, he was fired. Perhaps, because he said it at work? Maybe he created an unsafe working environment, and was therefore asked to leave.
So, are we to assume Tracy Morgan has never expressed his innermost feelings about gay and lesbian people at work? Really? Ever? I wonder if his co-workers feel safe and at ease. The problem is, we’ve all seen it: this sort of joke is usually greeted with a laugh. Even an uncomfortable one, to ease the tension, is condoning the message.
There are reports that while some were angry, many people in the audience that evening, laughed.
That offends me. And, worries me. We live in an unsafe world. There are children and adults who go to school and work every day, knowing there are people who feel the same way as Tracy Morgan. They now know there was an audience who did not stand up and walk out when a man talked about stabbing his son if that child revealed himself to be gay. Stabbing. His son.
I feel sorry for Tracy Morgan. He revealed something about his feelings that show a deep fear. I hope he gets treatment for his problem. Thanks to the Internet, his words will be out there forever.
So, it happened. What do we do now? How this issue is dealt with will reveal a lot about our society and our ever-evolving levels of tolerance and acceptance of our gay and lesbian community.
As I said earlier, I am hopeful, I am optimistic.
But, it’s time for this hate to end.
Nia Vardalos
28.7.11
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ 1
Απόστολος ΓεωργίουΈργα εμπνευσμένα από την καθημερινότητα.
Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (ΕΜΣΤ)
Είσοδος 1,5 - 3 ευρώ26.05.2011 έως 18.09.2011
Τρίτη έως Κυριακή 11:00-19:00 Πέμπτη 11:00-22:00
Τρίτη έως Κυριακή 11:00-19:00 Πέμπτη 11:00-22:00
Κτίριο Ωδείου Αθηνών: Βασ. Γεωργίου Β’ 17 -19 & Ρηγίλλης, Αθήνα (είσοδος επί της οδού Ρηγίλλης),
Τηλ: +302109242111, http://www.emst.gr
Η ζωγραφική του Απόστολου Γεωργίου, ενός από τους σημαντικότερους Έλληνες καλλιτέχνες της γενιάς του ‘80, είναι ανθρωποκεντρική και αφηγηματική, και αντλεί τα θέματά της από την καθημερινότητα των ανθρώπων. Διαπροσωπικές σχέσεις, προσωπικά άγχη και αδιέξοδα αποδίδονται με λεπτό χιούμορ, σαρκασμό και τρυφερότητα, αναδεικνύοντας τον υπαρξιακό χαρακτήρα του έργου του Γεωργίου και τον βασικό του προβληματισμό γύρω από την ταυτότητα, το φύλο και τις ανθρώπινες σχέσεις.
"ΕΚΛΟΓΙΚΟ ΜΠΟΪΚΟΤΑΖ" ΣΤΟΝ ΜΠΕΡΛΟΥΣΚΟΝΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΥΣ
“Εκλογικό μποϊκοτάζ” στον Μπερλουσκόνι από τους ομοφυλόφιλουςΗ μπερλουσκονική κεντροδεξιά είπε «όχι» στο νόμο κατά της ομοφοβίας. Οργανώσεις ομοφυλόφιλων ετοιμάζουν «εκλογικό μποϊκοτάζ»
Με 293 ψήφους κατά, 250 υπέρ, 21 αποχές και την καθοριστική ψήφο της ιταλικής μπερλουσκονικής κεντροδεξιάς, η βουλή της Ρώμης, είπε «όχι» στην έγκριση νόμου κατά της ομοφοβίας.
Η βουλευτίνα Πάολα Κόντσια του Δημοκρατικού Κόμματος είχε προτείνει να θεωρηθούν επιβαρυντική περίσταση σε αδικήματα, συμπεριφορές και πράξεις ομοφοβικού και τρανσφοβικού χαρακτήρα. Διακρίσεις, δηλαδή, και συγκεκριμένες συμπεριφορές, κατά ομοφυλόφιλων, αμφιφυλόφιλων, και τρανσέξουαλ.
Η πλειοψηφία των βουλευτών, όμως (του Λαού της Ελευθερίας του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, της καθολικής Ένωσης Κέντρου και της Λέγκας του Βορρά) θεώρησαν ότι αυτή η τροποποίηση του ποινικού κώδικα θα μπορούσε να θεωρηθεί αντισυνταγματική, υπό το σκεπτικό ότι βλάπτει την αρχή της ισότητας των πολιτών έναντι του νόμου.
