31.7.09

ΣΥΝΩΜΟΤΙΚΑ ΣΥΝΟΜΙΛΩΝΤΑΣ

Image Hosted by ImageShack.us
.
Στο μεταξύ, η επιλογή προσωπείου είναι μια πράξη αλήθειας εκ μέρους του ποιητή: τα προσωπεία που αιματώνονται στο εσωτερικό του ή εκείνα που χρησιμοποιεί ο ποιητής για να υπάρξει αντιδιαστέλλονται με άλλα, επιβεβλημένα – «τα φανερά τα διατυμπανιζόμενα / τα κίβδηλα / τα εγκεκριμένα προσωπεία» (Κέρματα τηλεφώνου Β’: ΙΒ191) – τα οποία διαστρεβλώνουν τον άνθρωπο αφαιρώντάς του ή αποκρύπτωντας τον ερωτισμό του, τη σεξουαλικότητά του, τις πληγές του, τον «δικό [του] θάνατο». Ως τρόπο ειλικρινούς εκδήλωσης του ερωτικού προσανατολισμού ο Ρίτσος προτείνει και πάλι την υπόκριση. Στο «Μυστικό της επιτυχίας», το τελευταίο ποίημα από τις Μαρτυρίες Γ’ (1961-1967), παρουσιάζεται ένας τεχνίτης ληκύθων που δοξάζεται από την τέχνη του το μυστικό της επιτυχίας του, ωστόσο, δεν βρίσκεται στην απεικόνιση του θανάτου, αλλά στο γεγονός ότι

[…] πάνω στις νεκρικές ληκύθους
εχάραζε τα πιο όμορφα γυμνά νεανικά κορμιά, σε στάσεις
ερωτικές και, κάποτε, προκλητικές. Αλλά η διάχυτη
μελαγχολία του θανάτου έδινε στους αγοραστές και θαυμαστές του ένα πρόσχημα
για ν’ αποφεύγουνε, κι αυτός κι εκείνοι, σχόλια τρίτων, κακεντρέχειες κι υποψίες.
(Ποιήματα Θ', σ. 308)

Στην περίπτωση αυτή η προστατευτική υπόκριση δεν αφορά κάποιο προσωπείο, αλλά το ίδιο το έργο τέχνης ή μάλλον το πρόσχημά του. Υπό τη διπλή προστασία της συμβατικότητας της τέχνης του και της ιερότητας του θανάτου, ο τεχνίτης μπορεί να εκδηλωθεί με τόλμη και ειλικρίνεια, συνομιλώντας συνωμοτικά με τους δέκτες του έργου του. Ο Ρίτσος χρησιμοποιεί εδώ την καβαφική συνταγή, έχοντας όμως επιλέξει έναν ρόλο πολύ πιο δημόσιο από εκείνον του Καβάφη, γεγονός που δημιουργεί πρόσθετες δυσκολίες και περιπλοκές.

Έλλη Φιλοκύπρου: Υπόκριση και ειλικρίνεια στην ποίηση του Ρίτσου
στο Ο ποιητής και ο Πολίτης Γιάννης Ρίτσος (Μουσείο Μπενάκη -Κέδρος, 2008)
.
Image Hosted by ImageShack.us

30.7.09

ΠΡΟΣΩΠΟ ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΠΕΙΟ 1. ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ

Image Hosted by ImageShack.us

[…] Καθένας μας ίσως
θα ‘θελε να’ ναι κάτι άλλο απ’ ό,τι είναι. Άλλος τ’ αντέχει περισσότερο ή λιγότερο,
άλλος καθόλου. […]
(Ισμήνη)

Image Hosted by ImageShack.us

Ιδού το προσωπείο που σου έφερα. Φόρεσέ το. Πηγαίνουμε.
(Φιλοκτήτης)

Image Hosted by ImageShack.us

[…] Κι αν μιλούσε
φρόντιζε πάντοτε ν’ αλλάζει τόπο ονόματα, χρονολογίες,
κρύβοντας όλους τους, κρυβόμενος και ο ίδιος απ’ τους κρυμμένους
(ή μήπως έτσι αποκαλύπτοντας αντίστροφα το κοινό άγνωστό τους;)
(Ο τοίχος μέσα στον καθρέφτη)

Image Hosted by ImageShack.us

[…] Δεν ήμουν πια εγώ’
ήμουνα ο άλλος’ και κάτω απ’ τον άλλον, ή μέσα στον άλλον,
ήμουν ακέρια εγώ, μόνον εγώ. […]
[…] Οι δικές μου οι λέξεις,
περνώντας μες απ’ τη στοά του ξένου στόματος, παίρναν
μιαν άλλη κι άλλη αντήχηση. […]
[…] ανακάλυπτα απρόσμενα και πρόφερα
κατάπληκτες αλήθειες κι ήχους βαθύτερους που δεν τους ήξερα, δεν
.............τους φανταζόμουν. […]
(Η επιστροφή της Ιφιγένειας)

Image Hosted by ImageShack.us

Μ' όλη την πανουργία του απελπισμένου συνεχίζει να μιλάει
μεταβιβάζοντας σε τρίτους λόγια του, σιωπές του, τη σιωπή μας,
αυτός, εσύ ή εγώ, -τι διαδικασία' [...]
(Προσωπίδες)

Image Hosted by ImageShack.us

Έβγαλε ένα ένα τα ρούχα του μπροστά στο μεγάλο καθρέφτη. Τελευταία
αφαίρεσε την προσωπίδα του’ την απόθεσε ανάποδα στο μάρμαρο.
Το μέσα μέρος της προσωπίδας ήταν κόκκινο. Ο καθρέφτης
άδειασε μονομιάς, -μήτε πρόσωπο πια μήτε σώμα’ μονάχα
ένα φύλλο χαρτί που το ‘σερνε ο αέρας σ’ ένα απροσμέτρητο βάθος
ώσπου σταμάτησε λευκάζοντας στο δασύτριχο στήθος του όρθιου νεκρού.
(Προθάλαμος)

29.7.09

HERBERT LIST

Image Hosted by ImageShack.us Image Hosted by ImageShack.us
Image Hosted by ImageShack.us Image Hosted by ImageShack.us
Image Hosted by ImageShack.us Image Hosted by ImageShack.us
Herbert List (Γερμανία)
.
Οι νωχελικές ασπρόμαυρες συνθέσεις του πολυταξιδευμένου Γερμανού άνοιξαν τον δρόμο βιρτουόζων του γυμνού, με πρώτο και καλύτερο τον Χέρμπερτ Ριτς. Εκτός από τις εξορμήσεις του σε Βρετανία, Γαλλια και Ιταλία, ο βετεράνος του «Life», της «Vogue» και του «Harper´s Bazaar» πέρασε και μεγάλα διαστήματα στην ελληνική επικράτεια –σε μια προσπάθεια να ξεφύγει από τον ναζιστικό εφιάλτη- απαθανατίζοντας σε ασπρόμαυρο φιλμ αμέτρητα γυμνά ή ημίγυμνα κορμιά νεαρών ανδρών με φόντο κλασικές αρχαιότητες. Εκείνο επίσης που διαφοροποιούσε τον αβανγκάρντ δημιουργό από τους ομοτέχνούς του ήταν ότι συχνά πυκνά έστρεφε τον φακό του και σε άψυχα μαρμάρινα γλυπτά με έναν τόσο θαυμαστό τρόπο, που νόμιζες πως ήταν έτοιμα να κινηθούν και να μιλήσουν. Μέλος του πρακτορείου Magnum, ο κοσμοπολίτης πορτρετίστας πειραματίστηκε με την τεχνική της πολλαπλής έκθεσης, φλέρταρε με τον σουρεαλισμό και εξερεύνησε τις ονειρικές πτυχές της «μεταφυσικής φωτογραφίας», όπως την αποκαλούσε. (Κατερίνα Κολιού, ΒΗΜΑdonna, τχ. 89)
.
Image Hosted by ImageShack.us

28.7.09

MERCE CUNNINGHAM

.

.
Τελευταία υπόκλιση για το θρυλικό χορογράφο Merce Cunningham
Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 90 ετών ο θρυλικός χορευτής και χορογράφος Merce Cunningham, αναβιωτής του μοντέρνου χορού και ιδρυτής του διάσημου Ιδρύματος Χορού Κάνινγχαμ στη Νέα Υόρκη, στο σπίτι του την Κυριακή 26 Ιουλίου από φυσικά αίτια.
Ο Cunningham θεωρείται μια από τις σπουδαιότερες μορφές στο χορό του 20ου αιώνα, φέρνοντας την επανάσταση με τη νέα αντίληψη που εισήγαγε στο χορό, αφαιρώντας όλα τα αφηγηματικά στοιχεία, υιοθετώντας χαλαρές και ρευστές φόρμες, αλλά και τον παράγοντα τύχη – μέχρι και νομίσματα είχε στρίψει ή είχε ρίξει ζάρια για να του επιλεξουν το επόμενο βήμα – και ορίζοντας τον κάθε χορευτή ως το μοναδικό κέντρο και ουσία της χορευτικής πράξης και φόρμας.
Από το 1939 μέχρι το 1945, υπήρξε χορευτής για την ομάδα της μεγάλης Martha Graham, με την οποία όμως ήρθε σε αντιπαράθεση επειδή ακριβώς υποστήριζε την αφήγηση και τις αυστηρά προμελετημένες κινήσεις σε μια χορογραφία. Το 1953 ίδρυσε τη δική του ομάδα χορού με την οποία υπέγραψε σχεδόν 200 χορογραφίες και συνεργάστηκε με το μουσικό John Cage (σύντροφό του και στη ζωή), αλλά και με τους εικαστικούς Andy Warhol, Frank Stella, Jaspar Johns και Robert Rauschenberg.
Η πρόεδρος του Ιδρύματός του, Judith Fishman, δήλωσε συγκινημένη: «Ο Merce ήταν ένας καλλιτεχνικός πρωτοπόρος και η πιο ευγενική ιδιοφυΐα. Χάσαμε έναν μεγάλο άνθρωπο και έναν μεγάλο καλλιτέχνη, αλλά δοξάζουμε την εκπληκτική του ζωή, την τέχνη του και τους χορευτές και καλλιτέχνες με τους οποίους συνεργάστηκε».
nooz.gr, 28/7/2009

Image Hosted by ImageShack.us
John Cage and Merce Cunningham, London, 1962; photograhed by Hans Wild.

JÓNSI & ALEX: RICEBOY SLEEPS. ΕΝΑ CD ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΛΑΝΔΙΑ

Image Hosted by ImageShack.us
.
O Jónsi Birgisson, ο τραγουδιστής των Singur Rós (1, 2), και ο σύντροφός του Alex Somers κυκλοφόρησαν ως Jónsi & Alex τη δουλειά τους Riceboy Sleeps.
Κάποια από τα 9 κομμάτια ίσως να είναι ήδη γνωστά, π.χ. το All The Big Trees, αλλά σίγουρα αξίζει να ακούσουμε ολόκληρο το cd τους.
.

