31.3.17

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ. ΣΕΡΓΚΕΪ ΝΤΙΑΓΚΙΛΕΦ

Ο Ρώσος κριτικός Τέχνης Sergei Diaghilev έχει σήμερα την τιμητική του, αφού η Google του αφιερώνει το σημερινό της doodle, με αφορμή τα 145 χρόνια από τη γέννησή του.

Sergei Diaghilev was a gay impresario. First aspiring to be a composer (it seems that he was terrible) and then a painter (he had neither vision nor aptitude), he finally found his true calling and became an impresario in 1895. In 1909, despite a complete lack of dance training, he created the Ballets Russes, which took Europe by storm in the 1910s. Gay French poet and playwright Jean Cocteau had his first theatrical employment with the Ballets Russes, working with gay French composer Erik Satie on the 1917 ballet Parade.
In Russia he is also known as the mastermind behind the World of Art - a group of artists, a series of regular exhibits, and a journal. Diaghilev organized and promoted the World of Art group during his liaison with his cousin, the painter Dmitry (Dima) Filosofov, who was his first lover. Their relation lasted from 1890 to 1905.
Filosofov eventually left Diaghilev, and the latter's meeting with the dancer Vaslav Nijinsky then 19 years old, sealed both men's fates. In their five year love relation, Diaghilev placed Nijinsky at the center of such masterpieces as Stravinsky's Petrushka and Rite of Spring, Debussy's Afternoon of a Faun, and Ravel's Daphnis and Cloe. Their relationship lasted to 1912.
Diaghilev's third lover - as well as choreographer and principal dancer - was Leonide Massine. Their relation lasted from 1914 to1921. Although Diaghilev lost all three of these lovers to women, he kept on trying. In his 50s, he had relationships with several young men - all dancers or in the arts; among them were gay British dancer Anton Dolin and gay Russian dancer Sergei Lifar (1905-?). A biography of Diaghilev by Douglas Turnbaugh is forthcoming.
Sergei Diaghilev was a crucial figure in the istory of the arts i the 20th century, a dinamic and dominant personality. Appointed assistant to the princely director of the Imperial Theatre, he was opposed in his aims for it by the conservative old guard. Czar Nicholas II was rather sympathetic, but he was a weak man; support failed and Diaghilev went abroad.
It is hardly impossible to do justice to all that he accomplished, and difficult to define in essence, for it touched the arts at so many points, while his genius was very individual. In one vay a great improvvisatore, in another he was a masterful entrepreneur; he was a marvellous talent-spotter, who gave himself to the task of educatingwhat he had discovered.
Even here what he did was more subtle; ordinary people thought that he was imposing himself on his creations - Nijinsky, Massine, Lifar - but not so: he imposed upon them the task of realizing themselves, of fulfilling their own gifts.
Even in his love-life there was this paradox, He was in love successfully with each of these creations of his; but he was in love with them for the purpose of their art. He was both ruthless and tender-hearted, but the ruthlessness was that of the artist: when each had achieved his fulfillment in art, and had nothing to offer, Diaghilev passed on to the next who had. This led to some heartaches and- in the case of Nijinsky - tragedy.
Love affairs between men were familiar enough in aristocratic circles in Russia, without the complexes aroused in Western society. At ninetten Diagilev began his long fifteen-year relationship vith Filosofov, both of them distinguished, tall, handsome.It was from him, the feminine partner, that Diaghilev gained his introduction to the arts. The partnership broke down over a student in whom both were interested.
Vaslav Nijinsky was aleady considered a phenomenon at the Imperial Ballet school before he was taken up by Diaghilev, who fell in love with the marvellous dancer, but this was a necessary condition of all the work he was prepared to put into him. Nijinsky was backward and ineducated; he was naturally responsive to music, but he knew nothing aboutpictures, visual art, scenic effects.
Diaghilev lived with him, took him everywhere, to picture galleries, museums, saw to his reading, his diet and well-being. In the course of it he possessed him, and walled him off the world; but Nijinsky needed to be possessed.
Of this relationship it has been said, "their union could produce no children, but it would give birth to marterpieces - and change the history of the dance, of music, and of painting throughout the world". After all, anyone can produce children - all too easily come by; animals have no difficulty in proliferating.
On a journey without Diaghilev to dance in South America, he was captured by a woman in love with him and who married him. Though he carried on for some years, he could not carry the burden of dancing and choreography without diaghilev. He never danced again after the age of twenty-nine; he lived to be older than Diaghilev, but spent the last thirty years of his life in an asylum.
Diaghilev was already in love with Massine before he lost Nijinsky - one thing does not exclude another - but his relationship with Massine was essentially with the choreographer. Massine had a mind of his own and new ideas to offer; this meant happier times for Diaghilev with him, but it also meant more active conflict. The relationship lasted for seven years. Then Massine married and was at once dismissed from the company. He too tried to come back, after failing on his own: he was not accepted.
Serge Lifar, in his reminiscences, tells what it was like to be loved by Diaghilev. Lifar had a fixation on Diaghilev and hoped to attract his attention. Lifar worked out of hours to improve his dancing, buth when Diaghilev spoke to him he was petrified. He was already in love with the master. Slim and beautiful, an easy temperament, Lifar was taken up and made the favourite he had always hoped to be.