Μέρος των μελών του Λαού της Ελευθερίας -- ανάμεσά τους και η υπουργός ισότητας Μάρα Καρφάνια -- επέλεξε όμως την αποχή, ζητώντας διάλογο. Και ο εκπρόσωπος του κόμματος (και πρώην στέλεχος του Ριζοσπαστικού Κόμματος), Ντανιέλε Καπετσόνε, αποστασιοποιήθηκε από την επίσημη γραμμή των συναδέλφων του, τονίζοντας ότι «η βουλή έχασε μια σημαντική ευκαιρία η οποία θα της επέτρεπε να πει όχι σε κάθε διάκριση που σχετίζεται με σεξουαλικές προτιμήσεις και ταυτότητες».
Η κεντροαριστερή βουλευτίνα Πάολα Κόντσια, η οποία ζητά εδώ και καιρό έναν νόμο κατά της ομοφοβίας (κάτι που έχει ήδη γίνει στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες) υπογράμμισε ότι «θα συνεχίσει τον αγώνα, αλλά είναι καταφανές ότι το κοινοβούλιο διάλεξε να συμπαραταχθεί με τους βίαιους πολίτες και όχι με τα θύματα των διακρίσεων και των βιαιοτήτων».
Από το καθολικό κέντρο, ο Ρόκο Μπουτιλιόνε, θεωρεί, αντιθέτως, ότι «δεν μπορούσε να περάσει ένας νόμος, μια τροποποίηση, που θα βασιζόταν στην αρχή της λεγόμενης θετικής διάκρισης. Ένας νόμος ο οποίος θα διαφήμιζε, δηλαδή, τον συγκεκριμένο τρόπο ζωής».
Οι οργανώσεις για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων, ανακοίνωσαν όμως ότι πρόκειται να προχωρήσουν σε «εκλογικό μποϊκοτάζ» των κομμάτων που εναντιώθηκαν στην έγκριση του νόμου.
«Η κυβερνητική αυτή πλειοψηφία, είναι διχασμένη σε όλα τα κύρια θέματα που αφορούν την χώρα. Ενώνεται μόνο όταν πρέπει να απορρίψει την αναγνώριση προσωπικών και κοινωνικών δικαιωμάτων», τόνισε ο Ενρίκο Ολάρι, της οργάνωσης Gaylib, που έχει ως ιδεολογικό σημείο αναφοράς, την μετριοπαθή κεντροδεξιά.
Η μεγαλύτερη εκ των οργανώσεων αυτών, Arcigay, ζήτησε από την υπουργό ισότητας, Μάρα Καρφάνια, να μπορέσει, τουλάχιστον, σε μια πρώτη φάση, να προστεθεί το αδίκημα της ομοφοβικής συμπεριφοράς, στον νόμο που ήδη τιμωρεί τις διακρίσεις φυλετικού, εθνικού και θρησκευτικού χαρακτήρα. Οι παρατηρητές, σημειώνουν, πάντως, ότι και στο θέμα αυτό, δεν υπάρχει, πλέον, ένα αρραγές μέτωπο της ιταλικής συντηρητικής παράταξης: το μικρό κόμμα «Μέλλον και Ελευθερία» που δημιουργήθηκε από τον πρόεδρο της βουλής, Τζανφράνκο Φίνι, μετά την προσωπική του ρήξη με τον Μπερλουσκόνι, εκφράσθηκε υπέρ του νόμου και ο ίδιος ο Φίνι δήλωσε ότι «αν μπορούσε να ψηφίσει ως απλός βουλευτής, θα απέρριπτε κάθε αντισυνταγματική ερμηνεία του συγκεκριμένου μέτρου». (newsit.gr, 27--7-2011)
ΠΟΤΕ ΘΑ ΒΡΕΙ ΚΑΙ Η ΚΟΡΗ ΜΟΥ ΕΝΑ ΚΑΛΟ ΚΟΡΙΤΣΙ;
«Πότε θα βρει και η κόρη μου ένα καλό κορίτσι;»
Αφού αποδέχθηκαν την ομοφυλοφιλία των παιδιών τους, πολλοί αμερικανοι γονείς ανυπομονούν να τα δουν να παντρεύονται τον καλό ή την καλή τους
