31.8.10

ΣΥΝΤΟΜΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΝΔΡΙΚΟΥ ΓΥΜΝΟΥ ΣΤΙΣ ΗΠΑ

Nikos Makros
.
A Brief History of the Male Nude in the USA
By the late 1940s there were only a handful of studio photographers in the United States who specialized in Camera studies of the male nude. This genre of "physique photography" having sprung from such roots as academic artistic studies, celebrity portraits of sports and stage stars, and pioneering work like Eadward Muybridge's startling studies of human locomotion (featuring himself, and many other models, in the nude), blossomed into the unabashed portrayal of the naked male body for its sheer beauty. Another giant in this field was one of the foremost American painters of the 19th century, Thomas Eakins (1844-1916) who made hundreds of photographs of the male and female nude in the late 1890s, to prepare for his paintings and sculpture projects. This was a new art form, and some of the daring artists who worked in it became pathfinders, leaders and masters of the medium.
Among the earliest to popularize this new subject matter in photography were the Ritter Brothers of New York in the 1930s. These two handsome young men, who possessed exceptionally beautiful classic body lines, posed together naked in various athletic activities at a New York City YMCA and in sylvan outdoor settings. They took their own pictures, did their own darkroom work, and sold their pictures by mail as a means of earning a living during the Depression years (when a high quality 8x10 print cost $1.00.) As exponents of the new "physical culture" lifestyle being then promoted by publishing magnate Bernarr MacFadden and by their famous trainer Sig Klein, and others, Fred and William Ritter displayed an obvious pride and pleasure in their posing work as well as a keen artistic ability. Today, their original photographs are highly prized collector items. In 1930-1935 their studio address was at 14 West 40th Street, in a small office building, directly across the street from the New York Public Library.
Another New York cameraman working in the 1930s and 40s was Edwin F. Townsend, at 25 West 48th Street, an old brownstone which he used as a studio. He was a commercial and theatrical photographer whose male nudes of actors and athletes (most notably the great Tony Sansone) achieved wide acclaim. These very photos inspired a young man named Alonzo Hannagan to move to New York in the late '30s where he pursued his goal of creating images as beautiful and exciting as those of Sansone. By the mid 1940s "Lon of New York" was the top name in the physique field, supplying a steady flow of exquisite physique studies to the national bodybuilding magazines, and offering unretouched photos by mail order. Other important artists in the burgeoning East Coast group working out of New York were: Earl Forbes, Paul Gebbé (Robert Gebhart) and George Platt Lynes.
In the Central U.S., Al Urban, Jr. was making a name for himself in Chicago. He had originally started out in New York City then later moved. He billed himself as "America's leading Physique Photographer." In nearby Detroit, Douglas Juleff was creating outstanding work. His formal art training was evident in his brilliant lighting technique and composition. He worked in photo studios as a commercial retouching artist and even retouched his male nudes, enhancing then even further. No other photographer did this. These dramatic studies by "Douglas of Detroit" were often featured in Bob Hoffman's STRENGTH AND HEALTH, a leading bodybuilding magazine of the period.
Also by the mid 1940s a few fledgling photo studios were establishing a West Coast group based in Los Angeles. Here the pioneer was Bob Mizer's Athletic Model Guild. As the name suggests, this was started as an agency owned by 3 men who operated it for young male models seeking to pursue careers in the arts, commercial work and the movies. Then the ownership changed and Mizer took it over completely and ran it by himself. Mizer soon found there was more demand for his pictures than for the models so he put his energies into publishing and selling the photographs. His studio became a mecca for models and photographers alike. He knew and worked with all the major Los Angeles figures of this period including Ebersol, Kovert, Constantine (Spartan Studio) and Bruce Bellas (Bruce of Los Angeles.)
The late 1940s and early 1950s brought a proliferation of new studios offering male model studies. These included Ralph Kelly, Lyle, Frisby, Art Bob and Pat Milo, all in Southern California, and Dave Martin and Russ Warner in the San Francisco Bay Area in Northern California. Warner's early artistic male nudes led to the work for which he became famous; physique contest action shots and publicity photos of professional bodybuilders published mainly in the "muscle magazines" of Joseph Weider which eventually popularized this art and sport for a mass audience. In Seattle, Jon C. Arnt who had begun his photographic career working for Boeing Aircraft during World War II and later established a commercial portrait studio, began to concentrate on physique photography. In the East, Don Young and Dick Lee established Eastern Model Associates, but soon went their seperate ways. Frank Collier, Rod Crowther, John Palatinus, Anthony Guyther (Guyther, Vulcan, Discus & Capital) and Spectrum Films of Cincinnati all appeared in the 1950s, as well as one of the most successful new studios, and virtually the only one operating between Chicago and Los Angeles: Don Whitman's Western Photography Guild in Denver, Colorado. Whitman brought a clean and classic look to his athletic young models posed alone and in dramatic duals against the natural splendor of the Rocky Mountains.
But the 1050s was a period of changing social values and repressive political and legal actions. It became known as the McCarthy Era. While publications had always required physique photography to artfully retouch nudes, or have the models wear quite minimal "posing straps," increasingly photographers were hounded and harassed for even offering to sell frontal nudes privately. The extroverted and individualistic war years had given way to an era of conservative (pronounced right-wing) conformity, and the combined actions of local, federal and postal authorities led to the investigation and persecution of many photographers whose works (which featured nudity but were not overtly erotic, and certainly were not pornographic) were deemed objectionable. Those artists who defied the laws and the climate, continuing to offer uncensored nudes, did so at great risk. Some photographers were arrested, their prints and negatives seized (and often destroyed), and their lives and livelihoods disrupted by witch hunt trials, many in Federal courts which in some cases led too severe fines and even imprisonment. Such was the puritanical atmosphere at the time that juries ruled the mere depiction of genitalia to be pornographic. Many careers were ruined, and many classic images (both prints and negatives) were irretrievably lost.
None the less, physique photography continued as a viable genre throughout the 1950s and '60s, which were in Fact the heyday of the "little magazines," a field which Bob Mizer's AMG Studio publication PHYSIQUE PICTORIAL helped to establish along with Joe Weider's "mini-mags," ADONIS and BODY BEAUTIFUL. Among those photographers and studios who made their mark in the 1960s were Neil Edwards, Jack Sidney, Champion (Take One, Master Physique, WalJim, T.H.E.M., Sunshine Beach Club & Champion), Chuck Renslow and Dom Orejudas' KRIS of Chicago, David of Cleveland, Troy Saxon in Kansas City & Bob Anthony, to name a few. Each of these artists perfected a "look" which added to the changing face of physique photography. The subtlety and sexual ambiguity of the past were giving way to even stronger portrayals of the body as subject, not merely giving way to even stronger portrayals of the body as subject, not merely object. From the gymnasts and athletes in Champion's photos to David of Cleveland's apartment-wrestlers, from Kris's butch bikers to the elaborately stylized Gay fantasies of James Bidgood's Les Follies Des Hommes (creator of the underground cult film classic "Pink Narcissus"), physique photography was changing its focus from models-as-living-statuary to models-as-fantasy-role-models.
These changes in style and taste, coupled with repressive legal threats, silenced some of the field's veteran artists, while others were discouraged by the increasing emphasis (despite the ban on nudity) on overt eroticism, as well as what may have seemed an apparent indifference to the artistic quality of the work being published.
Throughout this almost 20-year period a war was being fought between and liberal trends, and arrests and prosecutions continued. It wasn't until the late 1960s that this era of censorship was finally ended and reform took place. The U.S. Government tried and convicted a Washington, D.C. publisher, Dr. Lynn Womack, for selling "obscene matter" (i.e. male frontal nudes.) Dr. Womack published Grecian Guild Pictorial and other male magazines featuring complete nudes. But in Dr. Womack the authorities had picked a formidable adversary, and he was jailed. From his confinement he fought with a fury and spent a fortune directing his attorneys in an appeal that eventually led all the way to the United States Supreme Court. After consenting to hear the case, the Supreme Court overturned all previous denials of the Womack appeals and ruled in his favor. The 1968 Womack decision became a landmark case, limiting the censorship of free expression and ruling that mere nudity was not obscene. Womack's favorable verdict actually gave every photographer in the country a Bill of Rights for freedom of expression under the First Amendment which previously never existed. This had far-reaching effects on the entire country and brought about a new freedom in pictorial representation in all areas.
While there are many people, even today, who would argue that this Pandora's Box should never have been opened, there would be few artists among them. Those who appreciate the male nude as a thing of natural beauty and invigorating inspiration will realize that the right to portray and esteem this most fundamental image should not be taken for granted. Constitutional protections are not always self-evident and are under constant threat of erosion and amendment. Artists and individuals like those who suffered and fought for the freedom of expression enjoyed today must be ever vigilant!
Dave Martin
San Francisco, July 1996
(championstudios.net)