A. L. Rowse: Homosexuals in history 

28.3.17

ΤΟΣΟΙ ΠΟΛΛΟΙ ΑΝΔΡΕΣ ΚΑΙ ΤΟΣΟΣ ΛΙΓΟΣ ΧΡΟΝΟΣ - 158


Μοντέλο: Andrea Denver
Φωτογραφία: Daniel James

27.3.17

ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΑΛΑΤΙ ΓΙΑ ΜΕΙΩΜΕΝΗ ΝΥΚΤΟΥΡΙΑ

«Κόψτε το αλάτι, αν ξυπνάτε τη νύχτα για να πάτε στην τουαλέτα»
ygeia.tanea.gr, 26-3-2017
Αν ξυπνάτε συχνά τη νύχτα νιώθοντας ασίγαστη ανάγκη για ούρηση, ίσως πρέπει να μειώσετε το αλάτι στη διατροφή σας, συνιστούν γιατροί από την Ιαπωνία.
Σε μελέτη που πραγματοποίησαν με 321 άνδρες ανακάλυψαν πως, σε αντίθεση ίσως με ό,τι θα περίμενε κανείς, η μείωση της κατανάλωσης άλατος σχετίζεται με μειωμένη νυκτουρία.
Οι ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Ναγκασάκι παρουσίασαν τα ευρήματά τους στο ετήσιο συνέδριο της Ευρωπαϊκής Εταιρείας Ουρολογίας (EAU17) που διεξάγεται στο Λονδίνο.
Όπως εξήγησαν, οι εθελοντές τους κατανάλωναν πολύ αλάτι και αντιμετώπιζαν δυσκολίες στον ύπνο, και γι’ αυτό τους συνέστησαν να περιορίσουν την κατανάλωση άλατος για 12 εβδομάδες.
Οι 223 από τους εθελοντές τους κατόρθωσαν να περιορίσουν την κατανάλωση άλατος από 10,7 γραμμάρια την ημέρα σε 8 γραμμάρια την ημέρα (οι Ιάπωνες γενικώς τρώνε πολύ αλάτι και οι ποσότητες αυτές είναι πολύ υψηλότερες απ’ όσες συνιστώνται για καλή υγεία).
Στη ομάδα αυτή, η μέση συχνότητα της νυκτουρίας μειώθηκε από 2,3 φορές κάθε βράδυ σε 1,4 φορές, κατά μέσον όρο.
Αντιθέτως, στους 98 εθελοντές οι οποίοι όχι μόνο δεν μείωσαν την πρόσληψη άλατος, αλλά την αύξησαν κιόλας (από 9,6 γραμμάρια την ημέρα, έφτασαν τα 11 γραμμάρια την ημέρα), η συχνότητα των νυκτερινών επισκέψεων στην τουαλέτα αυξήθηκε από 2,3 φορές κάθε βράδυ σε 2,7 φορές, κατά μέσον όρο.
«Η μελέτη μας είναι η πρώτη που εξετάζει πως επηρεάζει η κατανάλωση άλατος τη συχνότητα των επισκέψεων στην τουαλέτα, επομένως τα ευρήματά μας πρέπει να επιβεβαιωθούν σε μεγαλύτερη μελέτες για να θεωρηθούν οριστικά», δήλωσε ο επικεφαλής ερευνητής δρ Ματσούο Τομοχίρο.
Η ανάγκη για ούρηση τη νύκτα είναι ένα πρόβλημα που αφορά περισσότερους από έναν στους δύο ανθρώπους ηλικίας άνω των 50 ετών και πολλούς νεότερους.
Η νυκτουρία είναι ιδιαιτέρως συχνή στους ηλικιωμένους, πολλοί από τους οποίους αναγκάζονται να σηκώνονται τη νύκτα δύο ή περισσότερες φορές, με συνέπεια να διαταράσσεται ο ύπνος τους.
Αν και η νυκτουρία έχει πολλές αιτίες (π.χ. προβλήματα στον προστάτη, ορμονικές αλλαγές), αυτές δεν αρκούν για να εξηγηθούν όλα τα κρούσματά της και τα νέα ευρήματα ίσως υποδεικνύουν μία πρόσθετη πιθανή αιτία, σύμφωνα με τους ειδικούς.
Πέρα από το αλάτι που προσθέτουμε στο φαγητό, πολύ αλάτι προσλαμβάνουμε και από «κρυφές» πηγές όπως το ψωμί και τα δημητριακά πρωινού, τα τυριά, τα αλλαντικά, οι σάλτσες ζυμαρικών και φυσικά τα αλμυρά τρόφιμα (π.χ. πατατάκια, αλατισμένοι ξηροί καρποί κ.λπ.).
Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο οι ειδικοί συνιστούν να διαβάζουμε προσεκτικά τις ετικέτες των τροφίμων για την περιεκτικότητά τους σε αλάτι (συχνά αναγράφουν νάτριο).
Οτιδήποτε περιέχει πάνω από 1,5 γραμμάριο αλάτι (ή 0,6 γραμμάρια αλάτι) ανά 100 γραμμάρια τροφίμου, θεωρείται ότι υψηλής περιεκτικότητας.