Αφού αποδέχθηκαν την ομοφυλοφιλία των παιδιών τους, πολλοί αμερικανοι γονείς ανυπομονούν να τα δουν να παντρεύονται τον καλό ή την καλή τους
Γωγώ Καρκάνη (trans.kathimerini.gr, 27/7/2011)
Τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια καλούνται να αντιμετωπίσουν διάφορες προκλήσεις στη ζωή τους, όπως την προκατάληψη και τις κοινωνικές διακρίσεις. Αν μη τι άλλο, όμως, μέχρι τώρα ήταν απαλλαγμένα από τον βραχνά της «αποκατάστασης». Οχι πια. Μετά την θεσμοθέτηση του γκέι γάμου σε διάφορες πολιτείες των ΗΠΑ, όλο και περισσότεροι ομοφυλόφιλοι, που έχουν αποκαλύψει στους γονείς τους τον σεξουαλικό προσανατολισμό τους, είναι υποχρεωμένοι να ανέχονται το μόνιμο παράπονο της μάνας: «Εσύ πότε θα βρεις ένα καλό παιδί [σ.σ.: ας είναι και του ιδίου φύλου] για να παντρευτείς;». Πρόσφατο άρθρο των «New York Times» παρουσιάζει την περίπτωση της 27χρονης Στέφανι που δέχεται έντονες πιέσεις από τη μητέρα της, την 58χρονη Βίκυ, να παντρευτεί την εδώ και έξι χρόνια σύντροφό της, Λίντσεϊ: Ενα βράδυ η Βίκυ έβγαλε το ζευγάρι για δείπνο και, μετά από άφθονο αλκοόλ, κατάφερε να αποσπάσει από την υποψήφια νύφη της την πληροφορία ότι έχουν συζητήσει την προοπτική του γάμου. Αυτό ήταν. Μέσα σε λίγες ημέρες είχε φτιάξει στο μυαλό της ολόκληρο το πλάνο για τη διοργάνωση της τελετής, από τα νυφικά μέχρι τη διακόσμηση.«Πολλοί γονείς που με επισκέπτονται αντιμετωπίζουν την υπαρξιακή αγωνία ότι τα παιδιά τους δεν θα έχουν κάποιον να τα φροντίσει ότι εκείνοι πεθάνουν», λέει η Νάομι Μπέρνσταϊν, κλινική ψυχολόγος στη Νέα Υόρκη. Αλλά οι γκέι γάμοι είναι σημαντικοί και για έναν ακόμη λόγο για τους γονείς του ζευγαριού, ειδικά αν οι τελευταίοι έχουν παλέψει να αποδεχτούν την ομοφυλοφιλία του παιδιού τους: «Αρχικά ίσως πιστεύουν ότι το παιδί τους δεν θα έχει μια φυσιολογική ζωή. Από τη στιγμή λοιπόν που καταφέρνουν να ξεπεράσουν αυτή την ανησυχία, λένε στο παιδί τους: “Εντάξει, δέχομαι ότι είσαι γκέι. Τώρα όμως βρες κάποιον να σε προσέχει”».Η καθιέρωση του γκέι γάμου αποδεικνύεται συχνά μεγάλο βάρος για την σχέση του ίδιου του ζευγαριού, όταν ο ένας θέλει να παντρευτεί και ο άλλος όχι. Σε αυτή την περίπτωση, τα προβλήματα που προκύπτουν δεν διαφέρουν από εκείνα ενός ετεροφυλόφιλου ζευγαριού. Κάποιοι πάντως το ρίχνουν στην πλάκα για να εκτονώσουν την ένταση. Οπως ο 23χρονος Ααρον, που έχει φανταστεί λίγο... διαφορετικά την τελετή: «Τη θέλω αλλόκοτη, εξωφρενική και θυμωμένη, με μια πανκ-ροκ ντραγκ κουίν να παίζει μουσική και γυμνούς καλεσμένους».
Τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια καλούνται να αντιμετωπίσουν διάφορες προκλήσεις στη ζωή τους, όπως την προκατάληψη και τις κοινωνικές διακρίσεις. Αν μη τι άλλο, όμως, μέχρι τώρα ήταν απαλλαγμένα από τον βραχνά της «αποκατάστασης». Οχι πια. Μετά την θεσμοθέτηση του γκέι γάμου σε διάφορες πολιτείες των ΗΠΑ, όλο και περισσότεροι ομοφυλόφιλοι, που έχουν αποκαλύψει στους γονείς τους τον σεξουαλικό προσανατολισμό τους, είναι υποχρεωμένοι να ανέχονται το μόνιμο παράπονο της μάνας: «Εσύ πότε θα βρεις ένα καλό παιδί [σ.σ.: ας είναι και του ιδίου φύλου] για να παντρευτείς;». Πρόσφατο άρθρο των «New York Times» παρουσιάζει την περίπτωση της 27χρονης Στέφανι που δέχεται έντονες πιέσεις από τη μητέρα της, την 58χρονη Βίκυ, να παντρευτεί την εδώ και έξι χρόνια σύντροφό της, Λίντσεϊ: Ενα βράδυ η Βίκυ έβγαλε το ζευγάρι για δείπνο και, μετά από άφθονο αλκοόλ, κατάφερε να αποσπάσει από την υποψήφια νύφη της την πληροφορία ότι έχουν συζητήσει την προοπτική του γάμου. Αυτό ήταν. Μέσα σε λίγες ημέρες είχε φτιάξει στο μυαλό της ολόκληρο το πλάνο για τη διοργάνωση της τελετής, από τα νυφικά μέχρι τη διακόσμηση.«Πολλοί γονείς που με επισκέπτονται αντιμετωπίζουν την υπαρξιακή αγωνία ότι τα παιδιά τους δεν θα έχουν κάποιον να τα φροντίσει ότι εκείνοι πεθάνουν», λέει η Νάομι Μπέρνσταϊν, κλινική ψυχολόγος στη Νέα Υόρκη. Αλλά οι γκέι γάμοι είναι σημαντικοί και για έναν ακόμη λόγο για τους γονείς του ζευγαριού, ειδικά αν οι τελευταίοι έχουν παλέψει να αποδεχτούν την ομοφυλοφιλία του παιδιού τους: «Αρχικά ίσως πιστεύουν ότι το παιδί τους δεν θα έχει μια φυσιολογική ζωή. Από τη στιγμή λοιπόν που καταφέρνουν να ξεπεράσουν αυτή την ανησυχία, λένε στο παιδί τους: “Εντάξει, δέχομαι ότι είσαι γκέι. Τώρα όμως βρες κάποιον να σε προσέχει”».Η καθιέρωση του γκέι γάμου αποδεικνύεται συχνά μεγάλο βάρος για την σχέση του ίδιου του ζευγαριού, όταν ο ένας θέλει να παντρευτεί και ο άλλος όχι. Σε αυτή την περίπτωση, τα προβλήματα που προκύπτουν δεν διαφέρουν από εκείνα ενός ετεροφυλόφιλου ζευγαριού. Κάποιοι πάντως το ρίχνουν στην πλάκα για να εκτονώσουν την ένταση. Οπως ο 23χρονος Ααρον, που έχει φανταστεί λίγο... διαφορετικά την τελετή: «Τη θέλω αλλόκοτη, εξωφρενική και θυμωμένη, με μια πανκ-ροκ ντραγκ κουίν να παίζει μουσική και γυμνούς καλεσμένους».
27.7.11
Η ΑΥΡΑ ΤΗΣ ΣΑΝΕΛ
Οι ομοφυλόφιλοι είναι συνέχεια στα πόδια των γυναικών: «Κούκλα μου, γλυκιά μου, άγγελέ μου, θεά μου…» Ποτέ δεν χορταίνουν να τα λένε όλα αυτά, ούτε οι γυναίκες να τα ακούνε, άλλωστε. Περνούν γύρω απ’ το λαιμό των γυναικών γιρλάντες από κομπλιμέντα, περιδέραια από ανθισμένες κολακείες, με τα οποία και τις στραγγαλίζουν. Οι ωραίες φιλενάδες τους είναι πανευτυχείς: οι γυναίκες δεν ντύνονται για να αρέσουν στους άντρες, αλλά για να αρέσουν στους ομοφυλόφιλους, και για να εντυπωσιάσουν τις άλλες γυναίκες, γιατί αγαπούν τις ακρότητες.
- Είναι τόσο χαριτωμένοι! Έχουν τόσο καλό γούστο!
Και το καλό γούστο είναι να τους αρέσουν τα μαδημένα φρύδια, σίγουροι πως έτσι οι αντίζηλές τους μοιάζουν με βοϊδοκεφαλές, όπως και τα ξανθά μαλλιά με τις μαύρες ρίζες, τα ορθοπεδικά παπούτσια που τις μεταμορφώνουν σε ανάπηρες, το πασαλειμμένο με δύσοσμο λίπος πρόσωπό τους που θα αηδιάσει τους άντρες. Και αν καταφέρουν να τις πείσουν να κόψουν και το στήθος τους, ε, τότε πια, θρίαμβος, Νενίκηκά σε, Σολομών!
Πόσες νέες γυναίκες δεν έχω δει να πεθαίνουν κάτω από την επιτήδεια, μεθυστική επίδραση της «αισχρής αδελφής»: ο θάνατος, τα ναρκωτικά, η ασχήμια, η οικονομική καταστροφή, το διαζύγιο, το σκάνδαλο, όλα είναι θεμιτά προκειμένου να εξαλείψουν τον ανταγωνισμό και να εκδικηθούν τη γυναίκα. Οι αδελφές θέλουν να είναι γυναίκες, είναι όμως πολύ κακές γυναίκες.
-Είναι χαριτωμένοι!