27.7.09

ΠΟΙΟΣ ΣΚΟΤΩΣΕ ΤΟΝ ΠΙΕΡ ΠΑΟΛΟ ΠΑΖΟΛΙΝΙ

Image Hosted by ImageShack.us
.
Ποιος σκότωσε τον Πιερ Πάολο Παζολίνι
Η δολοφονία του διάσημου σκηνοθέτη και συγγραφέα ήτανσεξουαλικό ή πολιτικό έγκλημα; Ενα βιβλίο που κυκλοφόρησε στην Ιταλία, καρπός προσπάθειας δύο δημοσιογράφων από το Παλέρμο οι οποίοι ερευνούν κυρίως την εγκληματική δράση της Μαφίας, υποστηρίζει τη δεύτερη εκδοχή και προκαλεί σειρά αντιδράσεων. Το ενδεχόμενοαναψηλάφησηςτης υπόθεσης είναι πιθανό
του NΙΚΟΥ MΠΑΚΟΥΝΑΚΗ (Το Βήμα, 26/7/2009)
H δολοφονία του Παζολίνι, εκείνον τον μακρινό Νοέμβριο του 1975, στην παραλία της Οστιας έξω από τη Ρώμη, δεν ήταν άγριο έγκλημα σεξουαλικού πάθους αλλά καθαρά πολιτική δολοφονία. Ηρθε μάλιστα να προστεθεί σε σειρά δολοφονιών που είχαν σχέση με αποκαλύψεις για την περίφημη στοά Ρ2 και για πολιτικοοικονομικά σκάνδαλα, με ιθύνοντα νου τον πανίσχυρο Εουτζένιο Τσέφις, επικεφαλής της ΕΝΙ (Εnte Νazionale Ιdrocarburi), της κρατικής ενεργειακής εταιρείας.
Στη σύγχρονη ιταλική ορολογία του πολιτικού εγκλήματος, «σύστημα Τσέφις» σημαίνει χρηματισμός πολιτικών και κομμάτων, έλεγχος πληροφοριών και κατευθυνόμενη πληροφόρηση, σχέσεις με μυστικές υπηρεσίες και γενικότερα έλεγχος της πολιτικής από τους οικονομικά ισχυρούς. Ολα αυτά αποκαλύπτονται στο βιβλίο των σικελών δημοσιογράφων Τζουζέππε Λο Μπιάνκο και Σάντρα Ρίτσα, που κυκλοφόρησε στην Ιταλία τον περασμένο Φεβρουάριο. Το βιβλίο εξακολουθεί όμως να βρίσκεται στην επικαιρότητα αφού μερικούς μήνες μετά την κυκλοφορία του και μέσα στη γενική αναταραχή και συγκίνηση που προκάλεσαν οι αποκαλύψεις των δύο δημοσιογράφων ο δικηγόρος Στέφανο Ματσιόνι ζήτησε την αναψηλάφηση της υπόθεσης για λογαριασμό της εταιρείας των Φίλων του Παζολίνι. Ολοι οι πρωταγωνιστές αυτής της σκοτεινής υπόθεσης ξανάρχονται στο προσκήνιο. Ανάμεσά τους και ο θεωρούμενος δολοφόνος του Πιερ Πάολο Παζολίνι, ο 17χρονος, τότε, Πίνο Πελόζι, γνωστός και ως Πίνο ο βάτραχος, ο ευκαιριακός εραστής του σκηνοθέτη και συγγραφέα, ένα είδος δικού του Ακκατόνε.
Ο κύκλος του αίματος
Η συστηματική έρευνα των δύο ιταλών δημοσιογράφων, που εργάζονται στο Παλέρμο της Σικελίας για λογαριασμό του πρακτορείου Αnsa, με την αξιοποίηση πολλών καινούργιων στοιχείων και μαρτυριών, μεταξύ των οποίων η ανέκδοτη συνέντευξη του Πίνο Πελόζι, ο οποίος, πρώτη φορά, κατονομά ζει τους συνενόχους του, καταλήγει σε συμπεράσματα που μοιάζουν πειστικά. Σύμφωνα με αυτά η δολοφονία του Πιερ Πάολο Παζολίνι αποτελεί το τρίτο και τελευταίο επεισόδιο σε μια σειρά πολιτικές δολοφονίες. Η πρώτη ήταν η δολοφονία του Ενρίκο Ματτέι, ισχυρού άνδρα της ΕΝΙ, τον οποίο διαδέχθηκε ο Τσέφις. Ο Ματτέι δολοφονήθηκε το 1962 και ο θάνατός του αποδόθηκε σε αεροπορικό δυστύχημα. Ακολούθησε το 1970 η δολοφονία του δημοσιογράφου Μάουρο ντε Μάουρο, που «έψαχνε», με τρόπο ενοχλητικό, την υπόθεση Ματτέι. Μάλιστα είχε συνεργαστεί με τον Φραντσέσκο Ρόσσι στην προετοιμασία της ταινίας «Υπόθεση Ματτέι», που γυρίστηκε το 1971, με τον Τζαν-Μαρία Βολοντέ στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Πέντε χρόνια μετά ο κύκλος του εγκλήματος κλείνει με τον θάνατο του Πιερ Πάολο Παζολίνι.
Ο Παζολίνι γνώριζε πρόσωπα και πράγματα. Σε ένα άρθρο του που είχε δημοσιευτεί στην εφημερίδα του Μιλάνου «Corriere della Sera» τον Νοέμβριο του 1974, δηλαδή έναν χρόνο πριν από τον θάνατό του, προειδοποιούσε: «Ξέρω τα ονόματα των υπευθύνων, όλων αυτών που χειραγωγούν τους νεοφασίστες, όλων αυτών των γνωστών αγνώστων που είναι υπεύθυνοι για τα πρόσφατα εκλήματα». Δεν είναι τυχαίο ότι το τελευταίο βιβλίο του Παζολίνι είχε τίτλοΠετρέλαιο(στα ελληνικά κυκλοφόρησε το 1993 από τις εκδόσεις Παρατηρητής), όπου με πρόφαση ιστορίες ερωτικών εμμονών έκανε αποκαλύψεις για τους εγκληματικούς πολιτικούς και οικονομικούς κύκλους της περιόδου της Δεύτερης Δημοκρατίας, όπως είναι γνωστή στην Ιταλία. Το ότι σημαντικό μέρος του χειρογράφου αυτού του βιβλίου εξαφανίστηκε οφείλεται ακριβώς στις αποκαλύψεις που περιείχε.
Η φρίκη του εγκλήματος
Εκείνο το ξημέρωμα της 2ας Νοεμβρίου του 1975 οι καραμπινιέροι βρήκαν το πτώμα του Παζολίνι θαμμένο σχεδόν στην άμμο της παραλίας της Οστιας. Τα αφτιά του ήταν σχεδόν ξεκολλημένα, οι οδοντοστοιχίες του ήταν σπασμένες, ο θώρακάς του και δέκα πλευρά του ήταν τσακισμένα, ένα αυτοκίνητο είχε περάσει πολλές φορές πάνω από το σώμα του. Είναι δυνατόν αυτό το άγριο έγκλημα να ήταν αποτέλεσμα της παραφοράς ενός 17χρονου αλήτη; Επί πολλά χρόνια ο Πίνο Πελόζι, που είχε καταδικαστεί σε φυλάκιση εννέα ετών και επτά μηνών για το έγκλημα, υποστήριζε ότι ήταν ο μόνος δράστης. Αλλά στη συνέντευξή του, που δημοσιεύεται στο βιβλίο των Λο Μπιάνκο και Ρίτσα, αλλάξε στάση. «Τον εκτέλεσαν» ομολογεί. Το ίδιο είπε και στον δημοσιογράφο Μαρτσέλλε Παντοβάνι, με τον οποίο συναντήθηκε πρόσφατα για λογαριασμό του γαλλικού περιοδικού «Le Νouvel Οbservateur». Ο Παντοβάνι δίνει το σημερινό πορτρέτο του Πελόζι, του Πίνο του βάτραχου, 51 ετών πια, κηπουρός σε μια κοοπερατίβα της Ρώμης, με μισθό 820 ευρώ τον μήνα, πορτοκαλί παντελόνι, ασορτί μπλουζάκι.
Στην ταινία της Ρομπέρτα Τόρρε που προβλήθηκε στις 14 Μαΐου με τίτλο «Η νύχτα που πέθανε ο Παζολίνι», προκαλώντας τεράστια αίσθηση, όση και το βιβλίο των δύο σικελών δημοσιογράφων, ο Πίνο Πελόζι ομολογεί σε πρώτο πρόσωπο: «Τον εκτέλεσαν. Ηταν πέντε. Του φώναζαν “βρωμόπουστα”, “σκατοκομμούνι” και τον χτυπούσαν βίαια. Εμένα με είχαν ακινητοποιήσει. Δεν άγγιξα καν τον Παζολίνι, αντίθετα προσπάθησα να τον υπερασπιστώ». Στην ίδια ταινία ο Πελόζι ομολογεί ότι μεταξύ των πέντε είχε αναγνωρίσει τους αδελφούς Μπορσελλίνο, δύο σικελούς νεοφασίστες και ντίλερ, που εκτελούσαν προφανώς παραγγελία θανάτου.
Η λύση της σιωπής
Ο Πίνο Πελόζι μοιάζει να απολαμβάνει αυτήν την ξαφνική δημοσιότητα που τον περιβάλλει. Φαίνεται ότι παίζει έναν ρόλο, πράγμα που κάνει τον δημοσιογράφο Μαρτσέλλε Παντοβάνι να αμφιβάλλει για την ειλικρίνειά του. Αλλά οι αποκαλύψεις που περιλαμβάνονται στο βιβλίοΡrofondo neroείναι συνταρακτικές και ο Πελόζι έχει σε αυτό σημαντικό μερίδιο. Στην εύλογη ερώτηση γιατί τόσα χρόνια επέμενες ότι διέπραξες μόνο σου το έγκλημα ενώ τώρα αλλάζεις εκδοχή, ο Πελόζι απαντά αφοπλιστικά: «Γιατί τώρα όλος ο κόσμος έχει πεθάνει και τώρα μπορώ να μιλήσω». Ποιοι έχουν πεθάνει και ποιοι τον εμπόδιζαν να μιλήσει; Τους κατονομάζει: « Πριν από όλους οι αδελφοί Μπορσελλίνο, που πέθαναν από ΑΙDS στις φυλακές. Μετά οι γονείς μου, που τους απειλούσαν οι Μπορσελλίνο σε περίπτωση που θα άνοιγα το στόμα μου. Τέλος, ο δικηγόρος μου, ο Ρόκκο Μάντζια, ένας τύπος που είχε σχέσεις με τους φασίστες και τις μυστικές υπηρεσίες».
Ο Νίνο Μαρατσίτα είναι δικηγόρος της οικογενείας Παζολίνι. «Πάντοτε υποστηρίζαμε» αναφέρει «ότι δεν ήταν δυνατόν να διέπραξε μόνος του ο Πελόζι αυτό το τόσο άγριο έγκλημα». Ο Μαρατσίτα δεν παίρνει θέση στο αν ο Παζολίνι ήταν θύμα του συστήματος Τσέφις, δεν κρύβει όμως ότι τον ικανοποιούν οι νέες αποκαλύψεις. Την εποχή όπου δολοφονήθηκε ο Παζολίνι οι εξετάσεις DΝΑ ήταν κάτι άγνωστο. «Σήμερα αρκεί να εξεταστούν το πουκάμισο, το πουλόβερ και το πανταλόνι του Πιερ Πάολο που βρίσκονται στο Εγκληματολογικό Μουσείο της Ρώμης. Η αλήθεια βρίσκεται στα ίχνη του βιολογικού υλικού που ο χρόνος δεν έχει σβήσει» σημειώνει ο Μαρατσίτα.
Με το βιβλίο τουςΡrofondo nero οι δημοσιογράφοι και συγγραφείς Τζουζέππε Λο Μπιάνκο και Σάντρα Ρίτσα, που έχουν επίσης συνυπογράψει βιβλία για τους Μπορσελλίνο και για την υπόθεση Προβεντσάνο, ανασυνθέτουν το παζλ μιας σκοτεινής υπόθεσης της δεκαετίας του ΄70, η οποία συντάραξε τον κόσμο λόγω της δημοφιλίας του Παζολίνι. Αλλωστε η δολοφονία του Παζολίνι αποτελεί κεφάλαιο της πιο τρομακτικής περιόδου της μεταπολεμικής Ιταλίας, η οποία σημαδεύεται από τρομοκρατικές πράξεις, εγκλήματα τρομοκρατίας, άνοδο των νεοφασιστών και διαπλοκή της πολιτικής με τον εγκληματικό κόσμο της Μαφίας.

26.7.09

...ΚΙ ΑΠΟ ΑΥΓΟΥΣΤΟ ΧΕΙΜΩΝΑ

Image Hosted by ImageShack.us Image Hosted by ImageShack.us
Image Hosted by ImageShack.us Image Hosted by ImageShack.us
Image Hosted by ImageShack.us Image Hosted by ImageShack.us
Οι πυροσβέστες της Νέας Υόρκης παρουσιάζουν μέσα στο κατακαλόκαιρο το
Ημερολόγιο της επόμενης χρονιάς και μας εύχονται «Ευτυχισμένο το 2010»

ΑΦΡΟΔΙΣΙΑΚΕΣ ΤΡΟΦΕΣ

Image Hosted by ImageShack.us
.
Aφροδισιακές τροφές: Aλήθεια ή μύθος;
Mυρτώ Aντωνοπούλου (vita.gr, 3/3/2005)
Ποιες τροφές θεωρούνται αφροδισιακές
Θαλασσινά για το αναπαραγωγικό
•Tα θαλασσινά και ειδικά τα όστρακα (στρείδια, μύδια) και τα μαλάκια (χταπόδι) είναι πλούσια σε αμινοξέα και ψευδάργυρο, στοιχεία απαραίτητα για την παραγωγή διαφόρων ορμονών, όπως τα ανδρογόνα και η τεστοστερόνη. H έλλειψη του ψευδάργυρου είναι πολλές φορές η αιτία για την ανδρική ανικανότητα. Tα θαλασσινά είναι επίσης καλή πηγή νιασίνης (βιταμίνης B3), η οποία δρα στα άκρα του αγγειακού συστήματος, προκαλώντας τη διαστολή τους και συμβάλλοντας στην καλύτερη αιμάτωση του ανδρικού αναπαραγωγικού συστήματος.
Ξηροί καρποί και φρούτα για καλύτερο κυκλοφορικό
Oι ξηροί καρποί (κυρίως τα αμύγδαλα, τα καρύδια και οι σπόροι κουκουναριού) βελτιώνουν την κυκλοφορία του αίματος, χάρη στις φυτικές ίνες και τα αντιοξειδωτικά τους στοιχεία. Eπίσης, οι περισσότεροι ξηροί καρποί περιέχουν ψευδάργυρο, ενώ πολλοί πιστεύουν ότι το άρωμά τους δρα ερεθιστικά στις γυναίκες.
TIP: Σερβίρετε μπισκότα με καρύδια και δυνατό εσπρέσο για επιδόρπιο.
Tα φρούτα (η μπανάνα, ο ανανάς, το σύκο, τα μούρα, οι φράουλες και τα σταφύλια), καθώς και τα καρότα, τα σπαράγγια, τα φασόλια και ο αρακάς είναι τρόφιμα πλούσια σε φυτικές ίνες και ιχνοστοιχεία. Oι φυτικές ίνες βελτιώνουν τη λειτουργία του καρδιοαγγειακού συστήματος, βοηθώντας την αιμάτωση και άρα την καλύτερη υγεία του οργανισμού.
TIP: Bάλτε τα σύκα μέσα σε μπολ με κρύο νερό, όπως συνηθίζεται στην Iταλία, και φάτε τα με τα χέρια!
•Έρευνες αποδεικνύουν ότι το σκόρδο μειώνει τη χοληστερίνη, προφυλάσσει από την αθηρωμάτωση και βοηθάει στην καλύτερη κυκλοφορία του αίματος.
TIP: Δοκιμάστε μακαρόνια με σος από σκόρδο. Mετά το γεύμα, όμως, μασήστε κόκκους καφέ, κύμινο, κάρδαμο ή λίγο μαϊντανό, για να κάνετε... ανεκτή την αναπνοή σας!
Tο τζίντζερ, το μέλι, η μουστάρδα και το μοσχοκάρυδο είναι τροφές πλούσιες σε αντιοξειδωτικά στοιχεία, που συμβάλλουν στην καλή κυκλοφορία του αίματος.
TIP: Eτοιμάστε ένα γεύμα με φιλέτο μινιόν και σος από μουστάρδα και πιπέρι.
Tα πολύ καυτερά φαγητά (τσίλι, κάρι κλπ.) ανεβάζουν τη θερμοκρασία του σώματος, οδηγούν σε υπεραιμία και εντείνουν την κυκλοφορία του αίματος. Προσοχή όμως! H κατανάλωση μεγάλων ποσοτήτων μπορεί να οδηγήσει σε προβλήματα με το στομάχι (γαστρικές ευαισθησίες).
Aβοκάντο και βανίλια για τη λίμπιντο
•Σημαντική είναι η περιεκτικότητα του αβοκάντο σε βιταμίνη B6, που συμβάλλει στη δημιουργία ορισμένων νευροδιαβιβαστών. Oι νευροδιαβιβαστές αυτοί επηρεάζουν την ψυχολογική διάθεση και αυξάνουν τη σεξουαλική επιθυμία. Tο αβοκάντο αποτελεί επίσης πολύ καλή πηγή βιταμίνης E, ενώ ταυτόχρονα καθαρίζει τα αγγεία του καρδιοαγγειακού συστήματος, συμβάλλοντας στη σωστή κυκλοφορία του αίματος.
TIP: Σερβίρετε αβοκάντο σε λεπτές φέτες με λίγο μπαλσάμικο και φρέσκο πιπέρι.
H σοκολάτα και η τρούφα περιέχουν καφεΐνη, που συμβάλλει στην αφύπνιση του νευρικού συστήματος. Mάλιστα, η σοκολάτα περιέχει και ένα σχετικό συστατικό της καφεΐνης, που διεγείρει την καρδιά και δίνει ενέργεια. Σε μεγάλες όμως ποσότητες έχουν το αντίθετο αποτέλεσμα.
H βανίλια θεωρείται ότι, μέσω της μυρωδιάς της, προκαλεί ένα αίσθημα ευφορίας και επηρεάζει τη σεξουαλική διάθεση.
Tο σέλινο, πλούσιο σε βιταμίνες και μέταλλα, περιέχει επίσης και ανδρογόνα, ορμόνες που υπάρχουν στο ανδρικό σώμα.
Tα αρωματικά φυτά και το κρασί
•Aρωματικά φυτά όπως ο βασιλικός, το γλυκάνισο, το πράσο και το μάραθο περιέχουν πολλές βιταμίνες, αντιοξειδωτικά, ιχνοστοιχεία και φυτικές ίνες, που γεμίζουν τον οργανισμό ενέργεια και δίνουν μια αίσθηση ψυχικής και σωματικής υγείας.
Tο κρασί (το αλκοόλ γενικότερα, κυρίως όμως η σαμπάνια) σε μικρή ποσότητα μειώνει τις αναστολές του ανθρώπου και τον κάνει πιο διαχυτικό. Eπίσης, το κόκκινο κρασί είναι καλή πηγή φλαβονοειδών, που δρουν αντιοξειδωτικά, βελτιώνοντας την κυκλοφορία του αίματος.
Oι φυσικές τροφές παρέχουν περισσότερα μέταλλα και βιταμίνες από τις μαγειρεμένες. Προτιμήστε ωμά φρούτα και λαχανικά. Έτσι παίρνετε ενέργεια, απαραίτητη για μια καλή σεξουαλική ζωή.