26.3.17

ΣΑΛΠΙΓΓΑ ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΟΥ


«Σάλπιγγα του Αγγέλου» του Χρήστου Ναούμ στο θέατρο «Όστρια»
O Τώνης, ένας άντρας ρομαντικός και συναισθηματικός, δεν ψάχνει το εφήμερο σεξ αλλά έναν σύντροφο για να μεγαλώσει μαζί του ένα παιδί που θα κάνει με παρένθετη μητέρα. Ο πατέρας του εγκλωβισμένος στο αποδεκτό κοινωνικό μοτίβο έχει άλλα όνειρα για αυτόν και οι συγκρούσεις είναι αναπόφευκτες. Καταφύγιο βρίσκει στη μητέρα του, η οποία αποδέχεται την ιδιαιτερότητα του και παλεύει να απαγκιστρωθεί από τις παλιές προκαταλήψεις. Γνωρίζει τον Σίμο, έναν δικηγόρο που θέλει να περνά καλά, χωρίς ιδιαίτερες όμως δεσμεύσεις, πράγμα που οδηγεί τον έρωτά τους σε περίπλοκα μονοπάτια και τη Ρίτα που προσφέρεται να γίνει παρένθετη μητέρα του παιδιού του, έναντι συμφωνημένης αμοιβής. Το όνειρο του Τώνη φαίνεται να πραγματοποιείται, όμως ο μικρόκοσμός του πρέπει να παλέψει για να επιβιώσει και η μητέρα του στην κρίσιμη στιγμή αναγκάζεται να πάρει την «αυτονόητη» κατ’ εκείνη απόφαση που θα κάνει τον γιό της ευτυχισμένο.