Nikos Makros by Champion

PASSAGE

Jenny Saville
.

Jenny Saville: With the transvestite I was searching for a body that was between genders. I had explored that idea a little in Matrix. The idea of floating gender that is not fixed. The transvestite I worked with has a natural penis and false silicone breasts. Thirty or forty years ago this body couldn’t have existed and I was looking for a kind of contemporary architecture of the body. I wanted to paint a visual passage through gender – a sort of gender landscape. To scale from the penis, across a stomach to the breasts, and finally the head. I tried to make the lips and eyes be very seductive and use directional mark-making to move your eye around the flesh.
Simon Schama: So you really do manipulate what’s in front of you through the mark-making. It’s very striking – I’m looking at a photograph of your transvestite painting Passage and that passage that moves from the penis and balls to the belly is really about the anatomy of paint as it constructs the body.
Jenny Saville: I have to really work at the tension between getting the paint to have the sensory quality that I want and be constructive in terms of building the form of a stomach, for example, or creating the inner crevice of a thigh. The more I do it, the more the space between abstraction and figuration becomes interesting. I want a painting realism. I try to consider the pace of a painting, of active and quiet areas. Listening to music helps a lot, especially music where there’s a hard sound and then soft breathable passages. In my earlier work my marks were less varied. I think of each mark or area as having the possibility of carrying a sensation.


(Extract from ‘Interview with Jenny Saville by Simon Schama) [saatchi-gallery.co.uk]

ΟΔΕΥΟΥΜΕ ΠΡΟΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΔΕΞΙΟΧΕΙΡΟΥ ΑΥΝΑΝΙΣΜΟΥ;

Decline of Right-Handed Masturbation
We were fascinated by this fresh piece of scientific research from the highly-respected Journal of the Organisation for Neurological Anthropolgy and Natural Trends in Interactional Cybernetics (ONANTIC), issue of November 2009:
The article is titled “Early evidence for a shift in handedness amongst males, 1950-2009, resulting from the increasing penetration of the internet, with specific reference to broadband speeds in liberal western democracies.” (Sal V. Erboose, Wayne Kerr & Ike Anpulmiov)
You can understand that an article like this would be fairly dry and academic and we won’t bore you with the whole article. This is the most significant graph from the article: The thrust of the argument is that there has been a massive shift, in men of a wide range of ages and social levels, from masturbating with their right hands to predominant use of their left.
The researchers assert that the reason for this change matches, and therefore may be directly caused by, the shift in commonly used sources of masturbatory stimuli from paper-based (magazines such as Playboy and Penthouse) to directly online-accessed or downloaded images. The effect of this, the researchers say, is that, whereas in earlier decades the left hand was sufficiently nimble-fingered to turn the pages of a magazine, more recently the right hand has in most cases become entirely occupied with manipulating the (usually by default right-hand-oriented) computer mouse. The result of this is that the left is then required to manipulate the erect penis.
With an inverse correlation of -0.975872323 between right-handed masturbation and internet penetration it is reasonably clear that the rise of the internet and the shift to left-handed masturbation are related although – correlation is not causality, as you know – without additional causal research data it would make as much sense statistically to say that left-handed masturbation caused the growth of the internet as saying that the internet caused an increase in left-handed masturbation.
However, the data in the graph suggest many other interesting areas for investigation.
The relatively low incidence of men buying (or admitting to buying) pornography during the immediate post-war years makes sense. Not only were “dirty” and even “quite naughty” magazines of any kind in quite short supply, the potential for arousal of the images in them was fairly low owing to the prudish culture of the time. Sepia disclosure of a woman’s ankle – or in the more racy publications a glimpse of thigh – although risqué for the day – was about as exciting as fantasizing about one’s grandmother. Such publications were nevertheless seen as shameful and often were available only “under the counter”. The moral (and belt) loosening that began during the mid-to-late 50s with the explosion of rock-and-roll culture continued with a vengeance during the 60s and 70s with women’s liberation and the sexual revolution epitomised by, for example, the Beatles, Rolling Stones and Cilla Black.
The authors explain the gentle reduction in sales of pornographic magazines by the increasingly ready availability of “the real thing” and the upsurge in the culture of binge drinking amongst the very young.
The subsequent rapid decline of right-handed onanism is clearly both synchronous with the sudden sharp decline in sales of pornographic magazines and inversely proportional to the rise of internet availability.
The authors note the gradual decline from 1950 to 1990 of right-handed masturbation. They attribute this to the increased identification of people as left-handed. Actual left-handedness varies normally in the range of 7-10%. However, in the early fifties left-handedness was seen as aberrant and in the education system was discouraged and “correction” began as early as kindergarten. Being left-handed was an embarrassment, even a cause for shame, as it had been for millennia.
In Hebrew, as well as in other ancient Semitic and Mesopotamian languages, the … left hand symbolized the power to shame society, and was used as a metaphor for misfortune, natural evil, or punishment from the gods. This metaphor survived ancient culture and was integrated into mainstream Christianity by early Catholic theologians…
[ ... ]
In some parts of the English-speaking world ‘cack-handed’ is slang for left-handed (it is also used to mean clumsy). The origin of this term is disputed, but some suggest it is derived from the Latin cacare, in reference to the habit of performing ablutions with the left hand, leaving the right hand ‘clean’. However, other source suggest that it is derived from the Old Norse word keikr, meaning “bent backwards” Australians frequently use “cacky-handed”.
As a result identification as left-handed was as low as 2% in the mid-20th Century. However, as reason and more liberal views began to prevail into the latter half of the century educational attitudes loosened up. This may not, though, have been as strong a reason as the realisation that left-handed sportspeople tended to be more successful and make more money. Parents began to hope – rather than fear – that their children would be left-handed.
In 2006, researchers at Lafayette College and Johns Hopkins University in a study found that left-handed men are 15 percent richer than right-handed men for those who attended college, and 26 percent richer if they graduated.
You will note the increase into the early 21st Century of people identifying as left-handed to levels previously above naturally-occurring left-handedness. This may be explained, say the authors, by “habituation”:
People with long-term impairment of the right hand are more likely to become left-handed, even after their right hand heals. Such long-term impairment is defined as eight months or more. Habituation to use of the left hand by those who spend several hours per day for several months or years masturbating in front of their computer screens may lead to similar outcomes.
The authors admit that they were baffled for some time by the slight up-tick in right-handed masturbation and a corresponding reduction in left-handed identification from about 2005. They now theorise that this may have been caused by the development and availability of “marginally” to “somewhat” effective voice-controlled software for home computers, its uptake by early adopters and the consequent abandonment of the mouse as a tool for selecting their most arousing images, leaving the right hand free. (valuesaustralia.com/blog)