Για να κατατροπώσουν τη γυναίκα, την ακολουθούν σαν σκιά, παντού εκτός απ’ το κρεβάτι’ οι αδελφές γίνονται ντεκορατέρ, κομμωτές, σχεδιαστές (!), αλλά κυρίως μόδιστροι. Σπρώχνουν τις γυναίκες στον γκρεμό μιας θανάσιμης εκκεντρικότητας, στην τεχνητή τους κόλαση.
Paul Morand: Η αύρα της Σανέλ. Αυτοβιογραφική αφήγηση της Coco Chanel ( Άγρα, 2011)
Διαβάστε: Gay Βιβλιογραφία στα ελληνικά Νο 762
ΕΛΕΟΝΩΡΑ ΖΟΥΓΑΝΕΛΗ: Η ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΑΝΑΠΤΥΧΘΕΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΗ ΔΥΣΚΟΛΙΑ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΟΥΝ ΤΑ ΔΥΟ ΦΥΛΑ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ
Στην κοινή συνέντευξη με τη Δήμητρα Γαλάνη, στους «Αταίριαστους», η Ντόρα Μπακογιάννη είχε πει πως μια γυναίκα ξεκινάει πάντα, σε σχέση με έναν άνδρα, εκατό μέτρα πίσω από αυτόν.Ελεονώρα Ζουγανέλη: Το δυστύχημα είναι ότι βαλθήκαμε φανατικά οι γυναίκες να αποδείξουμε πως είμαστε ίσες, χωρίς να μας έχει γίνει βίωμα και χωρίς πραγματικά τίποτε να έχει αλλάξει στην κοινωνία. Το αποτέλεσμα είναι να τρέχουμε να προλάβουμε κάτι για το οποίο δεν υπάρχει λόγος να τρέχουμε. Η ορμή αυτή που μας κάνει να νιώθουμε γιγάντιες, στην πραγματικότητα μας απομακρύνει από το ανδρικό φύλο καθώς οι άνδρες, αντί να έχουν απέναντί μας μια στάση προστατευτική, κρατάνε τελικά μια στάση άμυνας. Με αποτέλεσμα αυτή την τρομερή ανισορροπία ανάμεσα στα δύο φύλα και τις διαπροσωπικές σχέσεις. Η νέα γενιά φαίνεται να μην έχει συντρόφους, να μην ενδιαφέρεται καν για τις ερωτικές σχέσεις. Ακόμα και η ομοφυλοφιλία που έχει αναπτυχθεί πάρα πολύ δείχνει τη δυσκολία που υπάρχει ώστε να επικοινωνήσουν τα δύο φύλα μεταξύ τους. Η κατάσταση αυτή έχει παραμορφώσει λίγο τις γυναίκες, έχουμε χάσει τη θηλυκότητά μας. (tanea.gr, 25-6-2011)
26.7.11
Ο ΓΑΝΥΜΗΔΗΣ ΚΑΙ Ο ΑΕΤΟΣ
Bertel Thorvaldsen (Δανία):Ganymede and the eagle
mamluke (Flickr)
Γιος του Έριχθόνιου ο Τρώας ακούστηκε, μέσα στους Τρώες ρηγάρχης,
κι ο Τρώας τρείς πάλε υγιούς ασύγκριτους έγέννησε, τον Ίλο
και τον Ασσάρακο, τον έμνοστο στερνά το Γανυμήδη,
που για τα κάλλη του ξεχώριζε μες στους ανθρώπους όλους'
κι ως ήταν όμορφος, τον άρπαξαν ψηλά οι θεοί στα ουράνια
για κεραστή του Δία, να βρίσκεται στους αθανάτους μέσα.
Το Λαομέδοντα τον άψεγο γέννησε ο Ίλος πάλε,
κι ο Λαομέδοντας εγέννησε τον Τιθωνό, το Λάμπο,
τον Ικετάονα τον πολέμαρχο, τον Πρίαμο, τον Κλυτίο'
κι ο Ασσάρακος τον Κάπη εγέννησε, κι εκείνος τον Αγχίση'
240 και πάλε εγώ του Αγχίση, κι ο Έχτορας του Πρίαμου γιος λογιέται.
Ομήρου: Ιλιάδα (ΧΧ)
Μετάφραση: Ν. Καζαντζάκη - Ι.Θ. Κακριδή
ΕΛΕΝΗ ΓΕΡΑΣΙΜΙΔΟΥ: ΔΕΝ ΕΧΩ ΤΙΠΟΤΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΥΣ, ΑΛΛΑ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΔΕΝ ΣΕΒΟΝΤΑΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥΣ
Ανεπιτήδευτη, αυθεντική και με πηγαίο ταλέντο, ώστε να μην μπορείς να διακρίνεις πότε βρίσκεται μέσα και πότε έξω από τους ρόλους της. «Ανήκω στα λαϊκά παιδιά, τιμή μου και καμάρι μου!» συστήνεται η ίδια η Ελένη Γερασιμίδου.[...]