Παίζουν (με σειρά εμφάνισης): 
Στέφανος Κακαβούλης, Αλέξιος Κοτσώρης, Αλεξία Μπογδάνου, Ανδρέας Μαριανός, Ήριννα Κέρα.
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία – Εικαστική επιμέλεια: Σίμος Παπαναστασόπουλος
Μουσική: Αναστάσιος Στέλλας
Φωτισμοί: Γιώργος Μελισσαρίδης
Φωτογραφίες: Διονύσης Κούτσης
Σοπράνο: Μαρία Λυμπεράκου


Θέατρο «Όστρια» (πρώην Ελυζέ)
Νυμφαίου 10-12

Προγραμματισμένη πρεμιέρα 5 Απριλίου.
Παραστάσεις: Τετάρτη, Πέμπτη στις 21.30, Κυριακή στις 20.00. 

Εισιτήρια: 12 και 10 ευρώ. Μειωμένο 7 
Τηλ. Κρατήσεων: 2112136882


24.3.17

Η ΚΡΥΦΗ ΓΟΗΤΕΙΑ ΤΗΣ ΓΕΝΕΙΑΔΑΣ

Η κρυφή γοητεία της γενειάδας
Η τριχοφυΐα του προσώπου ενισχύει το σχήμα της σιαγόνας και τονώνει το σεξαπίλ, κατά τους επιστήμονες
tovima.gr, 24/3/2017
Αν ανήκετε στη μερίδα των ανδρών που δεν υποστηρίζουν την τριχοφυΐα του προσώπου, ίσως θα πρέπει να το ξανασκεφτείτε. Νέα σκωτσέζικη μελέτη έδειξε ότι η γενειάδα δεν έχει γίνει τυχαία η τελευταία λέξη της μόδας, αφού κάνει τους άνδρες που την υιοθετούν ακαταμάχητους!
Σύμφωνα με τους ερευνητές των πανεπιστημίων της Γλασκώβης και Σεντ Αντριους, κάτι τέτοιο συμβαίνει ακριβώς επειδή τα γένια ενισχύουν το σχήμα της σιαγόνας, φαρδαίνοντας το σχήμα του προσώπου, γεγονός που εξελικτικά συνδέεται με την αρρενωπότητα και το σεξαπίλ.
Οι ειδικοί έδειξαν σε εθελοντές φωτογραφίες φρεσκοξυρισμένων και γενειοφόρων ανδρών. Παρατήρησαν λοιπόν ότι οι γενειοφόροι σημείωναν μεγαλύτερη επιτυχία, σε σχέση με τους υπολοίπους, ιδιαίτερα όταν επρόκειτο για άνδρες με μικρό πιγούνι. Είδαν δηλαδή ότι τα γένια έκαναν τα λεπτά χαρακτηριστικά να μοιάζουν πιο ανδροπρεπή, χαρίζοντας στον κάτοχό τους μια πιο αρρενωπή εμφάνιση. Τα ξυρισμένα πρόσωπα, αντίθετα, με μικρότερο πιγούνι χαρακτηρίζονταν ως λιγότερο ελκυστικά.  
Στο πλαίσιο του πειράματός τους, οι ερευνητές ζήτησαν από περισσότερους από 700 εθελοντές (50% άνδρες - 50% γυναίκες) να αξιολογήσουν 37 ανδρικά πρόσωπα για την εμφάνισή τους κρίνοντας την ελκυστικότητα και την επιβλητικότητά τους. Οι γενειοφόροι με πιο πλατύ πρόσωπο ήταν εκείνοι οι οποίοι συγκέντρωσαν την υψηλότερη βαθμολογία αρρενωπότητας και σεξαπίλ.
Κατά τους ερευνητές, το πλάτος του προσώπου επηρεάζεται από τα επίπεδα τεστοστερόνης στα οποία έχει εκτεθεί ο άνδρας κατά τη διάρκεια της εφηβείας του: όσο υψηλότερα τα επίπεδα τεστοστερόνης, τόσο πιο πλατύ το ανδρικό πρόσωπο.
«Από τις απαντήσεις των εθελοντών προκύπτει ότι τα πυκνά γένια ενισχύουν την ανδρική γοητεία. Οι γενειοφόροι άνδρες και με μεγάλη σιαγόνα συγκέντρωσαν σαφώς υψηλότερη βαθμολογία σε σχέση με τους ξυρισμένους άνδρες με στενότερη σιαγόνα» αναφέρουν οι επιστήμονες.
«Συνοψίζοντας, τα ευρήματά μας δείχνουν ότι τα γένια σε γενικές γραμμές αποπνέουν αρρενωπότητα και επιβλητικότητα, πιθανότητα επειδή ενισχύουν το τυπικό σχήμα του ανδρικού προσώπου» καταλήγουν.
Εξελικτικά, από τον Δαρβίνο και έπειτα ο ρόλος της γενειάδας ως προς την επικράτηση κάποιων ανδρών έναντι άλλων έχει απασχολήσει πολλές φορές τους επιστήμονες. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι οι ξυρισμένοι άνδρες είναι σε θέση να αξιολογούν καλύτερα μια απειλή, ενώ το συγκεκριμένο στυλ επιτρέπει και στις γυναίκες να βλέπουν καθαρά τα χαρακτηριστικά του προσώπου του πιθανού συντρόφου τους.
Αλλοι πάλι θεωρούν ότι τα γένια αποτελούν ένδειξη ανδροπρέπειας και υγείας, αντίστοιχη των εντυπωσιακών χρωματιστών φτερών των αρσενικών πτηνών. Χαρακτηριστικά, οι άνδρες των φυλών της Παπούα-Νέα Γουινέα χρησιμοποιούν τα γένια τους και με κινήσεις της κάτω σιαγόνας τους προσπαθούν να επιβληθούν στον αντίπαλό τους, στο πλαίσιο αγωνιστικών αντιπαραθέσεων.