ΑΘΑΝΑΤΗ ΑΦΡΟΔΙΤΗ

Julius Johann Ferdinand Kronberg (Σουηδία)


Αθάνατη Αφροδίτη του Διός κόρη,
όλο παγίδες στήνεις της αγάπης.
Δέσποινα παρακαλώ,
μη να χαρείς, μη ρίχνεις άλλο βάρος
από καημούς και πίκρες στην ψυχή μου.

Δέσποινα παρακαλώ,
μη να χαρείς.

Τι να ’ναι πάλι τι
εκείνο που ποθεί η τρελή καρδιά μου.
Ποια να ’ναι πάλι αυτή
που την Πειθώ ικετεύεις να σου φέρει πίσω.
Ποια να πονέσεις σ’ έκανε Σαπφώ?
Ποια να ’ναι πάλι αυτή
που την Πειθώ ικετεύεις να σου φέρει πίσω.

Έλα λοιπόν ακόμα μια φορά
να με λυτρώσεις απ’ τα βάσανά μου.

(Ένα ποίημα της Σαπφώς σε απόδοση του Οδυσσέα Ελύτη)


(Μουσική: Νίκος Ξυδάκης. Πρώτη εκτέλεση: Ελευθερία Αρβανιτάκη)

ΤΟ PRIDE ΕΠΕΣΤΡΕΨΕ ΣΤΟ ΤΟΚΙΟ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 3 ΧΡΟΝΙΑ


Tokyo Pride 2010
.
Δείτε την φωτογραφική ανταπόκριση του Α.Π. από το Tokyo Pride 2007:

ΠΕΡΗΦΑΝΟΙ ΣΤΟ ΤΟΚΙΟ 1

ΠΕΡΗΦΑΝΟΙ ΣΤΟ ΤΟΚΙΟ 2

DIAGHILEV. A LIFE

Αστέρια του μπαλέτου ήταν... εραστές του
Σοφία Στυλιανού(Έθνος, 27/8/2010)
Ο Σερζ Ντιαγκίλεφ, όταν πέθανε στα 57 του χρόνια, ήταν γνωστός σε όλο τον κόσμο για δεκάδες ιδιότητες. Ηταν ο διασημότερος Ρώσος μετανάστης, ο ιμπρεσάριος των ρώσικων μπαλέτων -του διασημότερου μπαλέτου του κόσμου-, καινοτόμος μορφή στην πρόσφατη ιστορία της όπερας, των σκηνικών, των εικαστικών τεχνών, της κλασικής μουσικής και του μπαλέτου, αφού είχε συνεργαστεί με τους Πικάσο, Μιρό, Στραβίνσκι, Σανέλ κ.ά., και ο άνθρωπος που πήγε το μπαλέτο από τους απλούς χορηγούς στον κόσμο των εμπορικών χορηγιών.
Μια νέα βιογραφία, «Diaghilev. A Life», γραμμένη από τον ειδικό στη ρωσική τέχνη Sjeng Scheijen, έρχεται να μας θυμίσει ότι, πέρα των παραπάνω, ο Ντιαγκίλεφ ήταν και ο διασημότερος ομοφυλόφιλος της εποχής, μετά την εποχή του Οσκαρ Ουάιλντ.
Το μπαλέτο για τον Ντιαγκίλεφ δεν ήταν ούτε η πρώτη αγάπη του, ούτε η δεύτερη, ούτε καν η τρίτη, πιστεύει ο συγγραφέας. Αλλά βρήκε σε αυτό την ιδανική πλατφόρμα για να φέρει όλες τις τέχνες μαζί. Είναι επίσης πιθανό αυτό να διαμόρφωσε και να εξιδανίκευσε τη σεξουαλικότητά του. Καθώς ανέπτυσσε την έλξη του για τους νεαρούς άνδρες, το μπαλέτο τού έφερνε την αρσενική ομορφιά που επιθυμούσε. Και η θέση του του έδινε την εξουσία που χρειαζόταν.
Σε πολλές περιπτώσεις δεν είχε καμία ανάγκη να γοητεύσει τους εραστές-χορευτές του. Ανάμεσά τους τα αστέρια του μπαλέτου, όπως ο Βασλάβ Νιζίνσκι, ο Λεονίντ Μασίν, ο Αντον Ντόλι και ο Σερζ Λιφάρ. Εφτανε που ήταν οι ίδιοι φιλόδοξοι. Και τι πιο αφροδισιακό από την υπόσχεση ότι αυτός ο ομοφυλόφιλος Πυγμαλίων μπορούσε να τους μεταμορφώσει σε παγκόσμια είδωλα.
Καμιά φορά, όμως, η τέχνη και η προσωπική ζωή μπλέκονται. Ο Scheijen γράφει ότι ο διαβόητος κτητικός Ντιαγκίλεφ έδιωξε από τα μπαλέτα και τον Νιζίνσκι (το 1913) και τον Μασίν (το 1921), όταν ο πρώτος και έπειτα ο δεύτερος παντρεύτηκαν. Και μετά, κρυφά, όταν ο Ντιαγκίλεφ έμεινε μόνος, έπαθε νευρικό κλονισμό και τις δύο φορές. Μάλιστα, ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι ο χαμός του Μασίν, αν και ήταν λιγότερο θρυλικός, ωστόσο του προκάλεσε μεγαλύτερη κρίση.
Ο Ντιαγκίλεφ χρειαζόταν να είναι ερωτευμένος για να συνεχίσει να δουλεύει με αυτό τον άγριο ρυθμό, μετά τον Μασίν, όμως, δεν αναμείχθηκε ποτέ ξανά τόσο παθιασμένα.
Ο Ολλανδός συγγραφέας αποκαλύπτει άγνωστες λεπτομέρειες και για την οικογενειακή ζωή του Ρώσου ιμπρεσάριου. Τρεις βδομάδες αφότου ο Ντιαγκίλεφ πέθανε σε ξενοδοχείο στη Βενετία, ο ετεροθαλής αδελφός του, Βαλεντίν Ντιαγκίλεφ, εκτελέστηκε στο Σολόβκι, το πρώτο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Σοβιετικής Ενωσης. Τα νέα του θανάτου του δεν έφτασαν ούτε στα ίδια του τα παιδιά. Ο Ντιαγκίλεφ είχε αντιληφθεί την απουσία του από το 1927 και είχε απευθυνθεί στο γαλλικό υπουργείο Εξωτερικών. Με τον θάνατο του Ντιαγκίλεφ, οι σοβιετικές αρχές βεβαιώθηκαν ότι η πράξη τους δεν θα είχε αντίκτυπο, και τότε σκότωσαν το αδερφό του.
Τα πρώτα χρόνια του Ντιαγκίλεφ μοιάζουν σαν να βγήκαν από τα θεατρικά έργα του Τσέχωφ. Μεγάλωσε σε μια από τις πλουσιότερες ρωσικές οικογένειες στο Περμ, εκεί που διαδραματίζεται η ιστορία με τις «Τρεις Αδελφές». Ο Scheijen παραθέτει πολλά γράμματα του Ντιαγκίλεφ προς τη γιαγιά του, αποκαλυπτικά της διάσημης γοητείας του. Το 1890, όμως, όταν ο Ντιαγκίλεφ ήταν 18 χρονών, η οικογένεια πτωχεύει και η περιουσία τους πουλιέται, όπως ακριβώς συμβαίνει και στον «Βυσσινόκηπο».
Κάποιοι χορευτές, όπως η Αλίσια Μάρκοβα, η Ταμάρα Καρσάβινα, ο Σερζ Λιφάρ και η Λυδία Σοκόλοβα θυμούνται τον Ντιαγκίλεφ με τρυφερότητα, σαν έναν απαιτητικό άνθρωπο, και ταυτόχρονα μια πατρική μορφή που έβαζε τις ανάγκες των χορευτών και της ομάδας πάνω από τις δικές του.

ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΨΩΡΙΑΣΗΣ ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΕΣ ΠΟΥ ΛΑΤΡΕΥΟΥΝ ΤΗ ΜΠΥΡΑ


Κίνδυνος ψωρίασης για τους λάτρεις της μπίρας
health.in.gr
Οι γυναίκες που καταναλώνουν τακτικά μπίρα έχουν περισσότερες πιθανότητες να εκδηλώσουν ψωρίαση, υποστηρίζουν Αμερικανοί ερευνητές.
Σύμφωνα με στοιχεία που δημοσιεύονται στο επιστημονικό έντυπο Archives of Dermatology, ομάδα επιστημόνων από την Ιατρική Σχολή του Χάρβαρντ στη Βοστόνη διαπίστωσε ότι οι γυναίκες που πίνουν πέντε μπίρες την εβδομάδα έχουν διπλάσιο κίνδυνο εκδήλωσης ψωρίασης, συγκριτικά με γυναίκες που δεν πίνουν.
Οι επιστήμονες έθεσαν υπό ιατρική παρακολούθηση περισσότερες από 82.000 γυναίκες νοσηλεύτριες, 27-44 ετών και κατέγραψαν τις συνήθειες τους ως προς το αλκοόλ, την περίοδο 1991-2005.
Μια γυναίκα που έπινε περισσότερα από δύο αλκοολούχα ποτά την εβδομάδα, αύξανε τον κίνδυνο ψωρίαση κατά δύο τρίτα. Εκείνες που έπιναν πέντε ποτήρια μπίρα την εβδομάδα είχαν σχεδόν διπλάσιο κίνδυνο εκδήλωσης ψωρίασης.
Όταν οι ερευνητές χρησιμοποίησαν αυστηρότερα κριτήρια επιβεβαίωσης των περιπτώσεων ψωρίασης, ο κίνδυνος υπερδιπλασιαζόταν.
Πάντως οι γυναίκες που έπιναν οποιαδήποτε ποσότητα μπίρας χωρίς αλκοόλ, λευκό κρασί ή άλλα ποτά, δεν διέτρεχαν μεγαλύτερο κίνδυνο.
Οι επιστήμονες εικάζουν ότι ίσως η γλουτένη που περιέχει το σιτάρι, να είναι η αιτία του αυξημένου κινδύνου εκδήλωσης ψωρίασης.
Παλαιότερη έρευνα είχε δείξει ότι μια διατροφή ελεύθερη γλουτένης βελτιώνει την κατάσταση των πασχόντων από ψωρίαση.

ΕΥΤΥΧΩΣ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ ΓΥΝΑΙΚΑ

Γιαγιά μόνη ψάχνει... και βρίσκει γυναίκα
Γιάννης Ζουμπουλάκης (Το Βήμα, 26/8/2010)
Το μεγαλείο της ισπανικής «χαριτωμένης διαστροφής» αποκαλύπτεται στο «Ευτυχώς που είμαι γυναίκα» (Ισπανία, 2010) του Μιχέλ Αλβαδέχο. Κεντρικό πρόσωπο είναι μια γριούλα 72 ετών, γεροντοκόρη και κάτοικος ενός χωριού όπου μένουν... τρεις κι ο κούκος. Η κυρά έχει χαραμίσει τη ζωή της στην ανατροφή των τριών κοριτσιών της μακαρίτισσας της αδελφής της και τώρα που μεγάλωσαν και μεγάλωσε και εκείνη, φοβάται. Θα την προφυλάξουν ή θα την «πετάξουν» σαν σκυλί σε οίκο ευγηρίας;
Οταν η γιαγιά αντιλαμβάνεται ότι θα γίνει το δεύτερο, αποφασίζει να κάνει τα αδύνατα δυνατά για να γλιτώσει. Ο γάμος με το μοναδικό πρόσωπο που όλα αυτά τα χρόνια τής έχει σταθεί φαίνεται να δίνει τη λύση. Μόνο που ο υποψήφιος γαμπρός είναι γυναίκα! Το υπερβολικό στυλ της ταινίας αναπόφευκτα προκαλεί μειδίαμα. Ωστόσο στην καρδιά του το «Ευτυχώς που είμαι γυναίκα» αφηγείται μια βαθύτατα μελαγχολική ιστορία, με αποτέλεσμα το γέλιο κάπου να παγώνει και να σε αφήνει αμήχανο. Οι ερμηνείες πάντως είναι ιδιαίτερα ικανοποιητικές, με πρώτη και καλύτερη τη γιαγιούλα Πέτρα Μαρτίνεθ η οποία κυριαρχεί δίπλα στις Αδριάνα Οθόρες (η... γαμπρός), Μαρία Αλφόνσα Ρόσο και Μαλένα Αλτέριο.