Tι να αποφεύγετε
•Tροφές που μειώνουν τη λίμπιντο: Oι μεγάλες ποσότητες κρέατος και γενικά οι τροφές που είναι πλούσιες σε λίπη, εντείνουν την ανικανότητα και είναι πιθανό να οδηγήσουν σε προβλήματα του αναπαραγωγικού συστήματος.

25.7.09

ΟΙ ΑΝΔΡΕΣ ΣΤΟ "ΕΙΚΟΝΟΣΤΑΣΙΟ ΑΝΩΝΥΜΩΝ ΑΓΙΩΝ" ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟΥ

Image Hosted by ImageShack.us
.
(…) Παρατηρούμε ότι καταφεύγει συστηματικά στο παράδειγμα της ζωγραφικής και της γλυπτικής προκειμένου να αποδώσει το έκπαγλο κάλλος της ανδρικής μορφής. Ο «ιδανικός» άνδρας του Εικονοστασίου παραπέμπει άμεσα ή έμμεσα στις μορφές της μυθολογίας του τσαρουχικού έργου (ναύτης, αλληγορικές φιγούρες νέων):

Τα κορίτσια ομορφοστολισμένα με τα καλά τους […] Και κάτι νάυτες όμορφοι σαν εκείνους στις ζωγραφιές του Τσαρούχη, μόνο που αυτοί ήταν ντυμένοι.
(Με το σκούντημα του αγκώνα, σ. 112)

[…] ο Αλέκος με μακριά μαλλιά βγαλμένος κατευθείαν απ’ τους αναγεννησιακούς πίνακες του Τσαρούχη (ο μήνας Ιούλιος; - λες νάχε πάει στο Παρίσι να του πόζαρε;) […]
(Ίσως να ΄ναι κι έτσι, σ. 87)

Στην τελευταία περίπτωση ο αφηγητής αναφέρεται στο γνωστότατο έργο του Τσαρούχη «Οι δώδεκα μήνες» (1972), δηλαδή τα φτερωτά πορτρέτα μακρυμάλληδων και ημίγυμνων νέων τοποθετημένων σε διακοσμητικό χρυσό βάθος τα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά των οποίων θυμίζουν χίπις της δεκαετίας του ’70.
Στο ακόλουθο απόσπασμα από το έργο Με το σκούντημα του αγκώνα η έντονα στατική πόζα του περιγραφόμενου προσώπου προσδίδει εικαστικότητα στον περιγραφικό λόγο του αφηγητή. Ο Ρίτσος δημιουργεί στον αναγνώστη την ψευδαίσθηση ότι θεάται έναν ζωγραφικό πίνακα. Η επιλεκτική και λεπτομερειακή παρουσίαση ορισμένων ενδυματολογικών στοιχείων (άσπρο εφαρμοστό παντελόνι καμπάνα, κοντό σορτσάκι, ναύτη, αρβύλες με χοντρές χακί κάλτσες), που οπωσδήποτε διασπά την περιγραφή απομακρύνοντάς την από το ρεαλιστικό πρότυπο, παραπέμπει έντονα στα έργα του Τσαρούχη. Ο Βαγγέλης είναι ένας λαϊκός τύπος με αρρενωπή εμφάνιση και έντονα ερωτική υπόσταση.

[…] (γιατί ο Βαγγέλης έκανε τη θητεία του στο ναυτικό κι από κει τον στείλαν στη Μακρόνησο κι ύστερα στον Αϊ- Στρατή με τ’ άσπρο παντελόνι του, εφαρμοστό στους γοφούς, καμπάνα τα μπατζάκια – είχε κι ένα άλλο, άσπρο κι αυτό, σορτσάκι, πολύ κοντό – μια φορά που καθόταν αντίκρυ στο σκαμνί και μασουλούσε ένα ροδάκινο με τα φλούδια, είχε κρεμαστεί το ‘να αχαμνό του έξω στ’ αριστερό μπούτι […] μα τότε φορούσε αρβύλες και χοντρές χακί κάλτσες γυρισμένες σε δυο χοντρά βραχιόλια πάνου απ’ τις αρβύλες[…]) […]
(Με το σκούντημα του αγκώνα, σ.42)

Οι άνδρες του Eικονοστασίου είναι απλοί, καθημερινοί άνθρωποι, ωστόσο έχουν μια ηρωική και επιβλητική σωματική παρουσία. Με το κάλλος και την αίγλη του σώματός τους εξυψώνονται πάνω από τα ανθρώπινα μέτρα. Για να αποδώσει την ομορφιά τους ο αφηγητής καταφεύγει συστηματικά στην τέχνη – κυρίως στη ζωγραφική του Τσαρούχη αλλά, σε άλλες περιπτώσεις, και στην αρχαία ελληνική τέχνη και ειδικότερα στην κλασική γλυπτική:

[…] και μου φάνηκε σα να τον έβλεπα ψηλά σ’ ένα αέτωμα, νεαρόν ιππέα, μαρμάρινον η μαρμαρωμένον, αποξενωμένον μες στην αθανασία του.
(Ίσως να ‘ναι κι έτσι, σ. 13)

[…] κείνα τα πυκνά κατάμαυρα δαχτυλιδωτά μαλλιά του, που όταν έκανε τις εκπληχτικές βουτιές του απ’ τον ψηλό βράχο του Αϊ –Στρατή κι ύστερα τινάζονταν σα δέλφινας μισό μέτρο πάνω απ’ το νερό σκορπώντας σμήνος χρυσές σταγόνες απ’ τις μπούκλες του, σωστό σπιθοβόλο φωτοστέφανο, κι έλεγες μην είναι ο Ποσειδώνας ή ο Απόλλωνας ή ο Αχιλλέας […]
(Ίσως να 'ναι κι έτσι, σ. 37)

Στο Εικονοστάσιο Ανωνύμων Αγίων (αλλά και σε ολόκληρο το έργο του) ο Γιάννης Ρίτσος εξυψώνει τους λαϊκούς, απλούς ανθρώπους και ταυτόχρονα μυθοποιεί τον μικροαστικό λαϊκό χώρο (καφενεία, ταβερνεία, λαϊκά κέντρα, μπουζουξίδικα), ακριβώς όπως και ο Τσαρούχης – ασφαλώς και δεν πρέπει να θεωρήσουμε τυχαίο ότι είναι τόσο συχνές οι εικαστικές αφορμήσεις του Εικονοστασίου από τη ζωγραφική του Τσαρούχη. Οι χτίστες, οι εργάτες, οι άνθρωποι της βιοπάλης αποδίδονται στο τσαρουχικό έργο, πολύ συχνά, με φωτοστέφανα και ζωγραφισμένα πλαίσια εικονισμάτων. Τα φτερά τούς μετατρέπουν σε έρωτες, άγγελους ή σε αλληγορικές μορφές από την αρχαία ελληνική μυθολογία. Στο Εικονοστάσιο του Ρίτσου οι απλοί άνθρωποι με τα σμιλεμένα από τον μόχθο πρόσωπα γίνονται «ανώνυμοι άγιοι» ή «Άγγελοι του Μεταξουργείου», ενώ οι λαϊκοί μάγκες, όπως ο Βαγγέλης, εμφανίζονται φωτοστεφανωμένοι.
Κοινό στοιχείο της αισθητικής του Ρίτσου και του Τσαρούχη (και, βεβαιότατα, της κλασικής τέχνης) είναι ο ανθρωποκεντρικός της χαρακτήρας. Και οι δύο εξυμνούν το κάλλος του ανθρωπίνου σώματος που διατηρεί στο ακέραιο τη ρώμη και το σφρίγος του. Παρατηρούμε ότι στο Εικονοστάσιο ο Ρίτσος συσχετίζει το διακείμενο της τσαρουχικής ζωγραφικής με την απόδοση της ανθρώπινης μορφής. Τα πρόσωπα της ατομικής τους μυθολογίας μετέχουν ταυτόχρονα του υποκειμενικού και του αντικειμενικού, του ρεαλιστικού και του ιδεατού στοιχείου. Οι μορφές στο έργο του Τσαρούχη χαρακτηρίζονται από σφύζοντα ερωτισμό και πνευματική ένταση που επιτυγχάνεται με την έμφαση στον μαγνητισμό του βλέμματος (στοιχείο που παραπέμπει στα πορτραίτα Φαγιούμ). Με τη σοβαρότητά τους και τη μνημειακή παρουσία τους μέσα στον χώρο εμφανίζονται ως ιδανικές ερωτικές παρουσίες. Αλλά αντίστοιχα και ο Ρίτσος καταφεύγει στον Τσαρούχη, από τη στιγμή που η γραφή του στο Εικονοστάσιο Ανωνύμων Αγίων αποσκοπεί στην εξύμνηση του ανθρωπίνου κάλλους και του έρωτα και, περαιτέρω, στην απόδοση της αρχετυπικής ουσίας του ανθρώπου.

Τζίνα Καλογήρου: Αφηγηματικός λόγος και ύφανση της αφήγησης στο Εικονοστάσιο Ανωνύμων Αγίων
στο Ο ποιητής και ο Πολίτης Γιάννης Ρίτσος (Μουσείο Μπενάκη -Κέδρος, 2008)
.
.

24.7.09

ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΕΣ ΠΡΟΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ 1

Image Hosted by ImageShack.us
Marcel Proust
.
ΜΟΥ ΣΚΟΤΩΣΑΝ ΤΗΝ ΑΛΜΠΕΡΤΙΝ ΜΟΥ
Ο κατά δέκα χρόνια μεγαλύτερός μου Ιβάν Μπλάτνυ (πεθαμένος εδώ και χρόνια) είναι ο ποιητής τον οποίο θαύμαζα από τα δεκατέσσερά μου. Σε μία από τις συλλογές του επανέρχεται συχνά ένας στίχος, μ’ ένα γυναικείο όνομα: Albertinko, ty, που σημαίνει: «Αλμπερτίν, εσύ». Αναφερόταν στην Αλμπερτίν του Προυστ, φυσικά. Για μένα τον έφηβο το όνομα αυτό έγινε το πιο μαγικό απ’ όλα τα γυναικεία ονόματα.
Την εποχή εκείνη από Προυστ ήξερα μόνο τη ράχη από καμιά εικοσαριά τόμους τού Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο σε τσέχικη μετάφραση, στη βιβλιοθήκη ενός φίλου. Χάρη στον Μπλάτνυ, χάρη στο Albertinko, ty, έπεσα μια μρα με τα μούτρα στο διάβασμα. Όταν έφτασα στον Ίσκιο των ανθισμένων κοριτσιών, η Αλμπερτίν τού Προυστ μπερδεύτηκε ανεπαίσθητα με την Αλμπερτίν του ποιητή μου.
Οι Τσέχοι ποιητές λάτρευαν το έργο του Προυστ αλλά δεν ήξεραν τα της ζωής του. Ούτε κι ο Ιβάν Μπλάτνυ τα ήξερε. Άλλωστε κι εγώ αρκετά αργά έχασα το προνόμιο αυτής της ωραίας άγνοιας, όταν άκουσα να λένε ότι την Αλμπερτίν ο Προυστ την είχε εμπνευστεί από έναν άντρα, κάποιον από τους έρωτές του.
Δεν πα’ να λένε! Εμπνευσμένη από τον τάδε ή από την τάδε, η Αλμπερτιν είναι η Αλμπερτίν, και τέρμα! Το μυθιστόρημα είναι προϊόν μιας αλχημείας που μεταμορφώνει μια γυναίκα σε άντρα, έναν άντρα σε γυναίκα, τη λάσπη σε χρυσό, ένα αστείο σε δράμα! Αυτή ακριβώς η θεία αλχημεία συνιστά τη δύναμη κάθε μυθιστοριογράφου, το μυστικό, το μεγαλείο της τέχνης του!
Αλίμονο’ όσο κι αν επέμενα να θεωρώ την Αλμπερτίν μία από τις πλέον αλησμόνητες γυναίκες, απ’ τη στιγμή που μου ψιθύρισαν ότι το πρότυπό της ήταν άντρας, αυτή η άχρηστη πληροφορία εγκαταστάθηκε μέσα στο κεφάλι μου σαν ιός στο λογισμικό ενός υπολογιστή. Ανάμεσα σ’ εμένα και στην Αλμπερτίν χώθηκε ένα αρσενικό, που θαμπώνει την εικόνα της και σαμποτάρει τη θηλυκότητά της’ τη μια στιγμή τη βλέπω με ωραία στήθη, την άλλη με επίπεδο στέρνο, κι ώρες ώρες εμφανίζεται κι ένα μουστάκι στην τρυφερή επιδερμίδα του προσώπου της.
Μου σκότωσαν την Αλμπερτίν μου. Και σκέφτομαι τα λόγια του Φλωμπέρ: «Ο καλλιτέχνης πρέπει […] να κάνει τους άλλους να πιστέψουν στο μέλλον που δεν έζησε ο ίδιος». Πρέπει να καταλάβουμε απολύτως το νόημα της φράσης αυτής: ο μυθιστοριογράφος δεν θέλει να προστατεύσει κατά πρώτο λόγο τον εαυτό του, αλλά την Αλμπερτίν και την κυρία Αρνού.