13.3.17

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΓΚΕΪ ΦΙΛΙ ΣΕ ΣΕΙΡΑ ΚΙΝΟΥΜΕΝΩΝ ΣΧΕΔΙΩΝ ΤΗΣ DISNEY

Το πρώτο gay φιλί σε σειρά κινουμένων σχεδίων της Disney
Σε μια σκηνή της σειράς "Star Vs The Forces Of Evil" οι κεντρικοί ήρωες βλέπουν σε μια συναυλία καθημερινά ζευγάρια να ανταλλάσσουν ένα φιλί
Μια όμορφη "πρωτιά" σημειώθηκε στη σειρά κινουμένων σχεδίων της Disney "Star Vs The Forces Of Evil".
Η σειρά επικεντρώνεται στις περιπέτειες της πριγκίπισσας Star Butterfly. 
Στο τελευταίο επεισόδιο που προβλήθηκε με τίτλο "Just Friends" (σ.σ.: η σειρά διατρέχει τη δεύτερη σεζόν της) υπάρχει μια σκηνή, η οποία εκτυλίσσεται σε συναυλία και οι κεντρικοί χαρακτήρες ακούγοντας ένα πολύ ρομαντικό τραγούδι περνούν γρήγορα σε μια ερωτική διάθεση.
Η πρωταγωνίστρια Star θα συνειδητοποιήσει γρήγορα πως είναι η μόνη χωρίς ταίρι, ενώ γύρω της ζευγάρια, συμπεριλαμβανομένων 2 αρσενικών και 2 θηλυκών, αρχίζουν να φιλιούνται.
Αν δεν το παρατηρήσετε γρήγορα δεν υπάρχει πρόβλημα: Αυτό είναι και το σημαντικό. To ότι δεν χρειάζεται να γίνει επίκεντρο της προσοχής μας κάτι ώστε να καθίσταται σημαντικό. (news247.gr)