Φοβερή ιδέα για να στηθεί μια ιλαροτραγωδία πάνω στον γυναικείο αγώνα για ζωή και δικαιώματα. Φοβερή γιατί: α) βασίζει το θεωρητικά τολμηρό εύρημά της σε μια συνένωση συμφέροντος «λευκή» και όχι σκανδαλολογικά ομοφυλοφιλική, β) αποφεύγει το άλλοθι της ανδροκρατίας ως εμπόδιο στον αγώνα αυτόν, προτάσσοντας μια διάδραση σχεδόν αποκλειστικά ανάμεσα σε γυναίκες, με τα δικά της η καθεμιά «θέματα», και γ) επικεντρώνεται σ’ έναν χαρακτήρα σύνθετο, μια γηραιά, φαινομενικά πράα, ανήμπορη και «θύμα», που όμως μεθοδεύει και εκτελεί τις κινήσεις της με την ακρίβεια ενός ηλεκτρονικού υπολογιστή!
Ολα τα παραπάνω βγάζουν σπίθες στο πρώτο μισό του φιλμ, όπου η ηθογραφία συνυπάρχει αρμονικά με τη χαρακτηρολογία και το φαρσικό στοιχείο απορροφάται αβίαστα από το γλυκόπικρο χιούμορ. Ωστόσο, η κομψότητα αρχίζει σταδιακά να υποχωρεί μετά την αποκάλυψη του παρελθόντος της Πουρίτα και την είσοδο στη δράση των συγγενών της. Οχι ότι από μόνη της η σεναριακή στροφή δεν είναι έξυπνη, απλώς ο δημιουργός του φιλμ, Μιγκέλ Αλβαλαδέχο, τη χειρίζεται μάλλον άγαρμπα, εμβολιάζοντας τη δράση με περιττές γραφικότητες και κλιμακώνοντάς την σ’ ένα διόλου πειστικό φινάλε. Παρότι κατάδηλα επηρεασμένος από τα σινεμά του Αλμοδόβαρ, δεν διαθέτει τη ρευστότητα του μέντορά του στον χειρισμό του μελοδράματος, ούτε και την ικανότητά του να κάνει και τον πιο προβληματικό, έως και δυσάρεστο χαρακτήρα του μύθου του αγαπητό στον θεατή. Κρίμα, γιατί τόσο η αρχική πραγμάτωση της ιδέας, όπως είπαμε, όσο και το εκπληκτικά εκφραστικό πρόσωπο της Πέτρα Μαρτίνεθ, στον ρόλο της φοβισμένης μέσα στην πονηριά της Φλόρα, προσφέρονταν για κάτι πολύ πιο συγκινητικό. (Ρόμπυ Εκσιέλ, e-go.gr/cinemag)
.

ΙΣΠΑΝΙΑ. ΕΞΑΝΑΓΚΑΣΜΟΣ ΣΕ ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΥ ΕΓΓΑΜΟΥ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΥ

Ο πρώτος ομοφυλόφιλος στρατιώτης ο οποίος παντρεύτηκε στην Ισπανία το 2006, δήλωσε ότι τα "τελευταία δύο χρόνια υπέφερε από απειλές, επιθέσεις, και σεξουαλικές προτάσεις" λίγο πριν "εκδιωχθεί" από την Αεροπορία. Ο Αλμπέρτο Λινέρο Μαρτσένα, ο οποίος θα αποστρατευτεί την 1η Σεπτεμβρίου, λόγω της μη ανανέωσης του συμβολαίου του, ανακοίνωσε την πρόθεσή του να υποβάλλει μήνυση κατά του υπουργού Άμυνας της Ισπανίας.
Σε Συνέντευξη Τύπου στη Σεβίλλη, ο στρατιώτης, που υπηρετούσε στην αεροπορική βάση Μορόν ντε λα Φροντέρα, ανέφερε ότι για δύο έτη είχε δεχθεί σεξουαλικές προτάσεις, είχε παρενοχληθεί και αντιμετώπιζε την ενοχλητική συμπεριφορά ορισμένων ανωτέρων του.
Ο Ισπανός στρατιώτης είχε πάρει αναρρωτική άδεια τον Οκτώβριο του 2008 μετά από ένα ατύχημα. Σύμφωνα με τον στρατιώτη, μετά από την αναρρωτική άδεια των λίγων εβδομάδων, ο στρατός δεν του επέτρεψε να επανέλθει στην θέση του, ενώ του ζήτησε να υποβληθεί σε σωματικά και ψυχολογικά τεστ.
Το υπουργείο Άμυνας ανακοίνωσε ότι δεν ανανέωσε το συμβόλαιο του, εξαιτίας των "δυσμενών" εκτιμήσεων για το άτομό του.
Ο Αλμπέρτο Λινιέρο Μαρτσένα είχε παντρευτεί τον Αλμπέρτο Σάντσεζ, ο οποίος είναι επίσης στρατιώτης, τον Σεπτέμβριο του 2006 στη Σεβίλλη, πραγματοποιώντας τον πρώτο γάμο μεταξύ δύο στρατιωτών.
Ο γάμος ανάμεσα σε ομοφυλόφιλους νομιμοποιήθηκε στην Ισπανία το 2005. (newsit.gr)

25.8.10

ΤΑ ΠΕΜΠΤΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ



ΤΟ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟ

5 χρόνια (2005-2010)
4042 αναρτήσεις
6394 δημοσιευμένα σχόλια
Πρώτη ανάρτηση: ΕΚΤΕΛΕΣΕΙΣ ΣΤΟ ΙΡΑΝ (25/8/2005)
.
*********

.

Την σημερινή επετειακή ανάρτηση θα ήθελα να την αφιερώσω στο άγνωστο ερωτευμένο ζευγάρι των σαραντάρηδων Ισπανών που καθόταν απέναντί μας στο βαποράκι που έκανε την τοπική γραμμή του Βοσπόρου το πρωί της περασμένης Κυριακής.
Ξέρω πως μάλλον δεν θα την δουν ποτέ, αλλά αν αυτό συνέβαινε το κείμενο του Arturo Pérez-Reverte που ακολουθεί ίσως τους επιτρέψει να καταλάβουν πόσο αξιοζήλευτοι έδειχναν στην ήρεμη, χαρούμενη, χωρίς μνησικακία αγάπη τους.