Μίλαν Κούντερα: Ο πέπλος (Εστία, 2005)

Ο Κ.Π ΚΑΒΑΦΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟΝ ΖΗΤΗΜΑ

Image Hosted by ImageShack.us Image Hosted by ImageShack.us
.
H Kύπρος και το Kυπριακόν ζήτημα (Cyprus and the Cypriot Question) ονομάζεται μία αγγλική πραγματεία εκδοθείσα εσχάτως εν Λευκωσία υπό του γνωστού κ. Γεωργίου Σιακαλλή, δικηγόρου και μέλους του κυπριακού νομοθετικού συμβουλίου.
H πραγματεία αύτη είναι σαφώς γραμμένη και πλήρης λογικής. Aπευθυνομένη εις Άγγλους έχει το προτέρημα το οποίον οι Άγγλοι εκτιμώσι ― με ’λίγα λόγια λέγει πολλά πράγματα. O κ. Σιακαλλής περιγράφει την δεινήν θέσιν εις ην ευρίσκονται τα κυπριακά πράγματα· άνευ όμως υπερβολής, άνευ θεατρικής επιδείξεως και το σπουδαιότερον και το μάλλον άξιον επαίνου άνευ φράσεων δυναμένων να θίξωσι την αγγλικήν φιλοτιμίαν.
Δέκα τέσσαρα έτη, λέγει, παρήλθον αφ’ ότου οι Άγγλοι κατέλαβον την Kύπρον φέροντες χρυσάς υποσχέσεις. O λόρδος Oυολσελέϋ εν ονόματι της βρεττανικής κυβερνήσεως είχε κηρύξει εν τη νήσω: «H A. M. με διατάττει να βεβαιώσω τους κατοίκους της Kύπρου ότι ενδιαφέρεται θερμώς εν τη ευημερία των και σκοπεύει να διατάξη την αποδοχήν των καταλληλοτέρων μέτρων προς ανάπτυξιν και προαγωγήν του εμπορίου και της γεωργίας της χώρας και να επιδαψιλεύση εις τον λαόν τα αγαθά της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της ασφαλείας» και προσέτι «ουδέν μέτρον θα παραμεληθή το συντείνον εις την ηθικήν και υλικήν πρόοδον της ευημερίας του λαού». Oι Kύπριοι δεν ελησμόνησαν τας υποσχέσεις ταύτας τας ουδέποτε πραγματοποιηθείσας. H βαρεία φορολογία των Tούρκων αντί να ελαττωθή ηυξήθη. O λόρδος Kίμβερλη, ότε κατείχε την θέσιν υπουργού των αποικιών, ωμολόγησεν ότι παν μηχάνημα προς φορολογίαν ετέθη εν χρήσει εν Kύπρω. O σερ Pοβέρτος Bίδουλφ, αρμοστής, έγραφε τω λόρδω Γράμβιλ διαμαρτυρόμενος κατά του οικονομικού συστήματος της νήσου. (...)
O κ. Σιακαλλής μάς δίδει ζωηράν εικόνα της παντελούς ελλείψεως δημ. έργων. Oυδέ δρόμοι κατεσκευάσθησαν, ουδέ γέφυραι. Tον χειμώνα πνίγονται άνθρωποι διερχόμενοι τους ποταμούς. Tο νομοθετικόν συμβούλιον μάτην ζητεί διόρθωσιν των κακώς εχόντων. H κυβέρνησις αρνείται επί τω λόγω ότι περισσότερον των 10.000 λ. δεν είναι δυνατόν να εξοδευθώσιν επί των δημ. έργων, ένεκα του υπερόγκου τουρκικού φόρου. Προς ανάπτυξιν της γεωργίας ουδεμία προσπάθεια. Περί της δημ. εκπαιδεύσεως ουδεμία μέριμνα.
O Tουρκικός φόρος ανέρχεται εις 92.000 λ. Yπελογίσθη τω 1878 επί τη βάσει του περισσεύματος των εισοδημάτων της Kύπρου μετά την αφαίρεσιν των αναγκαίων δαπανών της διοικήσεως. O μέσος όρος των εσόδων και εξόδων των 5 ετών των προηγηθέντων της κατοχής εχρησίμευσε προς διακανόνισιν του ποσού και ωρίσθη, ως είπον, εις 92.000 λ. O κ. Σιακαλλής αποδεικνύει πόσον εσφαλμένως υπελογίσθη το ποσόν τούτο. Aυτός ο σερ Pοβέρτος Bίλουλφ ωμολόγησεν ότι ο φυσικός φόρος της Kύπρου δεν υπερβαίνει τας 47.000 λ. εν χρυσώ. Tέσσαρα μέτρα διορθώσεως προτείνονται εν τω υπ’ όψει φυλλαδίω. Kαι τα τέσσαρα είναι πρακτικά και απόρροια σκέψεων ασφαλών και βασίμων, αλλά το τελευταίον είναι αναμφιβόλως το άριστον.
H α΄ λύσις του ζητήματος είναι η ελάττωσις του φόρου, ή μάλλον η επιστροφή αυτού εις τα φυσικά του όρια.
H β΄ είναι η πληρωμή του φόρου από το βρεττανικόν ταμείον. Tην Kύπρον η Aγγλία κατέχει ουχί χάριν των νησιωτών αυτών αλλά χάριν συμφερόντων του βρεττ. κράτους, for Imperial purposes. Eίναι άρα δίκαιον η δαπάνη της κατοχής ταύτης να επιβαρύνη το κεντρικόν του κράτους ταμείον. Περί της λύσεως ταύτης, ο κ. Σιακαλλής έγραψε τω 1888 εν τω Λονδινείω Xρόνω, εφάνη δε ευμενές προς τας ιδέας του το μέρος εκείνο όργανον της αγγλικής δημοσίας γνώμης.
γ΄. Λύσις. Nα παγιωθή ο φόρος και να πληρωθή άπαξ διά παντός έν εκατομμύριον λ. εις την Yψ. Πύλην. Tο ποσόν τούτο δύναται να ευρεθή διά δανείου, προς τόκον 3%, εγγυημένου υπό της Aγγλίας. H Kύπρος θα καταβάλλη ετησίως 50.000 λ. διά τον τόκον και το χρεωλύσιον.
δ΄. Λύσις. Nα παραχωρηθή η νήσος εις την Eλλάδα. Nα αποζημιωθή η Tουρκία δι’ ενός εκατομμυρίου λ. το οποίον θα εδανείζετο η Eλλάς ή η Kύπρος, και διά τον τόκον και το χρεωλύσιον του οποίου θα επλήρωνον ετησίως οι νησιώται 50.000 λ. και ούτως να ικανοποιηθή ο διακαής πόθος των Kυπρίων. Tα 4/5 αυτών είναι Έλληνες· και η πλειοψηφία αύτη έχει εν χερσί τας γαίας, τον πλούτον, το εμπόριον, και τας επιστήμας· η ένωσις είναι η φυσική λύσις του ζητήματος. Έχει δε υπέρ αυτής, εκτός της επιθυμίας των κατοίκων, την έγκρισιν του Pιζοσπαστικού κόμματος εν Aγγλία και μεγάλης μερίδος των φιλελευθέρων. «Oι Kύπριοι ειλικρινώς πιστεύουσιν ότι η Aγγλία θα δείξη επί τέλους και προς αυτούς την γενναιοφροσύνην ην έδειξε προς τους αδελφούς των εν ταις Iονίοις νήσοις, και ότι η πατρίς των θα δοθή εις το έθνος προς ο είναι τόσον στενώς συνδεδεμένη διά των δεσμών της καταγωγής, των παραδόσεων, της θρησκείας, της γλώσσης και των εθνικών πόθων και ελπίδων».
O κ. Σιακαλλής γράφει την Aγγλικήν με ευχέρειαν και ορθότητα. Kρίνει και εκφράζεται ως άνθρωπος πρακτικός και χωρίς πάθος. Δικαίως δε δύναταί τις να υποθέση ότι το φυλλάδιόν του θα τύχη προσοχής παρά τοις αγγλικοίς πολιτικοίς κύκλοις.
Aς ελπίσωμεν ότι μίαν ημέραν οι πόθοι των Kυπρίων, ή ορθότερον, οι πόθοι των Eλλήνων όλων περί ενώσεως της νήσου μετά του Eλληνικού Bασιλείου θα εκπληρωθώσιν. Eν τη Mεγάλη Bρεττανία δεν εξέλειψαν εντελώς οι απόγονοι των ρεκτών ανδρών των αποδωσάντων την Eπτάνησον. Eν τη Mεγάλη Bρεττανία υπάρχει φιλοδίκαιος, πεφωτισμένη, και πανίσχυρος δημοσία γνώμη. Έπειτα ίσως βοηθήσωσι και αυτά τα πράγματα. H Kύπρος ήτις διά την Eλλάδα είναι μέγα βήμα προς τα πρόσω, διά την Aγγλίαν είναι βάρος, είναι δυσκολία τις, είναι πηγή φροντίδων.
Πριν πραγματευθή περί της λύσεως του Kυπριακού ζητήματος, ο κ. Σιακαλλής εκθέτει εν βραχεί την ιστορίαν της Kύπρου. O κύριός του σκοπός είναι να αποδείξη το ελληνικόν της νήσου. Eις ημάς τους Έλληνας το πράγμα φαίνεται περιττόν. Eίναι ως να απεδείκνυέ τις ότι οι Πελοποννήσιοι είναι Έλληνες. Aλλ’ εν πραγματεία προωρισμένη διά ξένους αναγνώστας ουχί πάντας ευπαιδεύτους και ειδήμονας ήτο αναγκαίον.
Aι ιστορικαί σημειώσεις του κ. Σιακαλλή αναφέρουσιν ότι η πρώτη ιστορική είδησις περί Kύπρου είναι η κατάκτησις αυτής υπό του Aιγυπτίου βασιλέως Θότμη του Γ΄. Eσχημάτισε και μέρος του μεγάλου Aσσυριακού κράτους. Kατά τον Δ΄ αιώνα π.X. είχε φθάσει εις επίζηλον βαθμόν ευημερίας και ισχύος. Kατά την εποχήν ταύτην εβασίλευεν ο Eυαγόρας. «Aι αρχαιότεραι επιγραφαί της Kύπρου αποδεικνύουσιν ότι η γλώσσα των Kυπρίων ήτο η ελληνική. H μόνη διαφορά ήτο ότι οι χαρακτήρες ων εποιείτο χρήσις εν Kύπρω ήσαν άλλοι των εν Eλλάδι. Aι Kυπριακαί επιγραφαί είναι γραμμέναι με Kυπριακά γράμματα, ενώ αι Eλληνικαί είναι γραμμέναι με Φοινικικά. Tούτο δεικνύει ότι ει και αμφότεροι οι Kύπριοι και οι Έλληνες ωμίλουν μίαν γλώσσαν, οι Kύπριοι ηδύναντο να την γράφωσιν, ενώ οι Έλληνες υπεχρεούντο να παραλαμβάνωσι την γραφήν από Φοίνικας. Tα Kυπριακά γράμματα ομοιάζουσι πολύ τα γράμματα της Λυκίας».
Θα προσθέσω ενταύθα εις τους λόγους του κ. Σιακαλλή μίαν ή δύο πληροφορίας περί της Kυπριακής γραφής ερανιζόμενος αυτάς εξ έργου του Mασπερώ.
H γραφή αύτη επί μακρόν χρόνον ήτο μυστήριον διά τους αρχαιολόγους. Mόνον τω 1872 η σπουδή αυτής κατέστη ήττον δύσκολος διά της ανακαλύψεως στήλης εχούσης επιγραφήν δίγλωσσον, φοινικικήν και κυπριακήν. H κυπριακή γραφή είναι συλλαβική. Σύγκειται εκ περίπου 60 σημείων. Δεν είναι βέβαιον πόθεν κατάγεται. O Φώλμαν νομίζει εξ Aιγύπτου. Tα αρχαιότερα περισωθέντα κείμενα της γραφής ταύτης δεν υπερβαίνουσι τον έκτον αιώνα π.X., τα μεταγενέστερα δεν είναι πλησιέστερα του δευτέρου. H σπουδαιοτέρα των Kυπριακών γραφών ανεκαλύφθη εν Iδαλίω και κατετέθη εν τη Eθνική Bιβλιοθήκη των Παρισίων υπό του δουκός Λουίν. Πραγματεύεται περί της αμοιβής ην η πόλις του Iδαλίου απένειμεν εις τον ιατρόν Oνάσιλον διά τας υπηρεσίας ας παρέσχε θεραπεύων τραυματίας του κατά των Mήδων πολέμου.
.
Κ.Π. Καβάφης: Τα πεζά (1882;-1931) [Ίκαρος, 2003]

23.7.09

ΧΙΛΙΕΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΝΥΧΤΕΣ ΜΕ ΕΝΑΝ ΜΙΚΡΟ ΠΡΙΓΚΗΠΑ

Image Hosted by ImageShack.us
.
Ο Μικρος Πριγκηπας μου εστειλε μηνυμα και μου γραψε “για σου ομορφε, εχεις σχεδια για αποψε? Εχω αλκοολ και ταινειες, με καλεις σπιτι σου?”. Ε και φυσικα… Ναι. Ειπα ψεματα στον Αστροφυσικο οτι με ποναει το στομαχι μου και δεν πηγα στο αποχαιρετηστηριο του (βεβαια τελικα αυτος εκανε σεξ με καποιον που γνωριστε στο παρτυ του).. και βουρ πηγα σουπερμαρκετ…βουρ… exfoliate και βουρ αλλαμα σεντονιων και συγυρισμα… Και γυρω στις 10 εφτασεν ο ομορφος, εφοδιασμενος με αλτερνατιβ ταινειες, εναν πολλα ωραιο ροζε τζιαι διαθεση για παρεα τζιαι κουβεντουα...
Ειδαμε τη ταινια..λα λα και το αλλο… και το πολλα καλο κομματι εξεκινησε μετα… Λαλω του... ξερεις εισαι πολλα ενδιαφερον, θελω να ξαπλωσω τζιαι να μου μιλας, να μου μιλας τζιαι να σε ακουω για ωρες. Τζαι σαν ηταν ξαπλωμενος, γυμνος μεσα στα χερια μου, εγυρισεν τζιαι φυλησεν με, τζιαι ειπεν μου οτι εν το πιο ωραιο πραμα που του ειπαν ποττε (εστω τζιαι αν ηταν ψεματα, εμενα αρεσεν μου η κινηση). Ρωτω γιατι.. και λεει μου οτι γενικα ουλλοι κοιταζουν την εμφανιση του, οι αντρες σπανια ενδιαφεροντε για το μεσα του.. Τζιαι γω αναψα τσιγαρο, εκοιταξαν τον τζιαι λαω του Μιλα...
Μες το μισοσκοταδο, με φως μονο που τον υπολογιστη να καπνιζουμε , εγω μεσ την αγκαλια του τζιαι να μιλουμε… Σε καποια φαση λαλει μου.. Ξερω οτι θελεις να ρωτησεις τζιαι εν ρωτας... Οποτε ρωτα οτι θελεις.. αλλιος θα φυγω. Τζιαι λαλω του.. Ναι, να παιξουμε χιλιες και μια νυχτες... μονο που εσυ θα εισαι η Σιεχαραζε και γω ο Σουλτανος... Γελασε τζιαι εξεκινησε να μου μιλα, απο το ενα θεμα στο αλλο, για την καριερα του, τη ζωη του σε διαφορα μερη της γης,, για τη ζωη του αναμεσα στο Μιλανο και το Λος Αντζελες, τους αντρες, τις σκεψεις του..
Τζιαι γω τζιαμε.. με τα μαθκια μου σχεδον κλειστα, να τον βλεπω, μες την αγκαλια του ξαπλωμενος και απλα να ακουω, να ακουω… Εχει πιο ομορφο πραμα?
Εφυγε καπως αγαρμπα η ωρα 8 το πρωι, τωρα να δουμε. Εν Μικρος Πριγκηπας τουτος. Φεφκει, Πετα, εν Περηφανος. Λαλω του “εισαι ο καλυτερος που εγνωρισα δαμε”... τζιαι λαλει μου ¨”ενταξει, τουντον εννοειται¨. Τζαι εχει τζιαι δικαιο. Εν καλα να ξερουμε την αξια μας.
.
.
Image Hosted by ImageShack.us
Nuno Manuel Baptista (Πορτογαλία)