9.3.17

ΣΤΑ 95 ΤΟΥ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΣ

Υπερήλικας αποκάλυψε στα 95 του πως είναι ομοφυλόφιλος
«Ποιος έχει ανάγκη έναν γέρο;» απάντησε όταν ρωτήθηκε εάν θα ήθελε ένα σύντροφο
newsbeast.gr, 6/3/2017
Είναι παντρεμένος εδώ και 67 χρόνια, έχει δύο παιδιά, πέντε εγγόνια και ένα δισέγγονο και πρόσφατα αποκάλυψε στην οικογένειά του ένα μεγάλο μυστικό που έκρυβε για πολλά χρόνια. Ο Roman, αποφάσισε στα 95 του χρόνια ότι έφτασε η ώρα να ανακοινώσει στην οικογένειά του ότι είναι ομοφυλόφιλος.
Η μεγάλη «βόμβα» έπεσε στη συνέντευξη που παραχώρησε πριν μερικούς μήνες στον YouTube blogger, Davey Wavey όπου ο ηλικιωμένος άντρας από το Λος Άντζελες, που επέζησε του Ολοκαυτώματος, ανέφερε ότι γνώριζε πως είναι γκέι από την ηλικία των 5 ετών, αλλά ζούσε με αυτό το μυστικό για πάνω από εννέα δεκαετίες. «Απλά τους είπα ανοιχτά ότι είχα γεννηθεί ομοφυλόφιλος...», σημείωσε ο Roman για το πώς μοιράστηκε το μυστικό του με την οικογένειά του.
«Τους είπα όλη την τραγωδία της ζωής μου και βρήκα κατανόηση. Φαντάζεσαι 90 χρόνια να ζεις μια κρυφή ζωή;», διερωτάται.
Ο Davey στη συνέχεια θέλησε να μάθει εάν τώρα που αποκάλυψε την αλήθεια, θα ήθελε να μοιραστεί το υπόλοιπο της ζωής του με έναν σύντροφο και η απάντηση ήρθε αυθόρμητα: «ναι». «Δε με ενδιαφέρει τι τύπος θα είναι. Δε κοιτάζω το πρόσωπο, αλλά την καρδιά. Κάποιον για να γύρεις στον ώμο του, που να σε νοιώθει...», είπε.
Ο ηλικιωμένος δε πιστεύει ότι θα βρει έναν τέτοιο σύντροφο σε αυτή την ηλικία και έπειτα από όλα αυτά τα χρόνια που έχασε. «Για να είμαι ειλικρινής, πραγματικά δεν έχω ανάγκη μια σωματική ή πνευματική επαφή. Αλλά θέλω να πάνω για ύπνο και να έχω δίπλα μου κάποιον που να είμαστε κοντά, όχι για κάποιο άλλο λόγο αλλά για να βεβαιωθώ ότι νοιάζεται, αυτό μόνο», είπε και απευθυνόμενος στον vlogger του εξήγησε πως «για σένα είναι εύκολο, εγώ είμαι ήδη πολύ γέρος. Ποιος έχει ανάγκη έναν γέρο;».
Ο Davey, μίλησε για την εμπειρία του στη βρετανική Mirror εξηγώντας την πολυπλοκότητα της κατάστασης του υπερήλικα. «Η ιστορία του Roman είναι πολύπλοκη. Από τη μία, είναι η θριαμβευτική ιστορία ενός 95χρονου που κατάφερε να αποκαλυφθεί- και αυτό αξίζει να το γιορτάσει κανείς. Από την άλλη, είναι βαθιά συναισθηματική και σίγουρα δύσκολη, διότι είναι μια ιστορία με χαμένες ευκαιρίες. Δε παύει να αναρωτιέσαι, ποια θα ήταν η ιστορία του, αν οι καταστάσεις ήταν διαφορετικές. Και φυσικά πρέπει να σκεφτείς και τη γυναίκα του μιας και αγαπούν βαθιά ο ένας τον άλλο- τόσο η ίδια όσο και ο Roman αξίζουν πάθος και σεξουαλική οικειότητα. Τα είχαν αυτά, παρά το γεγονός ότι ήταν γκέι. Δε ξέρω».