(…) soplaba un viento helado, los pasajeros íbamos encogidos de frío, y en un banco de la embarcación había una pareja, hombre y hombre, cuarentones, tranquilos. Se sentaban muy juntos, apoyado discretamente un hombro en el del compañero, en un intento de darse calor. Iban quietos y callados, mirando el agua verdegris y el cielo color ceniza. Y en un momento determinado, cuando el barco hizo un movimiento y la luz y la gama de grises del paisaje se combinaron de pronto con extraordinaria belleza, los ví cambiar una sonrisa rápida, fugaz, parecida a un beso o una caricia.
Parecían felices. Dos tipos con suerte, pensé. Aunque sea dentro de lo que cabe. Porque viéndolos allí, en aquella tarde glacial, a bordo del vaporetto que los llevaba a través de la laguna de esa ciudad cosmopolita, tolerante y sabia, pensé cuántas horas amargas no estarían siendo vengadas en ese momento por aquella sonrisa. Largas adoslescencias dando vueltas por los parques o los cines para descubrir el sexo, mientras otros jóvenes se enamoraban, escribían poemas o bailaban abrazados en las fiestas del Instituto. Noches de echarse a la calle soñando con un príncipe azul de la misma edad, para volver de madrugada, hechos una mierda, llenos de asco y de soledad. La imposibilidad de decirle a un hombre que tiene los ojos bonitos, o una hermosa voz, porque, en vez de dar las gracias o sonreír, lo más probable es que le parta a uno la cara. Y cuando apetece salir, conocer, hablar, enamorarse o lo que sea, en vez de un café o un bar, verse condenado de por vida a los locales de ambiente, las madrugadas entre cuerpos Danone empastillados, reinonas escandalosas y drag queens de vía estrecha. Salvo que alguno -muchos- lo tenga mal asumido y se autoconfine a la alternativa cutre de la sauna, la sala X, la revista de contactos y la sordidez del urinario público.
A veces pienso en lo afortunado, o lo sólido, o lo entero, que debe de ser un homosexual que consigue llegar a los cuarenta sin odiar desaforadamente a esta sociedad hipócrita, obsesionada por averiguar, juzgar y condenar con quién se mete, o no se mete, en la cama. Envidio la ecuanimidad, la sangre fría, de quien puede mantenerse sereno y seguir viviendo como si tal cosa, sin rencor, a lo suyo, en vez de echarse a la calle a volarle los huevos a la gente que por activa o por pasiva ha destrozado su vida, y sigue destrozando la de los chicos de catorce o quince años que a diario, todavía hoy, siguen teniéndolo igual que él lo tuvo: las mismas angustias, los mismos chistes de maricones en la tele, el mismo desprecio alrededor, la misma soledad y la misma amargura. Envidio la lucidez y la calma de quienes, a pesar de todo, se mantienen fieles a sí mismos, sin estridencias pero también sin complejos, seres humanos por encima de todo. Gente que en tiempos como éstos, cuando todo el mundo, partidos, comunidades, grupos sociales, reivindica sus correspondientes deudas históricas, podría argumentar, con más derecho que muchos, la deuda impagada de tantos años de adolescencia perdidos, tantos golpes y vejaciones sufridas sin haber cometido jamás delito alguno, tanta rechifla y tanta afrenta grosera infligida por gentuza que, no ya en lo intelectual, sino en lo puramente humano, se encuentra a un nivel abyecto, muy por debajo del suyo. Pensaba en todo eso mientras el barquito cruzaba la laguna y la pareja se mantenía inmóvil, el uno contra el otro, hombro con hombro. Y antes de volver a lo mío y olvidarlos, me pregunté cuantos fantasmas atormentados, cuántas infelices almas errantes no habrían dado cualquier cosa, incluso la vida, por estar en su lugar. (…)
Arturo Pérez-Reverte: AMOR GAY

Φωτογραφίες: ΤΟ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟ

ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΥΙΟΘΕΣΙΑΣ ΑΠΟΚΤΟΥΝ ΤΑ ΟΜΟΦΥΛΑ ΖΕΥΓΑΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΟΥ ΜΕΞΙΚΟΥ

Δικαίωμα υιοθεσίας αποκτούν τα ομόφυλα ζευγάρια στην Πόλη του Μεξικού
Επικυρώθηκε από το Ανώτατο Δικαστήριο του Μεξικού η απόφαση της Πόλης του Μεξικού να επιτραπεί σε ομόφυλα ζευγάρια η υιοθεσία παιδιών.
Το Δικαστήριο είχε επικυρώσει στις 5 Αυγούστου τη συνταγματικότητα του γάμου μεταξύ ομοφυλοφίλων και έρχεται πλέον να νομιμοποιήσει και την υιοθεσία, γεγονός που είχε προκαλέσει την αντίδραση της Εκκλησίας.
Οι δικαστές «τάχθηκαν υπέρ της εγκυρότητας της υιοθεσίας με εννέα ψήφους θετικούς έναντι δύο αρνητικών» τόνισε ο εκπρόσωπος.
Η άρνηση της δυνατότητας υιοθεσίας σε ζευγάρια του ιδίου φύλου «θα αποτελούσε έναν τρόπο συνταγματικής νομιμοποίησης των διακρίσεων» τόνισε ο δικαστής Αρτούρο Σαλδίβαρ. (in.gr, 17/8/2010)

ΠΟΙΝΙΚΕΣ ΔΙΩΞΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΓΑΜΟΥΣ ΟΜΟΦΥΛΩΝ ΣΤΗΝ ΤΗΛΟ