Ελένη Γερασιμίδου: Η τηλεόραση έχει μεγάλη εξουσία. Ο,τι δείξει θα το δει ο κόσμος. Εγώ δεν πιστεύω αυτό που λένε ότι η τηλεόραση δείχνει ό,τι θέλει ο κόσμος. Γιατί να μας «τρυπάει» το μυαλό με κακά και ανόητα πράγματα! Προσωπικά, δεν μπορώ να βλέπω κάποιους με βγαλμένα φρύδια να μου υποδεικνύουν πώς πρέπει να ντυθώ. Δεν έχω τίποτα με τους ομοφυλόφιλους, έχω πολύ ανοιχτό μυαλό, αλλά οι ίδιοι δεν σέβονται τον εαυτό τους. Το ότι είσαι ομοφυλόφιλος δεν σημαίνει ότι πρέπει να φοράς ζαρτιέρες και φουρό και να βγαίνεις! Εχω φίλους ομοφυλόφιλους που είναι άντρες κανονικοί. (Espresso)
25.7.11
ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΝΔΡΕΣ ΤΟΥ JAMES ROBERTSON
Μουσείο Μπενάκη
James Robertson. Φωτογραφίες Ελληνικών Αρχαιοτήτων, 1853-1854
O James Robertson (1813-1888), ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της φωτογραφίας του 19ου αιώνα, χαράκτης κατ' αρχήν, με καταγωγή από τη Σκωτία, προσκλήθηκε από το Σουλτάνο Abdulmecid, το 1841, προκειμένου να εργαστεί στο αυτοκρατορικό νομισματοκοπείο της Κωνσταντινούπολης ως αρχι-χαράκτης. Εκεί, στις αρχές της δεκαετίας του 1850, έκανε και την εμφάνισή του ως φωτογράφος. Με αφετηρία την Κωνσταντινούπολη, όπου έζησε για 40 χρόνια, πραγματοποίησε φωτογραφικές περιοδείες στην Αθήνα το 1853-54 και το 1856, στη Μάλτα το 1856, στους Αγίους Τόπους, στην Αίγυπτο και στη Δαμασκό το 1857, ενώ κάλυψε μαζί με τον διάσημο συνάδελφό του Roger Fenton τον πόλεμο της Κριμαίας (1854-55) και τα γεγονότα της Σεβαστούπολης (1855-56). Μετά το 1881 εγκαταστάθηκε στη Γιοκοχάμα, όπου έζησε μέχρι το τέλος της ζωής του.
Στην έκθεση παρουσιάζονται 38 φωτογραφίες οι οποίες περιλαμβάνονται σε portfolio με τίτλο: "Photographs by James Robertson: Athens and Grecian Antiquities" και χρονολογείται στα 1853-54 με βάση παρόμοια portofolios άλλων μουσειακών συλλογών. Το portofolio αυτό δωρήθηκε το 1989 στο Φωτογραφικό Αρχείο του Μουσείου Μπενάκη από την Ρένα Ανδρεάδη.
Αυτή η φωτογραφική συλλογή συνιστά ένα μοναδικό αρχείο οπτικών μαρτυριών για την κατάσταση των μνημείων της Αθήνας κατά την μετεπαναστατική περίοδο. Ταυτόχρονα αποτελεί ένα εξαιρετικό σύνολο από σπάνια δείγματα για την τεχνική και την αισθητική της φωτογραφικής τέχνης. (benaki.gr)
James Robertson. Φωτογραφίες Ελληνικών Αρχαιοτήτων, 1853-1854
O James Robertson (1813-1888), ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της φωτογραφίας του 19ου αιώνα, χαράκτης κατ' αρχήν, με καταγωγή από τη Σκωτία, προσκλήθηκε από το Σουλτάνο Abdulmecid, το 1841, προκειμένου να εργαστεί στο αυτοκρατορικό νομισματοκοπείο της Κωνσταντινούπολης ως αρχι-χαράκτης. Εκεί, στις αρχές της δεκαετίας του 1850, έκανε και την εμφάνισή του ως φωτογράφος. Με αφετηρία την Κωνσταντινούπολη, όπου έζησε για 40 χρόνια, πραγματοποίησε φωτογραφικές περιοδείες στην Αθήνα το 1853-54 και το 1856, στη Μάλτα το 1856, στους Αγίους Τόπους, στην Αίγυπτο και στη Δαμασκό το 1857, ενώ κάλυψε μαζί με τον διάσημο συνάδελφό του Roger Fenton τον πόλεμο της Κριμαίας (1854-55) και τα γεγονότα της Σεβαστούπολης (1855-56). Μετά το 1881 εγκαταστάθηκε στη Γιοκοχάμα, όπου έζησε μέχρι το τέλος της ζωής του.