3.3.17

MAZI MONOI

“I used to get so excited when the meth was all gone.”
This is my friend Jeremy.
“When you have it,” he says, “you have to keep using it. When it’s gone, it’s like, ‘Oh good, I can go back to my life now.’ I would stay up all weekend and go to these sex parties and then feel like shit until Wednesday. About two years ago I switched to cocaine because I could work the next day.”
Jeremy is telling me this from a hospital bed, six stories above Seattle. He won’t tell me the exact circumstances of the overdose, only that a stranger called an ambulance and he woke up here.
Jeremy is not the friend I was expecting to have this conversation with. Until a few weeks ago, I had no idea he used anything heavier than martinis. He is trim, intelligent, gluten-free, the kind of guy who wears a work shirt no matter what day of the week it is. The first time we met, three years ago, he asked me if I knew a good place to do CrossFit. Today, when I ask him how the hospital’s been so far, the first thing he says is that there’s no Wi-Fi, he’s way behind on work emails.
“The drugs were a combination of boredom and loneliness,” he says. “I used to come home from work exhausted on a Friday night and it’s like, ‘Now what?’ So I would dial out to get some meth delivered and check the Internet to see if there were any parties happening. It was either that or watch a movie by myself.”
1.That’s not his real name. Only a few of the names of the gay men in this article are real.
Jeremy[1] is not my only gay friend who’s struggling. There’s Malcolm, who barely leaves the house except for work because his anxiety is so bad. There’s Jared, whose depression and body dysmorphia have steadily shrunk his social life down to me, the gym and Internet hookups. And there was Christian, the second guy I ever kissed, who killed himself at 32, two weeks after his boyfriend broke up with him. Christian went to a party store, rented a helium tank, started inhaling it, then texted his ex and told him to come over, to make sure he’d find the body.
1. That’s not his real name. Only a few of the names of the gay men in this article are real.
For years I’ve noticed the divergence between my straight friends and my gay friends. While one half of my social circle has disappeared into relationships, kids and suburbs, the other has struggled through isolation and anxiety, hard drugs and risky sex.
None of this fits the narrative I have been told, the one I have told myself. Like me, Jeremy did not grow up bullied by his peers or rejected by his family. He can’t remember ever being called a faggot. He was raised in a West Coast suburb by a lesbian mom. “She came out to me when I was 12,” he says. “And told me two sentences later that she knew I was gay. I barely knew at that point.”
This is a picture of me and my family when I was 9. My parents still claim that they had no idea I was gay. They’re sweet.
Jeremy and I are 34. In our lifetime, the gay community has made more progress on legal and social acceptance than any other demographic group in history. As recently as my own adolescence, gay marriage was a distant aspiration, something newspapers still put in scare quotes. Now, it’s been enshrined in law by the Supreme Court. Public support for gay marriage has climbed from 27 percent in 1996 to 61 percent in 2016. In pop culture, we’ve gone from “Cruising” to “Queer Eye” to “Moonlight.” Gay characters these days are so commonplace they’re even allowed to have flaws.
Still, even as we celebrate the scale and speed of this change, the rates of depression, loneliness and substance abuse in the gay community remain stuck in the same place they’ve been for decades. Gay people are now, depending on the study, between 2 and 10 times more likely than straight people to take their own lives. We’re twice as likely to have a major depressive episode. And just like the last epidemic we lived through, the trauma appears to be concentrated among men. In a survey of gay men who recently arrived in New York City, three-quarters suffered from anxiety or depression, abused drugs or alcohol or were having risky sex—or some combination of the three. Despite all the talk of our “chosen families,” gay men have fewer close friends than straight people or gay women. In a survey of care-providers at HIV clinics, one respondent told researchers: “It’s not a question of them not knowing how to save their lives. It’s a question of them knowing if their lives are worth saving.”
I’m not going to pretend to be objective about any of this. I’m a perpetually single gay guy who was raised in a bright blue city by PFLAG parents. I’ve never known anyone who died of AIDS, I’ve never experienced direct discrimination and I came out of the closet into a world where marriage, a picket fence and a golden retriever were not just feasible, but expected. I’ve also been in and out of therapy more times than I’ve downloaded and deleted Grindr.
“Marriage equality and the changes in legal status were an improvement for some gay men,” says Christopher Stults, a researcher at New York University who studies the differences in mental health between gay and straight men. “But for a lot of other people, it was a letdown. Like, we have this legal status, and yet there’s still something unfulfilled.”
This feeling of emptiness, it turns out, is not just an American phenomenon. In the Netherlands, where gay marriage has been legal since 2001, gay men remain three times more likely to suffer from a mood disorder than straight men, and 10 times more likely to engage in “suicidal self-harm.” In Sweden, which has had civil unions since 1995 and full marriage since 2009, men married to men have triple the suicide rate of men married to women.
All of these unbearable statistics lead to the same conclusion: It is still dangerously alienating to go through life as a man attracted to other men. The good news, though, is that epidemiologists and social scientists are closer than ever to understanding all the reasons why.

highline.huffingtonpost.com, 2/3/2017