RENT. ΤΟ ΠΟΛΥΒΡΑΒΕΥΜΕΝΟ ΜΙΟΥΖΙΚΑΛ ΤΟΝ ΝΟΕΜΒΡΙΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Image Hosted by ImageShack.us
.
Το πολυβραβευμένο ροκ μιούζικαλ "Rent" στην Ελλάδα!
in.gr, 2/7/2009
Το πολυβραβευμένο ροκ μιούζικαλ "Rent" του Jonathan Larson θα ανέβει τον προσεχή χειμώνα, στο Θέατρο Χώρα!
Το πολυβραβευμένο ροκ μιούζικαλ "Rent" του Jonathan Larson θα ανέβει τον προσεχή χειμώνα, στο Θέατρο Χώρα – Σκηνή Νέα Χώρα, κάνοντας πρεμιέρα τον Νοέμβριο, σε σκηνοθεσία της ταλαντούχας Θέμιδας Μαρσέλλου (Μαγαζάκι του Τρόμου, Grease κ.α.) και απόδοση κειμένου του Γιώργου Καπουτζίδη.
Το Rent, ένα από τα μακροβιότερα μιούζικαλ του Broadway, είναι φαινόμενο: έχει ήδη παρουσιαστεί σε 40 χώρες, μεταφραστεί σε 22 γλώσσες, βραβευτεί με βραβείο Pulitzer και με περισσότερα από 20 Tony και αλλά θεατρικά και μουσικά βραβεία!
Το Rent είναι ένα έργο που εκφράζει τη γενιά της τελευταίας 20ετιας, τα προβλήματα, τα αδιέξοδα, τις αγωνίες και τα όνειρά της - επίκαιρο όσο ποτέ στην Ελλάδα του σήμερα - το οποίο δεν είναι ένα κλασικό μιούζικαλ αλλά μια ροκ μουσική παράσταση με στάση ζωής!
Η ιδέα του Rent βασίζεται στην όπερα La Boheme του Puccini.
Πρωταγωνιστές, μια παρέα περιθωριακών στο Village της Νέας Υόρκης στη δεκαετία του '90, οι οποίοι ακροβατούν ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο, ζούνε τη χαρά της κάθε μέρας, ερωτεύονται, διεκδικούν, τραγουδούν, θυμώνουν, αγαπούν... κερδίζουν!
Ο νεαρός δημιουργός του Rent, Jonathan Larson, δούλευε χρόνια πάνω στο έργο με στόχο να γράψει ένα μιούζικαλ που να αφορά όμως τη δική του γενιά (γενιά του MTV όπως την έλεγε) με σύγχρονο ήχο, σύγχρονα πρόσωπα, σύγχρονη γλώσσα.
Ο στόχος του έγινε πραγματικότητα το 1996 και το Rent ήταν έτοιμο να ανέβει στην Νέα Υόρκη, όταν το πρωί της πρεμιέρας, ο Jonathan Larson βρέθηκε αναπάντεχα νεκρός στο σπίτι του, από ανεύρυσμα αορτής στα 35 του χρόνια.
Δεν πρόλαβε να δει το έργο του, που σημείωσε τεράστια επιτυχία αρχικά στην Αμερική και αργότερα σε ολόκληρο τον κόσμο που αγάπησε τους ήρωες του και τη δίψα τους για ζωή, τη μουσική και τα τραγούδια του.
Το Rent είναι μια δυνατή, πολυπρόσωπη παραγωγή που έχει αναλάβει ο παραγωγός Γιώργος Λυκιαρδόπουλος (Highway Productions), με ζωντανή επί σκηνής ροκ μπάντα, έμπειρους και πολύ ταλαντούχους συντελεστές και ένα θίασο νέων ηθοποιών και τραγουδιστών με σκοπό να εξασφαλίσουν ένα μοναδικό αποτέλεσμα για τις μεγάλες απαιτήσεις του είδους.
Το Rent αποτελεί ένα στοίχημα για τους συντελεστές του, με μοναδικό στόχο το δυναμικό αυτό ροκ μιούζικαλ στο Θέατρο Χώρα να λάμψει και να αγαπηθεί όσο έχει και στον υπόλοιπο κόσμο.
Συντελεστές
Σκηνοθεσία – Απόδοση στίχων: Θέμις Μαρσέλλου Απόδοση κειμένου: Γιώργος Καπουτζίδης Ενορχήστρωση - μουσική διδασκαλία: Γιώργος Ζαχαρίου Χορογραφία: Αλέξανδρος Γιαννής Σκηνικά: Γιάννης Σκουρλέτης Φωτισμοί: Τάσος Ζαφειρόπουλος
Πρωταγωνιστούν: Αργύρης Αγγέλου, Πάνος Μουζουράκης / Ησαΐας Ματιάμπα (σε διπλή διανομή), Άντα Λιβιτσάνου, Αλίνα Κωτσόβουλου, Αντιγόνη Ψυχράμη, Μίνως Θεοχάρης, Βασίλης Αξιώτης, Χρήστος Γεωργαλής, Μαριάννα Γερασιμίδου, Τάσος Φωτιάδης, Νατάσσα Καρακατσάνη, Στέργιος Νταουσανάκης και η Θέμις Μαρσέλλου.
.
Synopsis
Act I
The first act of the show takes place on Christmas Eve. The show begins as Mark Cohen, a filmmaker and the narrator of the show, begins shooting an unscripted documentary in his loft. He turns the camera on his roommate and best friend Roger Davis. Roger is a songwriter and former drug addict whose girlfriend committed suicide upon discovering that they were HIV-positive . Mark's mother interrupts the filming with a phone call; she reassures Mark about his performance-artist girlfriend Maureen Johnson dumping him for a woman.
Roger and Mark's friend Tom Collins arrives at their building but is beaten up and mugged before he can enter. Meanwhile, Roger and Mark receive a call from former friend and roommate, Benjamin "Benny" Coffin III. Benny married into a wealthy family and bought Mark and Roger's apartment building as well as the lot next door. He tells them the rent is due, despite his promise to let them live in the apartment for free . Mark and Roger decide to rebel against Benny and refuse to pay their rent (Rent).
Meanwhile, Joanne Jefferson, Maureen's new girlfriend, is working to set up for Maureen's performance protesting Benny's plan to develop the lot where many homeless people are currently living, when the sound system blows. Maureen calls Mark against Joanne's wishes, asking him to fix the sound system; Mark agrees to help against his better judgment. Back on the street, Angel Dumott Schunard, a street drummer and drag queen, spots Collins injured and comes to his aid; they leave together to tend to Collins's wounds. They are instantly attracted to one another and quickly discover that they both have AIDS (You Okay Honey?). The two quickly fall deeply in love.
Back at the loft, Roger attempts to write a great song to make his mark on the world before he dies of AIDS (One Song Glory). Roger is interrupted by a knock on his door. He answers it to find Mimi Márquez, a beautiful stranger asking him for a match to light a candle due to the power failure. Roger thinks he has seen her before and soon realizes that he saw her working as an S&M dancer at a club. Roger learns that she is a nineteen-year-old junkie who lives in the apartment downstairs (Light My Candle). There is mutual attraction, but Roger is hesitant to flirt as this is his first romantic situation since April's death.
Collins finally arrives at the loft. He introduces Mark and Roger to Angel (Today 4 U) just as Benny arrives with an offer for the roommates: if they convince Maureen to cancel her protest, he will let them live in the loft rent-free (You'll See); however, the two rebuff his offer. After Benny leaves, Angel and Collins invite Mark and Roger to attend Life Support, a local HIV support group meeting (Life Support).
Mark arrives at the lot and meets Joanne. While fixing the sound equipment, Mark tells Joanne of how Maureen flirted and cheated with other men while he dated her (Tango: Maureen). Mark feels better after the exchange, but Joanne becomes suspicious. Back at the loft, Mimi arrives and asks Roger to take her out for the night (Out Tonight). Roger, however, rejects her, telling her he can't love again, and demands that she leave (Another Day). However, Roger thinks it over and ends up leaving the loft to go to Maureen's protest. Mark and Roger meet up before the protest. Roger spots Mimi on her way to buy drugs from a dealer. He intercepts her and apologizes, inviting her to come to the protest and dinner with them instead, to which she agrees.
On the subway, on their way to the show, Collins talks about opening up a restaurant in Santa Fe (Santa Fe). As Mark leaves to go double check everythings okay for Maureen's show, Collins and Angel confess their love for each other (I'll Cover You). Maureen arrives and begins her performance: A thinly-veiled criticism of Benny through a metaphor involving a cow and a bulldog, culminating in her urging the crowd to "moo" with her (Over The Moon). The protest results in a riot that Mark catches on camera. Afterward, the group goes to the Life Café, where they run into Benny and his investor and father-in-law Mr. Grey. Benny criticizes the protest and the group's Bohemian lifestyle, declaring that Bohemia is dead. Mark gets up and delivers a mock eulogy for Bohemia, and all the bohemians in the café rise up and celebrate La Vie Boheme, ("the bohemian life"), joyfully paying tribute to everything they love about life while dancing on the tables, driving Mr. Grey from the café (La Vie Boheme A).
Mimi confronts Roger about ignoring her during dinner. Roger explains that he is trying but he has baggage that she doesn't know about that is holding him back. Mimi says she has baggage too and is not waiting for someone perfect. She says life is too short to waste time on taking things slow. Then Mimi's beeper goes off, reminding her to take her AZT, and Roger and Mimi each discover that the other is HIV-positive. They talk openly for the first time and despite their uncertainties and fears, they finally take the plunge into starting a relationship (I Should Tell You), and rejoin the group (La Vie Boheme B).
Act II
The act opens with the entire cast lined up at the front of the stage singing "Seasons of Love" - a song which contemplates how to measure a year in a life. The second act takes place over the course of the year following the first act, beginning on New Years Eve.Mimi, Mark, and Roger attempt to break into their building, which has been padlocked in response to Maureen's protest. Mimi and Roger are happy and say their past week together has been great. Mimi optimistically makes a New Year's resolution to give up her addiction and go back to school. Joanne and Maureen also decide to try a relationship again (Happy New Year) . Collins and Angel arrive bearing a blowtorch. As the others work on the door, Mark, Joanne and Maureen climb the fire escape into the loft and find a message on the answering machine that Buzzline, a tabloid newsmagazine wants to hire Mark as a director after having seen his footage of the riot.
The others finally break through the door just as Benny arrives. He says he's there to call a truce and offer Mark and Roger a key, but the group doesn't trust him. He reveals that Mimi came to talk to him and that he and Mimi used to date. He suggests that Mimi came onto him. This revelation upsets Roger and he briefly rebuffs Mimi before Angel settles everyone down. Roger and Mimi both apologize, but Mimi remains upset. The group leaves except for Mimi, who turns to the drug dealer for a fix.
On Valentine's Day, Maureen and Joanne have a fight while rehearsing for a new protest, and begin to fight. They give each other ultimatums to take each other as they are or leave (Take Me Or Leave Me). Joanne is not able to accept Maureen's flirtatious and non-committal ways and Maureen cannot take Joanne's controlling behavior so they break up. By spring, Roger and Mimi's relationship becomes strained and Angel's health deteriorates. Roger has been living with Mimi in her apartment for two months and he keeps talking about selling his guitar and moving out of town. Mimi comes home late again after secretly buying drugs, causing Roger to believe that she is cheating on him with Benny. Roger jealously storms out, Mimi stops him and tries to tell him the truth (that she is not cheating and that she is still using) but can't get the words out, and Roger leaves her. Collins continues nursing Angel who is very sick as AIDS begins to overtake him. Mark continues to receive calls from Buzzline. Eventually, Roger and Mimi, and Joanne and Maureen reconcile (Without You).
They then break up just as quickly. They are frustrated in their relationships, because they cannot trust and fully commit to one another. At the same time, Angel dies and Collins is heartbroken (Contact, I'll Cover You Reprise). Mark expresses his fear of being the only one left surviving when the rest of his friends die of AIDS. He finally accepts the job offer from Buzzline. Roger reveals that he is leaving New York for Santa Fe, which sparks an argument about commitment between he and Mimi, and Maureen and Joanne. Collins arrives and admonishes the entire group for fighting on the day of Angel's funeral and that the "family" is breaking up. Maureen and Joanne realize their fighting is petty and they reconcile. Mimi tries to go to Roger, but he turns away from her and she leaves with Benny.
As Roger prepares to leave the city, he gets into a fight with Mark. Mark accuses Roger of running away because he is afraid of watching Mimi die and asks Roger how could he let Mimi go. Roger accuses Mark of hiding in his work. When Roger leaves the apartment, he finds that Mimi, who has come to say goodbye, has heard everything (Goodbye Love). She bids Roger a tearful goodbye saying she just came to tell her love goodbye and does not blame him for leaving. He is confused, but quickly leaves before reconsidering. Mark suggests that Mimi enroll in a clinic and Benny suggests rehab, which he offers to pay for. Instead, Mimi runs away. Collins is then ejected from the church as he is unable to pay for Angel's funeral. Benny tells the pastor that he will take care of the bill. He, Collins and Mark reconcile.
In Santa Fe, Roger cannot forget Mimi; back in New York, Mark is working for Buzzline. They both have an artistic epiphany, as Roger finally finds his song in Mimi and Mark finds his film in Angel's memory. Roger returns to New York just in time for Christmas and Mark quits Buzzline to work on his own film. On Christmas Eve, Mark is preparing to screen his finished documentary (What You Own). Roger is ecstatic about finding his song but is worried because he cannot find Mimi. Collins arrives with money, revealing that he rigged a nearby ATM to dispense free cash when "A-N-G-E-L" is typed in. Suddenly, Maureen and Joanne arrive carrying Mimi who is sick and delirious. Roger realizes Mimi is seriously ill and might not have much longer. They finally clear up their misunderstandings as Mimi grows weaker. She begins to fade but not before telling Roger that she loves him (Finale A). Roger tells her to hold on as he plays her the song her wrote for her. As he finishes, Roger finally tells Mimi that he has always loved her (Your Eyes). As they kiss, Mimi goes limp and Roger cries out in grief. Then, suddenly, Mimi gasps and awakens, her fever breaking. She says that she was heading into a warm, white light and that Angel was there, telling her to turn back. Mimi and Roger embrace and Roger thanks God that this is not his last moment with Mimi. Everyone begins to sing the Life Support message of the fleetingness of life and reaffirm that there is "no day but today". At the same time, Mark screens his documentary. At the climax of the finale, Angel appears on stage to sing the last line with the rest of the company (Finale B).
Main characters
Mark Cohen, a struggling documentary filmmaker, the narrator of the show. He is Roger's and Collins's roommate until Collins moves out; he is also Maureen's ex-boyfriend.
• Roger Davis, A once successful, but now, struggling musician who's HIV + and an "ex-junkie." He hopes to write one last meaningful song before he dies. He is having a hard time coping with the fact that he, along with many others around him, know that they are going to die. His girlfriend April killed herself after finding out she and he had HIV. He is roommates with Mark.
• Tom Collins, a gay anarchist with AIDS. He is described by Mark as a "computer genius; teacher; vagabond anarchist who ran naked through the Parthenon." Collins dreams of opening a restaurant in Santa Fe, where the problems in New York will not affect him and his friends. He was formerly a roommate of Roger, Mark, Benny, and Maureen. Then Roger and Mark, until he moves in with Angel.
• Benjamin "Benny" Coffin III, Landlord of Mark, Roger and Mimi's apartment building and ex-roommate of Mark, Collins, Roger, and Maureen. Now married to Alison Grey of the Westport Greys and is considered a yuppie sell-out by his ex-roommates.
• Joanne Jefferson, an Ivy League-educated public interest lawyer, and a lesbian. Joanne is the woman for whom Maureen left Mark. Joanne has very important parents (one is undergoing confirmation to be a judge, the other is a political figure).
• Angel Dumott Schunard, a drag queen, street percussionist with AIDS. He is Collins's love interest.
• Mimi Márquez, A club dancer and drug addict who has AIDS. She lives downstairs from Mark and Roger, and is Roger's love interest.
• Maureen Johnson, a bisexual performance artist; Mark's ex-girlfriend, and Joanne's current girlfriend. She is very flirtatious and cheated on both Mark and Joanne. (en.wikipedia.org)