Στην έκθεση παρουσιάζονται 38 φωτογραφίες οι οποίες περιλαμβάνονται σε portfolio με τίτλο: "Photographs by James Robertson: Athens and Grecian Antiquities" και χρονολογείται στα 1853-54 με βάση παρόμοια portofolios άλλων μουσειακών συλλογών. Το portofolio αυτό δωρήθηκε το 1989 στο Φωτογραφικό Αρχείο του Μουσείου Μπενάκη από την Ρένα Ανδρεάδη.
Αυτή η φωτογραφική συλλογή συνιστά ένα μοναδικό αρχείο οπτικών μαρτυριών για την κατάσταση των μνημείων της Αθήνας κατά την μετεπαναστατική περίοδο. Ταυτόχρονα αποτελεί ένα εξαιρετικό σύνολο από σπάνια δείγματα για την τεχνική και την αισθητική της φωτογραφικής τέχνης. (benaki.gr)
ΟΤΑΝ Ο ΙΟΣ HPV ΜΕΤΑΚΟΜΙΖΕΙ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑ
Οταν ο ιός HPV μετακομίζει στο στόμα
Της ΣΟΦΙΑΣ ΝΕΤΑ (enet.gr, 23/7/2011)
Ο ιός των ανθρώπινων θηλωμάτων (HPV) μπορεί να προσβάλει το δέρμα, καθώς και τους βλεννογόνους του στόματος και των γεννητικών οργάνων. Το ποσοστό ανίχνευσης του HPV σε υγιή βλεννογόνο του στόματος ποικίλλει ευρέως στη βιβλιογραφία (συνήθως 0%-20%), ενώ το ενδιαφέρον τελευταίων ερευνών εστιάζεται στη διερεύνηση της πιθανότητας ταυτόχρονης παρουσίας του HPV στο στόμα και στον τράχηλο της μήτρας.
Ελπίδες ότι το εμβόλιο κατά του καρκίνου του τραχήλου της μήτρας θα έχει θετικά αποτελέσματα και για τον καρκίνο της στοματοφαρυγγικής περιοχής δίνουν αρχικές κλινικές μελέτες. Η διαπίστωση αυτή αφορά τον ιό ανθρωπίνων θηλωμάτων (HPV) που έχει το ίδιο στέλεχος 16 με τον καρκίνο που αναπτύσσεται στο στόμα.
Στο ενδιαφέρον και σημαντικό αυτό θέμα έγινε αναφορά στο διήμερο επετειακό συνέδριο που πραγματοποιήθηκε στις 18 και 19 Ιουνίου με αφορμή τη συμπλήρωση των 100 χρόνων από την ίδρυση της Οδοντιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Ο καρκίνος του στόματος και του φάρυγγα είναι ο 6ος κατά σειρά καρκίνος παγκοσμίως, τόσο στις αναπτυσσόμενες όσο και στις αναπτυγμένες χώρες. Κάθε χρόνο πεθαίνουν από τον καρκίνο αυτό, σε ολόκληρο τον κόσμο, περίπου 300.000 άτομα, ενώ για την Ευρώπη τα θύματα ανέρχονται σε 168.000.
Η μορφή των καρκίνων αυτών με το στέλεχος 16 προσβάλλει νεαρότερες ηλικίες, κυρίως άντρες, που δεν είναι καπνιστές και δεν καταναλώνουν υπέρμετρα αλκοόλ, είναι υψηλότερου κοινωνικοοικονομικού επίπεδου και με καλή στοματική υγιεινή! Ιδιαίτερα σημαντικός είναι ο ρόλος του οδοντιάτρου, γιατί η έγκαιρη διάγνωση αυξάνει το ποσοστό της πενταετούς επιβίωσης στο 80-85%, ενώ σε αντίθετη περίπτωση το ποσοστό αυτό δεν ξεπερνά το 20%.