Ποινική διάσταση προσέλαβε εσχάτως η πολύκροτη υπόθεση της τελέσεως δύο πολιτικών γάμων ζευγαριών ομοφυλόφιλων στο νησί της Τήλου την 29η και την 30η Mαΐου 2008 από τον Δήμαρχο Τήλου κ Τ. Αλιφέρη.
Η Εισαγγελία Πλημμελειοδικών Ρόδου, προχώρησε συγκεκριμένα στην άσκηση ποινικής δίωξης σε βάρος του Δημάρχου για το αδίκημα της παράβασης καθήκοντος αλλά και σε βάρος των δύο ζευγαριών για ηθική αυτουργία σε παράβαση καθήκοντος από κοινού.
Θυμίζουμε ότι το Πολυμελές Πρωτοδικείο Ρόδου με τις υπ΄αρίθμ. 114 και 115/2009 αποφάσεις του έκανε δεκτές τις αναγνωριστικές αγωγές του Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Ρόδου περί ακυρότητας των γάμων που...
τέλεσαν οι κκ Θεμιστοκλής Kατσαγιάννης του Kωνσταντίνου, 23 ετών και Δημήτριος Tσαμπρουνής του Nικολάου 42 ετών, αλλά και οι κ.κ. Oλγα - Mαρία Kαρποδίνη του Bασιλείου 44 ετών και Eυαγγελία Bλάμη του Kωνσταντίνου 47 ετών. Κατά των δύο πρωτόδικων αποφάσεων οι ομοφυλόφιλοι έχουν ήδη ασκήσει εφέσεις.
Εν πάση περιπτώσει αφορμή για την άσκηση των ποινικών διώξεων σε βάρος του Δημάρχου αλλά και των ανωτέρω αποτέλεσαν στοιχεία που συγκεντρώθηκαν στα πλαίσια προκαταρκτικής εξέτασης που είχε προκαλέσει παρέμβαση του πρώην Eισαγγελέα του Aρείου Πάγου κ. Γ. Σανιδά.
O πρώτος τότε τη τάξει Eισαγγελέας της χώρας με εγκύκλιο του είχε ζητήσει από τον τότε Eισαγγελέα Πλημμελειοδικών Pόδου «την ενέργεια των νομίμων», δηλαδή την άσκηση ποινικής δίωξης εις βάρος του δημάρχου του νησιού, σε περίπτωση που εκείνος προχωρούσε τελικά στην τέλεση του γάμου.
Όπως επεσήμανε στην εγκύκλιο του ο πρώην Eισαγγελέας του Αρείου Πάγου «από την κείμενη νομοθεσία γάμος μεταξύ ομοφυλοφίλων ούτε προβλέπεται, ούτε επιτρέπεται και συνεπώς μία τοιαύτη πράξη του δημάρχου δεν θα είναι μόνο άκυρη και ανίσχυρη αλλά θα είναι και παράνομη».
Ανέφερε παραπέρα ότι «με το άρθρο 21 του Συντάγματος προστατεύεται η οικογένεια ως θεμέλιο της συντήρησης και προαγωγής του έθνους καθώς και ο γάμος, η μητρότητα και η παιδική ηλικία. Εξ άλλου ως γάμος νοείται η νόμιμη ένωση και συμβίωση ζευγαριού, ήτοι η σύσταση οικογένειας μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας, ενώ εξ άλλου ο θεσμός του γάμου αποτελεί το θεμέλιο της κοινωνίας αφού οδηγεί στην αέναη ύπαρξή της. Μητρότητα και παιδική ηλικία τα οποία προστατεύονται επίσης από το Σύνταγμα είναι νοητά μόνο με την ύπαρξη γάμου υπό την ανωτέρω μορφή ήτοι μεταξύ ετερόφυλων. Γάμος μεταξύ ομοφυλόφιλων, υπό την έννοια που προστατεύεται από το Σύνταγμα και επιτρέπεται η τέλεσή του, υπό τη διάταξη του άρθρου 1367 ΑΚ (και με δήλωση προς το δήμαρχο) δεν είναι νοητός ούτε επιτρεπτός».
Παρά την Εισαγγελική παρέμβαση ο κ Αλιφέρης τέλεσε ωστόσο τους γάμους.
Στα πλαίσια της προκαταρκτικής εξέτασης οι ποινικώς πλέον διωκόμενοι με έγγραφες εξηγήσεις τους επεσήμαναν μεταξύ άλλων ότι οι γάμοι που τελέστηκαν είναι νόμιμοι διότι τόσο στο Σύνταγμα όσο και στο άρθρο 1350 του ΑΚ γίνεται λόγος για μελλόνυμφους και σε κανένα σημείο δεν γίνεται αναφορά στο φύλο των μελλόνυμφων.
Τόνισαν επιπλέον ότι η τέλεση των γάμων αποτέλεσε άσκηση νόμιμου δικαιώματος τους και σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί παράνομη πράξη.
Στο μεταξύ από στοιχεία που περιλαμβάνονται στη δικογραφία που έχει σχηματιστεί διαπιστώνονται, πέραν των άλλων, αποχρώσες ενδείξεις για ουσιαστική παραβίαση των προβλεπόμενων από τη νομοθεσία που διέπει την πραγματοποίηση πολιτικών γάμων (Νόμος 1250/1982 και ΠΔ 391/82) αλλά και η διάπραξη του αδικήματος της ψευδούς υπεύθυνης δήλωσης.
Σύμφωνα συγκεκριμένα με την κείμενη νομοθεσία, δεσμευτική για όλους τους δήμους της χώρας, προαπαιτούμενο για την τέλεση πολιτικού γάμου είναι η έκδοση σχετικής άδειας στους μελλόνυμφους από το Δήμο της τελευταίας μόνιμης κατοικίας τους.
Tέτοια άδεια στην περίπτωση των κκ Θεμιστοκλή Kατσαγιάννη και Δημήτριου Tσαμπρουνή αλλά και των κ.κ. Oλγας - Mαρίας Kαρποδίνη και Eυαγγελίας Bλάμη, δεν φέρεται να έχει εκδοθεί από τον Δήμο Aθηναίων.
Σε περίπτωση που διαπιστωθεί στην πορεία (τέτοια στοιχεία δεν έχουν υποβληθεί ακόμη στις αρμόδιες αρχές) ότι άδειες για την τέλεση των γάμων εξέδωσε ο Δήμος Tήλου τότε αυτές θεωρούνται ως παρανόμως εκδοθείσες από την στιγμή που τα ομόφυλα ζευγάρια είναι κάτοικοι Aττικής.
Tα ανωτέρω σε συνδυασμό με το γεγονός ότι οι τέσσερις υπέβαλαν υπεύθυνες δηλώσεις στο Δήμο Tήλου με τις οποίες ψευδώς δηλώνουν ότι είναι κάτοικοι Tήλου, οδηγούν σε ακυρότητα της διοικητικής πράξης αλλά και σε απαγγελία κατηγοριών.
Aπό την μέχρι τώρα έρευνα διαπιστώθηκε παραπέρα ότι ο Δήμαρχος Tήλου έχει βεβαιώσει το γνήσιο της υπογραφής στις δύο υπεύθυνες δηλώσεις που υπέβαλαν οι κ.κ. Oλγα - Mαρία Kαρποδίνη και Eυαγγελία Bλάμη ενώ δεν έχει πράξει το ίδιο στις υπεύθυνες δηλώσεις των Θεμιστοκλή Kατσαγιάννη και Δημήτριου Tσαμπρουνή.
Στην περίπτωση των δύο τελευταίων η υπεύθυνη δήλωση που υποβλήθηκε σε δημόσια υπηρεσία χωρίς να υπάρχει βεβαίωση του γνησίου της υπογραφής θεωρείται ανίσχυρο έγγραφο που δεν γίνεται δεκτό από τη δημόσια διοίκηση.
Ο Πολιτικός γάμος καθιερώθηκε στην Ελλάδα με το Ν. 1250/1982 του αστικού δικαίου και π.δ. 391/1982 "Για τη ρύθμιση λεπτομερειών σχετικά με την τέλεση των πολιτικών γάμων, τη χορήγηση της άδειας γάμου και το περιεχόμενο της βεβαιωτικής πράξης για την τέλεση πολιτικών ή θρησκευτικών γάμων" και μεταγενέστερες διατάξεις που τροποποίησαν & διαμόρφωσαν το Δ' τμήμα/βιβλίο του αστικού κώδικα που αποτελεί το Οικογενειακό δίκαιο.
Ο Ν. 1250/1982 που στοιχειοθετεί το αστικό δικαίωμα του πολιτικού γάμου στην Ελλάδα, αναφέρεται σε ανθρώπους, άτομα, μελλονύμφους και συζύγους και δεν κάνει καμιά διάκριση ως προς το συνδυασμό των φύλων τους, ούτε καμιά άλλη ρατσιστική διάκριση. Aπό την ερμηνεία που έδωσαν κορυφαίοι νομικοί (Σταθόπουλος) για το ίδιο ζήτημα καθίσταται σαφές ότι οι ρυθμίσεις αφορούν ετερόφυλα ζευγάρια.
Η άδεια γάμου δίνεται υποχρεωτικά, αφού ερευνηθεί αν συντρέχουν οι νόμιμοι όροι για το γάμο που πρόκειται να τελεσθεί και αν έγινε η δημοσίευση. Αν υπάρχουν σπουδαίοι λόγοι, η δημοσίευση μπορεί να παραλειφθεί.
Σε περίπτωση που ο αρμόδιος για την έκδοση της άδειας αρνείται να τη χορηγήσει, αποφασίζει αμετάκλητα το αρμόδιο μονομελές πρωτοδικείο σύμφωνα με τις διατάξεις της εκούσιας δικαιοδοσίας του κώδικα πολιτικής δικονομίας. Η απόφαση εκδίδεται μέσα σε δέκα ημέρες από την κατάθεση της σχετικής αίτησης. (Η Δημοκρατική της Ρόδου, 23/8/2010)