ΕΜΒΟΛΙΟ ΚΑΤΑ ΤΟΥ AIDS ΔΟΚΙΜΑΖΕΙ Η Ν. ΑΦΡΙΚΗ

Image Hosted by ImageShack.us
.
Εμβόλιο κατά του AIDS δοκιμάζει η Νότια Αφρική
Ξεκινούν οι δοκιμές, παρά τον τερματισμό της χρηματοδότησης από την κυβέρνηση.
kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΡ , 21-7-2009
Υπό το φως της διεθνούς δημοσιότητας ξεκινούν στη Νότια Αφρική οι δοκιμές ενός εμβολίου κατά του AIDS. Πρόκειται για ένα από τα πιο φιλόδοξα (αν όχι το πιο φιλόδοξο) επιστημονικό εγχείρημα της χώρας, το οποίο πέρασε από πολλά εμπόδια πριν φτάσει σε δοκιμαστικό στάδιο.
Σε μια επίδειξη αντιφατικότητας, έγινε γνωστό ότι η κυβέρνηση έχει τερματίσει τη χρηματοδότηση του προγράμματος- λίγο μετά την ανακοίνωση της έναρξης της δοκιμαστικής περιόδου, προκαλώντας αμφιβολίες σχετικά με το κατά πόσον η κυβέρνηση προτίθεται σοβαρά να τηρήσει την υπόσχεσή της για καταπολέμηση του AIDS.
Η Άννα-Λιζ Ουΐλιαμσον, ερευνήτρια πάνω στο AIDS στο πανεπιστήμιο του Κέηπ Τάουν ανακοίνωσε με τη σειρά της ότι το πρόγραμμα θα συνεχιστεί με χρηματοδότηση που προέρχεται από τις ΗΠΑ. Κατά τα λεγόμενά της, το υπουργείο Επιστημών και Τεχνολογίας της Νότιας Αφρικής σταμάτησε να χορηγεί κονδύλια το Μάρτιο, ενώ ο έτερος χρηματοδότης του προγράμματος, η εταιρεία Eskom, δεν ανανέωσε το συμβόλαιό της για τη συνέχιση της οικονομικής υποστήριξης.
Το νοτιοαφρικανικό εμβόλιο αναπτύχθηκε από το πανεπιστήμιο του Κέηπ Τάουν και αποσκοπεί στην αντιμετώπιση του στελέχους του ιού HIV που έχει «θερίσει» τους πληθυσμούς της Νότια Αφρικής. Προς το παρόν, βρίσκεται σε στάδιο δοκιμής που περιλαμβάνει 12 άτομα στη Βοστώνη. Ο λόγος που οι δοκιμές ξεκίνησαν σε αμερικανικό έδαφος είναι η αποφυγή ενδεχομένων κατηγοριών ότι οι ΗΠΑ χρησιμοποιούν τους Αφρικανούς σαν πειραματόζωα.
Η δοκιμαστική περίοδος του εμβολίου ξεκινά εν μέσω μιας περιόδου κατά την οποία η χρηματοδότηση της έρευνας πάνω στο AIDS μειώνεται διεθνώς. Σύμφωνα με αναφορά που δημοσιεύτηκε τη Δευτέρα, το 2008, για πρώτη φορά μετά το 2000, σημειώθηκε πτώση της χρηματοδότησης (1,2 δισεκατομμύρια) κατά 10% σε σχέση με το 2007.
Στο πρόγραμμα συμμετέχουν 250 επιστήμονες και τεχνικοί. Όπως είπε ο Δρ Άντονι Φάουτσι, διευθυντής του Εθνικού Ινστιτούτου Αλλεργιών και Μολυσματικών Ασθενειών (που αποτελεί πλέον τον κύριο χρηματοδότη του προγράμματος ανάπτυξης του εμβολίου): «πρόκειται για τη σημαντικότερη ερευνητική συνεργασία γύρω από το AIDS στον κόσμο αυτή τη στιγμή…αλλά υπάρχουν μεγάλες προκλήσεις μπροστά» είπε σχετικά, αναφερόμενος στη μακρά περίοδο δοκιμών που απαιτείται.
Στο παρελθόν είχαν γίνει ξανά δοκιμές εμβολίου (2007), όταν η εταιρεία Merck & Co. παρουσίασε τη δική της πρόταση για την αντιμετώπιση του HIV. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν ότι το εν λόγω εμβόλιο, αντί να μειώνει, αύξανε τον κίνδυνο μόλυνσης από τον ιό. Ως εκ τούτου, τα ερευνητικά προγράμματα εμβολίων αντιμετωπίζονται με σκεπτικισμό από την κυβέρνηση.
Η Νότια Αφρική έχει τα περισσότερα κρούσματα AIDS από κάθε άλλη χώρα στον πλανήτη (5,2 εκατομμύρια).

22.7.09

MISSISSIPI DAMNED. ΤΟ 1ο ΒΡΑΒΕΙΟ ΤΟΥ 27ου L.A. OUT FEST

"Mississippi Damned" tops L.A. gay film fest (USA, 2009, 120 min)
DIRECTOR: Tina Mabry
Based on true events and spanning between 1986 and 1998, Mississippi Damned follows three young African Americans in the rural south as they suffer through the devastating cycles of poverty, addiction and abuse. Leigh is a bull dyke with an unhealthy, and long-lasting, obsession with her girlfriend. Sammy gives up his youth, innocence and body for a shot at his basketball dreams. Kari, the most promising of the three, has aspirations to attend New York University to further develop her musical talents, but fights to keep her head above water as her relatives and circumstances drag her down.This captivating drama takes the viewer through his or her own internal conflict: you want the characters to catch a damn break already, but you almost don’t want to give them a chance to mess up another opportunity. Each well-written individual is raw and genuine, with hidden complexities and agendas, which is rare for an ensemble cast. Jossie Thacker’s Charlie is especially tragic and haunting, as a woman whose own dark past demands forgiveness for her inability to be a better mother.Under writer-director Tina Mabry’s delicate touch, no plot twists feel forced, even when coming out of left field. Yet, the most predictable of actions leaves you blindsided. With the intimacy of handheld camera work, Mississippi Damned is a film that is both compelling and heartbreaking. — ANGELIQUE SMITH (frameline.org)
*****************************************************************************
Mannen som elsket Yngve (The Man Who Loved Yngve), a Norwegian film, was the festival’s best international film.
It's November 1989, and the Berlin Wall is falling. In Stavanger, Norway, teenage boy Jarle has a great new girlfriend and is starting a rock band with his buddies. But when a new boy, the synth pop-listening Yngve, joins his class, Jarle is more fascinated than he wants to be, and the world as he knows it starts to crumbl

ΔΙΑΣΤΗΜΑ. ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΣΥΝΟΡΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΥΣ

Image Hosted by ImageShack.us
Ιστορίες για Αρειανούς...
.
Space, The Final Frontier for Homosexuality
By Loretta Hidalgo (wired.com, 1/2008)
There have been openly gay television actors and characters, there have been openly gay (retired) NFL football players, there has even been an openly gay US Republican Member of Congress, but there has never been an openly gay astronaut, active or retired.
With over 450 people having flown into space, odds are there has been at least one gay person in space already, but the conservative nature of NASA and the military heritage of many of the astronauts may combine to make it difficult for astronauts to be open about their sexual orientation. Add to that that US astronauts all live and train in Texas, where sodomy laws remained on the books until 2003 (when a Supreme Court ruling forced Texas to take them out), and you can begin to get a sense of the atmosphere. The atmosphere in Russia has not been much better.
There have been some recent victories however for gay people who love space. Former ‘N Sync singer and commercial astronaut hopeful Lance Bass came out on the cover of People magazine in 2006 and George Takei, the actor who played the beloved Lieutenant Sulu on Star Trek, came out of the closet in 2005. Takei has become a major spokesperson for the Human Rights Campaign and embarked on a nationwide speaking tour he called, "Equality Trek."
Of NASA’s 10 field centers, Ames and JPL in California, and Goddard in Maryland already have groups at their centers to support gay, lesbian, bisexual and transgender employees. NASA Ames also hosted George Takei in a special event on October 11, 2007 for National Coming Out Day. But the space community at large, still has a long way to go.
There are groups in the scientific and engineering communities for gay, lesbian, bisexual and transgender people, the largest is NOGLSTP (National Organization of Gay and Lesbian Scientists and Technical Professionals). There are also groups of gay astronomers and gay geoscientists (gAyGU, a play on the geoscience organization AGU). Space scientists, engineers and astronauts don’t have their own organization yet, or for that matter many role models, but things are changing.
In 1990, Todd B. Hawley, visionary co-founder of the International Space University, boldly disclosed he was gay in response to a flurry of rumors. He ultimately left ISU and died in 1995 from complications due to AIDS but his courage and his commitment to space still touches the people who knew him.
James Pollack, a famous atmospheric scientist who worked with Carl Sagan and spent most of his career at NASA Ames, was also gay. It is discussed in the book "Carl Sagan: A Life" by Keay Davidson, 2000. Pollack died of spine cancer in 1994.
If you are gay and you love space you are certainly not alone (US census data shows that at least 1 percent of the population is gay identifying and with the tens of thousands of people working in space that means there are a lot of gay people in the space community).
More importantly, if we work hard now, homophobia could be one of those things we don’t have to take into space with us.