Της ΣΟΦΙΑΣ ΝΕΤΑ (enet.gr, 23/7/2011)
Ο ιός των ανθρώπινων θηλωμάτων (HPV) μπορεί να προσβάλει το δέρμα, καθώς και τους βλεννογόνους του στόματος και των γεννητικών οργάνων. Το ποσοστό ανίχνευσης του HPV σε υγιή βλεννογόνο του στόματος ποικίλλει ευρέως στη βιβλιογραφία (συνήθως 0%-20%), ενώ το ενδιαφέρον τελευταίων ερευνών εστιάζεται στη διερεύνηση της πιθανότητας ταυτόχρονης παρουσίας του HPV στο στόμα και στον τράχηλο της μήτρας.
Ελπίδες ότι το εμβόλιο κατά του καρκίνου του τραχήλου της μήτρας θα έχει θετικά αποτελέσματα και για τον καρκίνο της στοματοφαρυγγικής περιοχής δίνουν αρχικές κλινικές μελέτες. Η διαπίστωση αυτή αφορά τον ιό ανθρωπίνων θηλωμάτων (HPV) που έχει το ίδιο στέλεχος 16 με τον καρκίνο που αναπτύσσεται στο στόμα.
Στο ενδιαφέρον και σημαντικό αυτό θέμα έγινε αναφορά στο διήμερο επετειακό συνέδριο που πραγματοποιήθηκε στις 18 και 19 Ιουνίου με αφορμή τη συμπλήρωση των 100 χρόνων από την ίδρυση της Οδοντιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Ο καρκίνος του στόματος και του φάρυγγα είναι ο 6ος κατά σειρά καρκίνος παγκοσμίως, τόσο στις αναπτυσσόμενες όσο και στις αναπτυγμένες χώρες. Κάθε χρόνο πεθαίνουν από τον καρκίνο αυτό, σε ολόκληρο τον κόσμο, περίπου 300.000 άτομα, ενώ για την Ευρώπη τα θύματα ανέρχονται σε 168.000.
Η μορφή των καρκίνων αυτών με το στέλεχος 16 προσβάλλει νεαρότερες ηλικίες, κυρίως άντρες, που δεν είναι καπνιστές και δεν καταναλώνουν υπέρμετρα αλκοόλ, είναι υψηλότερου κοινωνικοοικονομικού επίπεδου και με καλή στοματική υγιεινή! Ιδιαίτερα σημαντικός είναι ο ρόλος του οδοντιάτρου, γιατί η έγκαιρη διάγνωση αυξάνει το ποσοστό της πενταετούς επιβίωσης στο 80-85%, ενώ σε αντίθετη περίπτωση το ποσοστό αυτό δεν ξεπερνά το 20%.
1972. ΔΥΟ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΙ ΛΗΣΤΑΙ ΕΤΕΘΗΣΑΝ ΕΚΤΟΣ ΜΑΧΗΣ ΟΤΑΝ ΕΠΕΝΕΒΗ ΤΟ ΕΦ ΜΠΙ ΑΪ
Εγημ. ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, 8/1972
24.7.11
LUCIAN FREUD
Lucian Michael Freud (8/12/1922 – 20/7/2011)
Τα μοντέλα του είναι πρόσωπα του στενού του περιβάλλοντος. Δημιουργεί τολμηρές συνθέσεις, με γυμνές γυναίκες και άνδρες που εκθέτουν προκλητικά όλα τα απόκρυφα της ανατομίας τους με φόντο έναν απελπιστικά θλιβερό χώρο. Ξεχαρβαλωμένοι καναπέδες και πολυθρόνες, ένας βρόμικος νεροχύτης, ένας λερωμένος από χρώματα τοίχος, μια γλάστρα, ένα σκυλί, ένα σιδερένιο κρεβάτι, ξαπλωμένα ή όρθια σε τολμηρές πόζες τα μοντέλα του, φωτίζονται αποκαλυπτικά από ηλεκτρικό φως. Πομπώδεις συνθέσεις δίνουν την ωμή αναπαράσταση της ανθρώπινης ύπαρξης.
«Το έργο μου είναι καθαρά αυτοβιογραφικό. Περιγράφει εμένα και το περιβάλλον μου. Θέλω η ζωγραφική μου να λειτουργεί όπως η σάρκα. Για μένα ο πίνακας είναι ο άνθρωπος που απεικονίζεται», έλεγε.
ΦΩΤΕΙΝΗ ΜΠΑΡΚΑ (enet.gr, 23/7/2011)
«Το έργο μου είναι καθαρά αυτοβιογραφικό. Περιγράφει εμένα και το περιβάλλον μου. Θέλω η ζωγραφική μου να λειτουργεί όπως η σάρκα. Για μένα ο πίνακας είναι ο άνθρωπος που απεικονίζεται», έλεγε.
ΦΩΤΕΙΝΗ ΜΠΑΡΚΑ (enet.gr, 23/7/2011)