1998. ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΣ ΑΥΤΟΠΥΡΠΟΛΗΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΕΤΡΟΥ


Ομοφυλόφιλος αυτοπυρπολήθηκε στην Βασιλική του Αγίου Πέτρου
(Τα Νέα, 14/1/1998)
ΕΝΑΣ ομοφυλόφιλος σαραντάχρονος, αντίθετος στην καταδίκη από το Βατικανό των ερωτικών σχέσεων μεταξύ ομοφυλοφίλων, αυτοπυρπολήθηκε χθες μπροστά στην Βασιλική του Αγίου Πέτρου στην Πόλη του Βατικανού.
Ο Αλφρέντο Ορμάντο, κάτοικος του Παλέρμο, αφού έβγαλε τη μπλούζα του και περιλούστηκε με βενζίνη, αυτοπυρπολήθηκε στην Πλατεία του Αγίου Πέτρου. Φλεγόμενος, έτρεξε προς την κύρια είσοδο της Βασιλικής, για να λιποθυμήσει πριν καταφέρει να μπει στον ναό.
Στοιχεία που βρέθηκαν από την αστυνομία πάνω στον Ορμάντο καθιστούσαν σαφές ότι ήταν ομοφυλόφιλος και ότι η διαμαρτυρία του στρεφόταν ευθέως κατά της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας και της πρόσφατης απόφασής της για την απαγόρευση των ομοφυλοφιλικών σχέσεων. Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, ενώ δεν καταδικάζει την ομοφυλοφιλία είναι αντίθετη στη σύναψη ομοφυλοφιλικών σχέσεων.
Ο Ορμάντο φέρει εγκαύματα σε ποσοστό 90% και νοσηλεύεται σε κρίσιμη κατάσταση σε νοσοκομείο της Ρώμης.


Alfredo Ormando (San Cataldo, 15 December 1958 – Rome, 23 January 1998) was a gay Italian writer. On 13 January 1998 he set himself on fire in Saint Peter's Square (Rome) to protest the attitudes and policies of the Roman Catholic Church regarding homosexual Christians. After two policemen put out the flames, he was brought to Sant'Eugenio hospital in critical condition. He died there 11 days later. (en.wikipedia.org)


Alfredo Ormando, 39-years old, arrived by bus in Rome just as the sun was rising on January 13, 1998. After his long journey from Palermo, he found his way to the empty streets of the Vatican and, facing the entrance to the Basilica, knelt down as if to pray. He made a rapid hand gesture and suddenly was engulfed in flames. Before the Church and the world, Alfredo Ormando had set himself on fire.
A crowd soon gathered and Alfredo's burnt body was rushed to the hospital. As he lay there in a coma, few from his large, Southern Italian family made a visit. Even his elderly mother was kept in the dark by other family members, and to this day believes her favorite son was killed in a car accident. In one of the two letters found inside Alfredo's knapsack, he wrote, "The monster is leaving so as no longer to bring you shame...I'm taking my life because my family and society don't accept me."
Born in the small Sicilian village of San Cataldo, he lived a life alienated from his uneducated, peasant family, striving to find expression for the difference he felt in himself. At once oppressed by and bound to Sicilian codes of silence, honor and family, he sought refuge as a student at a Franciscan seminary and monastery. Disillusioned by what he experienced there as moral hypocrisy, Alfredo renounced his religious studies after two years, choosing instead the life of a contemplative writer--and a gay man leading a clandestine, double life. In his semi-autobiographical novel "Il Fratacchione" (The Jolly Monk), Alfredo recounts his time at the monastery, prompted by an earlier suicide attempt and reflective of a man torn by conflict between spirit and flesh, desire and reality.
Never before had there been a suicide attempt by self-immolation at the Vatican. But through its spokesperson, Father Ciro Benedettini, the Church downplayed the significance of the act: "In the letter found on Alfredo Ormando, he doesn't affirm in any way that his actions were prompted by his presumed homosexuality or as a protest against the Church...He tried to kill himself for no better explanation than family motives."
Gay activists in Rome angrily responded: "We are stunned by yet another tragedy caused by the cultural oppression of the Catholic Church. It appears the city of Rome under this Pontificate has plunged back into the dark ages of the rack." Arcigay, the national gay political organization, promptly declared January 13th Alfredo Ormando Day--an "international day of struggle against sexual discrimination for religious motives." Some activists even referred to Alfredo's gesture as the "Italian Stonewall," the decisive moment of coalescence and collective action against homosexual oppression. This year's World Pride demonstration in Rome, meant to coincide with the Church's Jubilee celebration, was in part motivated by Alfredo's gesture.
Alfredo died ten days later from burns covering 90 percent of his body--a suffering, he once described in a journal, that would be miniscule compared to the pain he endured while alive. "If the gasoline doesn't do its job, burn me and spread my ashes in the countryside," he wrote, leaving behind an enigmatic and emblematic human tragedy which echoes in incidents across the world. What really was Alfredo's fire and how far do the ashes blow?
"I ask the entire world forgiveness for my crimes against nature, a nature so dear to, yet desecrated by, Christianity. I ask forgiveness for coming into this world, for having tainted the air that you breathe with my venal breath, for having dared to think and act as a man, for not having accepted an 'otherness' that I did not feel, for having considered homosexuality natural, for having felt equal to heterosexuals and second to no one, for having longed for..., for having dreamed..."
Alfredo Ormando
(soulforce.org)