21.7.09

ΤΟ ΤΕΡΑΤΩΔΕΣ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ 2

Image Hosted by ImageShack.us
Γιάννης Ρίτσος
.
Ο απροκάλυπτα ομοερωτικός Ρίτσος έμεινε στην αφάνεια
Της Ιωάννας Κλεφτόγιαννη ( Ελευθεροτυπία, 11/7/2009)
Ο Δημήτρης Μαυρίκιος βάλθηκε να βουτήξει στο χάος των 10.000 λέξεων του «Τερατώδους αριστουργήματος» του Γιάννη Ρίτσου, που θεωρεί το «8/12» του Ελληνα ποιητή. Το μεταφέρει σε μια παράσταση «αυστηρώς ακατάλληλη για παιδιά και... πουριτανούς» στη σκηνή της Μικρής Επιδαύρου στις 24 και 25 του μηνός.
Ο Δημήτρης Μαυρίκιος προειδοποιεί: «Οι ηθικολόγοι να μην έρθουν» Δεν κατέφυγε στα «έτοιμα» ή στα εύκολα. Κυρίως, δεν διάλεξε ένα «βατό», μάλλον...«ανώδυνο», ευρέως γνωστό έργο του ποιητή της «Ρωμιοσύνης». «Οσοι περιμένουν να δουν μόνο τον "στρατευμένο" Ρίτσο ή μόνο τον συγγραφέα των μονολόγων της "Τέταρτης διάστασης", ίσως απογοητευτούν στο θέατρο της Επιδαύρου», μας προλαμβάνει ο σκηνοθέτης. «Υπάρχει κι ένας άλλος Ρίτσος, που συχνά τον αγνοούμε. Το "Τερατώδες Αριστούργημα" αποτελεί ένα "διάδρομο απογείωσης" του μεταφυσικού και αισθησιακού Ρίτσου και οδηγεί στα ύστερα πεζά του, το "Εικονοστάσιο Ανωνύμων Αγίων", ένα τεράστιο έργο, αδικημένο από τον πουριτανισμό συντρόφων κι αντιπάλων αυτού του "πανερωτικού" δημιουργού».
- Ο Ρίτσος στο «Τερατώδες αριστούργημα» είναι από τις λίγες φορές που λέει τα πράγματα απερίφραστα με το όνομά τους σε ό,τι αφορά το πεδίο της ηδονής. Χτυπά τις λέξεις σχεδόν με βία στα πρόσωπα των πουριτανών;
«Είχε την τόλμη να παραβλέψει τις όποιες αντιδράσεις και να δημοσιεύσει κείμενα ενός ωμού ποιητικού αισθησιασμού, ενός λόγου απροσποίητα ερωτικού -συχνά απροκάλυπτα ομοερωτικού- που εκθειάζει τη σαρκική ηδονή ίσως όσο μόνον ο Εμπειρίκος ή ο Καβάφης το έπραξαν. Μια ολόκληρη κοινωνία προσπερνάει ερυθριώντας τις εξαίσιες συνευρέσεις ανδρών και γυναικών ή ανδρών μεταξύ τους, σε εκρηκτικές αφηγήσεις που θα έπρεπε να τιμώνται ως μνημεία της νεοελληνικής ερωτικής λογοτεχνίας».
- Θα υπάρξουν και στην παράστασή σας ερωτικές σκηνές μεταξύ ανδρών;
«Ναι. Εύχομαι οι ηθικολόγοι να μην έρθουν στην Επίδαυρο. Η παράσταση θα είναι αυστηρώς ακατάλληλη για παιδιά και πουριτανούς. Αν κάνουμε σωστά τη δουλειά μας, προεξοφλώ ότι δεν θ' αρέσει καθόλου σ' αυτούς που θεωρούν ότι ο Ρίτσος είναι αποκλειστικά σημαιοφόρος της στρατευμένης ποίησης της Αριστεράς. Τα κείμενα αυτά έχουν οδηγηθεί σχεδόν στην αφάνεια, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν βόλευαν -και μάλλον ακόμα δεν βολεύουν- κανέναν. Το "Τερατώδες" κρίνει τους εκ δεξιών και αριστερών κριτές του ποιητή. Σ' ένα μόνο δεν συγκρούστηκαν ποτέ η Αριστερά με τη Δεξιά στην Ελλάδα».
- Σε τι;
«Στην καταδικαστική στάση τους απέναντι σε κάθε έκφανση ερωτισμού, που ξέφευγε από το αυστηρό πλαίσιο μιας κοντόφθαλμης ηθικής. Μιας ηθικής μάλλον ρατσιστικής και κατ' ουσίαν κοινής για προοδευτικούς και συντηρητικούς».
- Βλέπετε ανάλογα «κρούσματα» και σήμερα;
«Φυσικά. Οταν στις μέρες μας υπάρχουν ακόμα κοινωνίες όπου λιντσάρονται γυναίκες κατηγορούμενες για μοιχεία ή εκτελούνται αθώοι άντρες μόνο και μόνο επειδή αγάπησαν άντρες, το να υμνήσεις τον "απαγορευμένο" έρωτα αποτελεί πράξη επαναστατική. Και σ' αυτό ο Ρίτσος είναι απίστευτα σύγχρονος και απολύτως επαναστάτης. Φιλοδοξώ η παράσταση να σταθεί στο ύψος της τόλμης του».
- Βασίζεται αποκλειστικά στο «Τερατώδες αριστούργημα»;
«Αποτελεί απλώς τον κορμό της παράστασης και της δανείζει τον τίτλο του. Αυτό το ολοφάνερα αυτοβιογραφικό ποίημα "ανοίγεται" προς τα προηγούμενα αλλά και προς τα επόμενα έργα του ποιητή. Υπάρχουν κάποια φλας μπακ σε έργα του προγενέστερα, όπως το "Κιγκλίδωμα", ο "Επιτάφιος", η "Σονάτα", η "Ελένη", η "Ρωμιοσύνη". Η παράσταση αφορά γενικότερα τη ζωή και το έργο του Ρίτσου και βρίσκει στέγη κάτω από αυτόν τον τίτλο, όπως θα συνέβαινε αν, ας πούμε, μια αντίστοιχη δουλειά για τον Χατζιδάκι είχε τον τίτλο "ο Μεγάλος Ερωτικός" ή για τον Ελύτη "Αξιον Εστί"».
- Ο υπότιτλος του ποιήματος «Απομνημονεύματα ενός ήσυχου ανθρώπου που δεν ήξερε τίποτα» είναι ειρωνικά αυτοαναφορικός για τον Ρίτσο;
«Ακριβώς. Χαρίζει μια ελευθερία σε όποιον το διαβάζει, πόσο μάλλον σε όποιον αποφασίσει να το μεταφέρει στη σκηνή. Ταυτόχρονα είναι σωκρατικός όπως και η υποσημείωση στο τέλος... Οτι το ποίημα θα μπορούσε να είναι "άλλο τόσο ή εκατό φορές τόσο ή να μην ήταν καθόλου". Αυτό χαρίζει μια ελευθερία στον αναγνώστη και, κατά συνέπεια, και στον ίδιο τον ποιητή».
- Πραγματικά αναρωτιέμαι πώς αυτόν τον καταιγισμό βιωμάτων του ποιητή, αισθημάτων, εικόνων και αισθήσεων, θα τον αποδώσετε σκηνικά. Δεν είναι παρακινδυνευμένο;
«Είναι οριακό. Το "Τερατώδες αριστούργημα" είναι τεράστιο ποίημα, πάνω από 10.000 λέξεις, και μάλιστα χωρίς ούτε ένα σημείο στίξης. Εγιναν επιλογές που αφορούν τα παιδικά χρόνια του ποιητή, τις σχέσεις του με τους προγενέστερους, κυρίως, ποιητές. Υπάρχει η αναφορά στον Καβάφη, στον Παλαμά, στον Καρυωτάκη. Αν πεις "θα βάλω όλα όσα λέει ο ποιητής" θα πρέπει να κάνεις μια παράσταση τριών ωρών - και πάλι λίγο θα ήταν. Η δική μας διαρκεί μόλις μία ώρα κι ένα τέταρτο».
- Κι είναι ίσως η πρώτη φορά που θα δούμε επί σκηνής τον... σουρεαλιστή Ρίτσο.
«Η αναφορά του στον Ντε Κίρικο ήταν για μένα σημάδι. Δεν περίμενα ότι θα αναφερόταν στον Ντε Κίρικο -είχα κι εγώ τη στενομυαλιά να πιστεύω ότι κάποια πράγματα λειτουργούσαν ως ταμπού την εποχή του χωρισμού των δημιουργών σε προοδευτικούς και συντηρητικούς. Ο Ντε Κίρικο υπήρξε σχεδόν... υμνητής του φασισμού.
Στην παράσταση δεν έκοψα, βεβαίως, τις σχέσεις του δημιουργού με το δημιούργημά του. Ειδικά το σημείο όπου μιλά για τις λέξεις. Πώς τις γεννάει τις λέξεις, πώς τις μαζεύει από την αμμουδιά τις ιστορίες ή τις πλένει με σαπούνι ή τις απλώνει σε ένα τσιγαρόχαρτο και τις καπνίζει και μετά πώς οι λέξεις φέρνουν τους ήρωες, οι ήρωες τις μυθοπλασίες... Από τον "Ερωτόκριτο" μέχρι τις "Βάκχες" κι από τον εφημεριδοπώλη ώς τον φαρμακοποιό, όλοι συνωστίζονται να μπουν στο ποιητικό σύμπαν του Ρίτσου. Σε αυτό βασίζω το φινάλε».
- Η φόρμα που αποκτά αυτό το υλικό ποια είναι; Πώς στήνεται σκηνικά το σύμπαν του «Τερατώδους αριστουργήματος»;
«Εκτυλίσσεται σε ένα πλατό»
- Εναν πολύ οικείο σας χώρο.
«Οχι μόνο σ' εμένα. Οικείος και στον Ρίτσο. Υπάρχει ένα συγκλονιστικό κείμενο από τα πεζά του, που μπαίνει στην καρδιά της παράστασης, ο "Φωτογράφος μου". Αναφέρεται στη σχέση του ποιητή με το είδωλό του και με τη φωτογραφική μηχανή. Είναι συχνή η παρομοίωση του χαρτιού με το φιλμ, τη φωτογραφία. Αλλη μια πιραντελική στιγμή του. Λέει ότι όλοι οι ήρωές του συνωστίζονται μπροστά στον φακό του συνεργείου για να απαθανατιστούν. Υπάρχουν συχνές αναφορές σε είδωλα και φωτογραφίες».
- Στη μακέτα του σκηνικού της παράστασης ανάμεσα στα μόνιτορ υπάρχουν παντού κόκκινα τετράδια. Τι περιέχουν;
«Το "Τερατώδες αριστούργημα". Υπάρχει στην παράσταση η σχέση δημιουργού και δημιουργημάτων, αν θεωρήσουμε ότι δημιουργός είναι ο κεντρικός ήρωας της παράστασης, Λάζαρος Γεωργακόπουλος, και δημιουργήματα είναι ο υπόλοιπος θίασος. Μαζί τους μοιράζεται αυτό το έργο, το οποίο κατά κάποιον τρόπο γίνεται "χορωδιακό". Κατανέμονται οι στίχοι τους οποίους "προσωποποιεί" ο εκάστοτε ηθοποιός. Η Τατιάνα Παπαμόσχου εμφανίζεται για να μας δώσει βιογραφικά στοιχεία του Ρίτσου. Αυτό διακόπτεται μέσα από ένα παιχνίδι παιδιών, από το οποίο θα προκύψει ο μικρός Ρίτσος. Υπάρχουν λεπτές νύξεις στην ταύτιση του ήρωά μας, του ποιητή, με τρεις ηθοποιούς σε διαφορετικές ηλικίες, χωρίς αυτό να γίνεται απόλυτο».
- Εικόνες όπως τα ακέφαλα αρχαία αγάλματα που καβαλάνε άλογα που καλπάζουν ή ο ίδιος ο ποιητής που βάζει τον Πύργο του Αϊφελ στην τσέπη του ζωντανεύουν στην παράσταση;
«Η πρώτη έλευση των ηρώων της μυθοπλασίας γίνεται μέσα από μια ωραία πλαστική σύνθεση της Αποστολίας Παπαδαμάκη. Σιγά σιγά έρχονται ένας ένας οι ήρωες δημιουργώντας ένα είδος αετώματος. Και από εκεί και πέρα, ξεχύνονται στην ορχήστρα και παίρνουν στα χέρια τους τα κόκκινα τετράδια. Στην παράσταση υπάρχει κι ο "Τειρεσίας", όπου ο Ρίτσος δίνει οδηγίες πως πρόκειται για 8 αρχαίους ηθοποιούς ύστερα από πρόβα, οι οποίοι έχουν ανεβεί ψηλά στο κοίλο του θεάτρου και ξεκουράζονται. Υπάρχει επομένως μια αυτοαναφορικότητα της παράστασης ως προς τον χώρο της αρχαίας Επιδαύρου, όπου θα διαδραματίζεται».
- Ο Ρίτσος αναφέρεται κάποια στιγμή στο παρελθόν, που πάει να γίνει αριστούργημα. Το παρελθόν είναι το Αριστούργημα και μάλιστα το Τερατώδες;
«Νομίζω ότι αριστούργημα τερατώδες είναι η ίδια η συγγραφή του κειμένου. Διακόπτεται μάλιστα από ένα προηγούμενο ποίημά του. Τον έπιασαν τον ποιητή επ' αυτοφώρω σε ένα τηλεφώνημα. Εκεί παρεισφρέει ένα ποίημά του από το "Κιγκλίδωμα", που έχει γραφτεί επί δικτατορίας, η "Ερευνα". Ενα άγριο ποίημα. Νομίζω ότι αναφέρεται στο ίδιο το έργο που γράφει, αν και πολλές φορές αναρωτιόμαστε τι μπορεί να είναι. Γιατί είναι αμφίσημο και πολύσημο σε αρκετά σημεία. Εχω μιλήσει πολλές φορές με τη Χρύσα Προκοπάκη και την κόρη του ποιητή, Ερη. Οι ερμηνείες είναι συχνά ανοιχτές όσο και σιβυλλικές. Το πρώτο πράγμα, δηλαδή, που ένιωσα διαβάζοντας το "Τερατώδες αριστούργημα" ήταν "είναι το 8 1/2 του Ρίτσου". Το "8 1/2" του Φελίνι δεν έχει γεννηθεί ερήμην των "Εξι προσώπων" του Πιραντέλο. Με αυτή την έννοια το "Τερατώδες" είναι πιραντελικό και φελινικό, αλλά φελινικό και με μία επιπλέον έννοια. Αυτήν της υπερβολής, του ηθελημένου στόμφου που σου κλείνει το μάτι και γελά με τον ίδιο τον εαυτό του».
.
Image Hosted by ImageShack.us
Δημήτρης Μαυρίκιος
.
Η δραματουργική επεξεργασία είναι των Δ. Μαυρίκιου, Μαρίας Βαρδάκα και Δ. Πολυχρονιάδη. Τα σκηνικά του Δ. Πολυχρονιάδη και τα κοστούμια της Εύας Νάθενα. Χορογραφία: Αποστολία Παπαδαμάκη. Φωτισμοί: Λ. Παυλόπουλος. Μουσική επιμέλεια: Δ. Μαυρίκιος, Φωτεινή Μπαξεβάνη. Παίζουν: Λάζαρος Γεωργακόπουλος, Ράνια Οικονομίδου, Λυδία Φωτοπούλου, Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη, Τατιάννα Παπαμόσχου, Φωτεινή Μπαξεβάνη κ.ά. Στη σκηνή και οι Δημήτρης Μαυρίκιος και Αποστολία Παπαδαμάκη.

ΤΟ ΤΕΡΑΤΩΔΕΣ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ 1

Image Hosted by ImageShack.us

.
κι ο Βαγγέλης έπεσε απ’ το ποδήλατο κ’ έσπασε το πόδι του
κι όταν του τόβαλαν στο γύψο περπατούσε με μια σοβαρή θλίψη που τον έκανε
πιο όμορφο ακόμη
τόσο που τα παιδιά το Σαββατόβραδο στο σεργιάνι της προκυμαίας προσπαθούσαν
να κουτσαίνουν ευδιάκριτα
και ξυρίζονταν κάθε μέρα για να μεγαλώσουν πιο γρήγορα τα γένεια τους και να κουτσαίνουν λίγο πιο πολύ χωρίς να το δείχνουν

εκείνο τον καιρό ακριβώς αγαπήσαμε τ’ αγάλματα με τα κομμένα πόδια ή χέρια ή
το κεφάλι ή τις φτερούγες
και συλλογιόμασταν πώς καβαλλάνε τ’ αγάλματα ποδήλατο
κι αν ζεσταίνεται η σέλλα απ’ τα σκέλια τους
κι αν κυματίζουν απ’ το τρέξιμο τα πέτρινα μαλλιά τους
κι αν ξέρουν τι σημαίνει να φοράς τρύπια παπούτσια
κι αν ξέρουν τι σημαίνει ένα κίτρινο πουκάμισο με φιλντισένια κουμπάκια

και πώς θάταν να κάναμε έρωτα μαζί τους κάτου απ’ τις μυγδαλιές στο νησάκι ….Κρανάη
στην ίδια θέση που μπαρκάρησε ο Πάρις με τη δική μας Ελένη
χωρίς να τους πάρουν χαμπάρι οι δύο μυστηριώδεις φαροφύλακες ο Μελέτης κι ο Παύλος
γιατί τ’ αγάλματα είναι εκ φύσεως πολύ μουγγά κ’ εχέμυθα και δεν υπάρχει
φόβος να σε μαρτυρήσουν στο Γυμνασιάρχη
και το απόγευμα έχουν μια βαθιά συντροφική έκφραση που σε κάνει να πιστεύεις
στη δυνατότητα της ειρηνικής επανάστασης και της αθανασίας

Γιάννης Ρίτσος: Το τερατώδες αριστούργημα (Κέδρος, 1985)
.
(Gay Βιβλιογραφία στα ελληνικά No 630 )
.

20.7.09

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ. ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΑΡΟΥΧΗΣ

Συνέντευξη στα πλάισια της εκπομπής ΖΩΝΤΑΝΟ ΜΟΥΣΕΙΟ με το ζωγράφο ΓΙΑΝΝΗ ΤΣΑΡΟΥΧΗ. Ο αφηγητής κάνει λόγο για τις συνθέσεις και το εικαστικό όραμα του σημαντικού ζωγράφου. Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΑΡΟΥΧΗΣ μιλά για το έργο του και τα χρώματα που χρησιμοποιεί, ενώ παρακολουθούμε πλάνα από πίνακές του. Στη συνέχεια, αναφέρεται στη ζωγραφική της ΠΟΜΠΗΪΑΣ καθώς και στα πορτρέτα ΦΑΓΙΟΥΜ. Τέλος, κάνει λόγο για τη ζωγραφική στην αρχαία ΕΛΛΑΔΑ, τις ανακαλύψεις της ΒΕΡΓΙΝΑΣ, και τους ΙΜΠΡΕΣΙΟΝΙΣΤΕΣ ζωγράφους.
.
Image Hosted by ImageShack.us Image Hosted by ImageShack.us

ΜΟΔΑ ΓΙΑ ΑΡΚΟΥΔΟΥΣ

ΗΝΩΜΕΝΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ. ΝΑΙ ΣΤΗ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ, ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΠΡΟΚΑΤΑΛΗΨΗ

Image Hosted by ImageShack.us
.
Equal partners
PRIDE, NOT PREJUDICE

soldiermagazine.co.uk, Interview: Joe Clapson
Just ten years ago it was illegal to be gay in the UK Armed Forces. But since 2000, following a ruling by the European Court of Human Rights, homosexual men and woman have been able to proudly serve – without hiding their sexuality.
In an interview with Soldier, Tpr James Wharton (The Household Cavalry Regiment) explained that instead of being oppressed, gay and lesbian Army personnel are now given full support.
“I came out to the Army before I told my parents, so that says a lot for the Armed Forces,” said the 22-year-old.
“I told the Army in March 2003, after all my initial training was over – I was 18. I have always known I was gay but it wasn’t until then that I told anyone.”
The decision to lift the ban on gays in the Army came after two landmark cases heard at the European Court of Human Rights, which found that the MoD’s policy was not sustainable.
Despite the change, the other half of the UK’s “special relationship” – the United States – has not relaxed its attitude towards homosexuals in
the Forces.
“I still can’t get my head round the US’ ‘don’t ask, don’t tell’ policy,” said Tpr Wharton, who has served Queen and country for six years.
“Luckily I don’t have to deal with it, but clearly there will be gay soldiers in the US Army who are not being themselves – they aren’t allowed to be.”
Tpr Wharton was deployed to Iraq on OpTelic 10 in 2007 on long-range desert patrols and he says the idea of a “pansy” serving in a conflict zone is a flawed one.
“I would say whoever goes on a tour to a place like Iraq can’t really be described as a pansy – so the gay stereotype doesn’t really apply,” he said.
The Liverpool FC fan, who met his boyfriend Ryan during last year’s London Gay Pride march – the first time members of the Armed Forces were allowed to march in uniform – went on to say that although he can find himself on the wrong end of “banter”, it is
not a problem.
The hard image and stories from Iraq ensure Tpr Wharton, based at Combermere Barracks, Windsor, does not fall into any gay stereotype, but by his own admission he can make himself a target for abuse.
"I can’t be late, I’m off to see Britney tonight,” he casually told Soldier before realising the potential implications of his comment.
“That doesn’t exactly sound the most macho thing to say does it? I’ve got quite a bit of ribbing for going to the concert, but to be fair a few of the lads have also got tickets.”
The very fact that Tpr Wharton – soon to be promoted to lance corporal – feels able to tell his colleagues that he is gay, likes Britney Spears and recently attended a Pink concert speaks volumes for the strides in equality and diversity made by the Army.
In the past Tpr Wharton and soldiers like him would have been turned away at the door or forced out of the Army for their sexuality. In 1999 alone, 298 people were discharged because of their sexual orientation.
“A friend of mine who is gay was not allowed to be open about it and had the Royal Military Police following him around because of their suspicions – he wasn’t allowed to be gay,” said Tpr Wharton.
“Some soldiers had to leave and others just remained quiet, so were not themselves. Now it’s completely different. I imagine it’s like being in a different Army.
“Obviously there are people who are set in their ways and aren’t in favour of the changed policy, but the whole attitude is different.”
Although he acknowledges the Army’s significant progress in diversity issues, Wharton explained that the current situation is not perfect, with potential recruits sometimes put off signing up by ill-informed personnel.
“I think there is room for improvement as far as the Army is concerned because there are still people who can’t accept the changes – but it’s 1,000 times better than ten years ago,” said Tpr Wharton.
“There could definitely be improvements in the first stages of recruitment because I know people who have been given
bad advice.
“A lot of people express their worries about being gay at recruitment and some awful things have been said to them, like ‘you’re not allowed to be gay in Army time’ or ‘you shouldn’t be gay’.”
In his six-year Army career Tpr Wharton can recall just two unwanted incidents as a result of his sexuality, but neither were serious enough for him to question his career.
“Considering some people have general problems every week I’m not complaining,” he said “I haven’t got any personal problems. My problems are like every other soldier’s – bombs and bullets.”
The trooper was also keen to elaborate on the general misconceptions people have about homosexual men and women. “People tend to think gay people don’t like sport and that
they just sit and file their nails – that is not the case,” he said. “I love playing and watching sport –I’m a massive Liverpool fan and I don’t own a nail file.”
.
Image Hosted by ImageShack.us Image Hosted by ImageShack.us
Tpr James Wharton - Proud to parade: Homosexual soldiers take part in the 2008 London Gay Pride march

19.7.09

Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΤΟΥ

Image Hosted by ImageShack.us
.
O Δημήτρης Μητρόπουλος μέσα από τις επιστολές του
Μέσα από τις προσωπικές επιστολές του Δημήτρη Μητρόπουλου, που γράφει κατά την περίοδο της ακμής του στην φίλη του Καίτη Κατσογιάννη, εκτός που αντλούμε πλήθος στοιχείων για την καλλιτεχνική πορεία του, αναδύεται η προσωπικότητα του καλλιτέχνη και του ανθρώπου, και αποκαλύπτεται ο χαρακτήρας του, καθώς εκφράζει τους προβληματισμούς, τις αγωνίες και τις ελπίδες του, καθώς περιγράφει τη μοναξιά του και τα πράγματα που τον ξεκουράζουν και τον ηρεμούν, καθώς εξομολογείται το προσωπικό και καλλιτεχνικό του όραμα, καθώς χαίρεται τις επιτυχίες του:
.
«... Όλα αυτά τα χρόνια η εντατική πνευματική εργασία σχεδόν με απέσπασε από κάθε όνειρο ή από την κάθε λεγόμενη ανθρώπινη απόλαυση ή αναψυχή. Η μόνη μου διασκέδαση είναι να πάω σε κανένα κινηματογράφο τα βράδυα όταν αισθάνομαι κουρασμένος και χρειάζομαι κάποια αλλαγή. Κατά τα άλλα έζησα τόσο μόνος όπως πάντα, αν όχι ακόμα πιο μόνος από πριν. Με άλλα λόγια έβγαλα χονδρό πετσί στα πέλματά μου με το να περπατώ ξυπόλιτος χρόνια τώρα της ζωής μου. Καμμιά φορά αναρωτιέμαι αν θα μπορούσα πια να αισθανθώ πόνο ή χαρά σαν φυσιολογικός άν­θρωπος. Όλη μου η απόλαυση περιορίζεται και απορροφάται από τον εγκέφαλο, και μόνο το μυα­λό είναι ακόμα ικανό να απολαμβάνει με την ίδια ζωηρότητα και την ίδια ένταση όπως τον καιρό που ήμαστε μαζί. Η υγεία μου παρ' όλα αυτά δια­τηρήθηκε ανέπαφη, και φοβάμαι ότι δεν θα έχω το προνόμιο να φύγω εγκαίρως από τούτο τον κό­σμο, δηλαδή θα έχω να υποστώ την τραγωδία να ιδώ τον εαυτό μου πολύ γέρο.»
(Μιννεάπολις, 7.5.1945)
*
«Kαμμιά φορά λέω, δεν θα μπορούσα να πάω λίγο να χαρώ σε ένα κινηματογράφο;… Όχι, το καθήκον πρώτα απέναντι στην τέχνη μου, απέναντι στον εαυτό μου. Κι έτσι περνάνε οι ημέρες και οι νύχτες μου ανάμεσα στις παρτιτούρες μου και στην σκέψη μου. Βρίσκω πως είναι μια πολύ καλή εξάσκηση της σκέψης και του κεφαλιού. Αρχίζω λίγο-λίγο όχι μόνο να μην φοβάμαι τη μοναξιά μου, αλλά και να την αποζητώ ως υψίστη απόλαυση.»
(Μιννεάπολις, 15.2.1937)
*
«... Φαντάσου λοιπόν την ευχαρίστηση σου να με ιδείς να έρθω για να μείνω στην Αθήνα. Να σου ειπώ την μαύρη αλήθεια, αν αφαιρέσεις το ότι έχω μια καλή ορχήστρα στα χέρια μου, ως ζωή εδώ μου είναι απολύτως αφόρητη, και αν μείνω κάμποσο καιρό έστω και ασχολούμενος θα πάθω από μαρασμό. Παρ' όλο μου τον θαυμασμό που έχω στον τόπο αυτό, δεν μπορώ να πω πως κατόρ­θωσα να συνδεθώ ψυχικά και αυτό μου κάνει τη ζωή μου αφόρητα μονήρη, τόσο που έρχονται ώρες που τα νεύρα μου σπάζουν και κλαίω σαν παιδί. Διερωτώμαι μόνο αν αξίζει τον κόπο να υποφέρω τόσο στη ζωή μου για να έχω μερικές καλές εκτελέσεις στην ορχήστρα. Έχω ανάγκη να τροφοδοτήσω σαν θνητός και την ψυχή μου, την καρδιά μου, δεν μπορώ να ζω όλο τρώγωντας τις σάρκες μου, τρέφοντας μόνο το μυαλό μου.»
(Μιννεάπολις, 3.6.1940)
*
«... Ένα είναι βέβαιο, ότι είτε εδώ, είτε στον τό­πο μας. θα είμαι πάντα δυστυχισμένος. Αλλά εδώ τουλάχιστον θα είμαι λιγώτερο δυστυχισμένος. Εδώ, παρ' όλο που υποφέρω ηθικά, είμαι ηθικά αγνός. Δεν θα ήταν, αλίμονο, το ίδιο στην Αθήνα. Το γνωρίζω πολύ καλά. Στην Αθήνα χτυπιέμαι ηθικά από δύο μεριές, εδώ επί τέλους υποφέρω από τα δικά μου βάσανα που θα υπάρχουν για μέ­να σε όλες τις γωνιές της γης…»
(Μιννεάπολις, 24.12.1938)
*
«... Γυρεύω πάντα το ουσιώδες, αυτό που η καρ­διά μου και το μυαλό μου αποζητά και χρειάζεται. Επί τέλους δεν μπορεί κανείς να πετύχει πολλά πράγματα συγχρόνως. Δύο είναι τα κύρια πράγ­ματα: η μουσική μου και η φιλοσοφία σαν πάρερ­γο, και αυτά συνδυάζονται μεταξύ τους στον υψη­λό συμβολισμό της ορειβασίας μου, που μου φαί­νεται σαν η μεταφυσική συνέχεια της όλης μου δράσης. Το μεγαλείο της φύσης το βλέπω μπρο­στά μου σαν μια αποθέωση, ή καλύτερα μια μετα­φυσική αφαίρεση της φυσικής ύλης. Έτσι φέτος έζησα σε μια θαυμάσια αγροικία στο Estes Park του Κολοράντο, από όπου ανέβηκα σε τέσσερα δύσκολα βουνά, μελέτησα 7 καινούργιες παρτιτούρες, και διάβασα 4 ενδιαφέροντα βιβλία.»
(Μιννεάπολις, Οκτώβριος-Δεκέμβριος 1947)
*
«… Μου φαίνεται πως ύστερα από αυτό το τα­ξίδι, έχω πια το δικαίωμα να πεθάνω, αν όχι ευχα­ριστημένος ή ικανοποιημένος, μα τουλάχιστον ότι είδαν τα μάτια μου αρκετά.
...Αντικρύζοντας πάλι τον όγκο της εργασίας που με περιμένει, με πιάνει ίλιγγος. Ήταν τόσο γλυκεία η απραξία αυτών των ημερών, που μακα­ρίζω τους ανθρώπους που δεν εργάζονται με το μυαλό τους παρά με τα χέρια τους, παλεύοντας με την φύση. Ο ύπνος, ύστερα από μια σωματική κούραση, είναι πολύ πιο ήσυχος από τον ύπνο ύστερα από διανοητική κούραση.»
(Μιννεάπολις, 19.8.1940)
*
«… Εδώ και με­ρικά χρόνια συνήθιζα να πηγαίνω στα βουνά, μα­κριά από τη μουσική. Τώρα που έγινα ο φημισμένος και ο πιο περιζήτητος μαέστρος, κατάντησα σωστός σκλάβος, σε βαθμό να μην είμαι πια ικα­νός να ξεκουρασθώ ή ν' ανασάνω, ακριβώς σαν τον μέθυσο ή τον μορφινομανή, που μόλις σταματήσει τις ενέσεις νιώθει άθλια και δυστυχής και είναι αναγκασμένος να εξακολουθήσει ώσπου να δηλητηριασθεί ολότελα και να μην υπάρχει πια ελπίς να συνέλθει. Έτσι, μάζεψα όλο μου το κουράγιο και αρνήθηκα τα πάντα για το καλοκαίρι του 1955, και σκοπεύω να αναπαυθώ απόλυτα.»
(Νέα Υόρκη, 16.9.1954)
*
«… Η σαιζόν μου στην Μιννεάπολη μέχρι την τελευταία συναυλία με τον Rachmaninov, που ήταν αληθινή επιτυχία, πήγε μάλλον καλά, και μπορώ να πω ότι έμεινα ικανοποιημένος τόσο από την ορχήστρα, όσο και από τον εαυτό μου. Ο Rachmaninov δεν θέλησε να βγει ούτε μια φορά χωρίς εμένα για να χαιρετήσει, και καθώς δεν παίζει ποτέ μπις ήμουν αναγκασμένος να βγαίνω κάθε φορά, πράγμα που σημαίνει άπειρες μετακλήσεις στη σκηνή. Μου είπε ότι αισθάνθηκε πως έπαιξε μαζί μου, επομένως δεν μπορούσε να χαιρετήσει χωρίς εμένα. Και ήταν η αλήθεια. Εκείνος χωρίς παρτιτούρα και εγώ το ίδιο, κοιταζόμαστε στα μάτια και ένιωσα ότι οι ψυχές μας ενώθηκαν ερωτικά μπροστά στο κοινό.»
(Κλήβελαντ 17.12.1938)
* * *
Σ’ αυτές τι επιστολές διακρίνουμε, επίσης, έναν γενναιόδωρο άνθρωπο, έναν άνθρωπο που δεν τρέφει αρνητικά αισθήματα για τους κριτικούς και δεν τους καταλογίζει κακές προθέσεις, έναν άνθρωπο που δεν φείδεται θαυμασμού και εγκωμιαστικών σχολίων για ομότεχνούς του. Αν και ανυποχώρητος σε συμβιβασμούς ως προς την τέχνη του και ως προς τις πιέσεις που αφορούν στις συνθήκες της προσωπικής του ζωής, είναι ταπεινός και τελειομανής, υπολογίζει τον εαυτό του ως συνδημιουργό μαζί με τους μουσικούς του, αδικεί τον εαυτό του με την κρίση του για τις “ελλείψεις” του, νιώθει υπερεκτιμημένος και προσπαθεί να ανταποκριθεί στην εικόνα που έχουν γι αυτόν οι θαυμαστές του.:
.
«…Έχουμε στιγμές απελπισίας που κάνουμε ακόμα και την σκέψη να εγκαταλείψουμε την ορχήστρα, οπόταν ξαφνικά, την τελευταία στιγμή, ως εκ θαύματος, βρίσκονται τα κεφάλαια. Τότε έχει επέμβει ο γενναιόδωρος Δημήτρης, που όχι μόνο όλα αυτά τα χρόνια δεν εζήτησε ποτέ αύξηση, αλλά προσφέρθηκε να παίρνει και λιγώτερα, ενώ παράλληλα επλήρωνε στους μουσικούς κρυφά από την τσέπη του την διαφορά ανάμεσα στον μισθό τους και εκείνο που είχαν ζητήσει.»
(Μιννεάπολις, 1.5.1946)
*
«... Για τους κριτικούς στις εφημερίδες της Νέας Υόρκης, τους οποίους αποκαλείς κλίκες, δεν έχεις απόλυτα δίκιο, θα αποκαλούσες κλίκα μια ομάδα ανθρώπων που πιστεύουν δυνατά σε κάτι διαφορετικό; Θα έλεγα μάλλον ότι είναι μια ομάδα, και δυστυχώς μεγάλη, από αντιδραστικούς και εφήμερους συνθέτες και διανοούμενους, τους αποκαλούμενους δήθεν μοντέρνους, που απορρίπτουν κάθε τι που είναι πιο προηγμένο, είτε σε γούστο, είτε σε τεχνική. Πολλοί από αυτούς απλούστατα φοβούνται την προσπάθεια που απαιτείται για ένα τόσο προχωρημένο μουσικό ιδίωμα. Αλλά, και αυτούς δεν θα μπορούσες να τους αποκαλέσεις κλίκα. Δεν θέλουν το κακό κανενός. Απλούστατα πολεμούν ό,τι τους ενοχλεί…»
(Μιννεάπολις, 12.1.1948)
*
«… Ο καινούργιος μου μάνατζερ, στον οποίο μετά την πρώτη μας συνάντηση κατά την οποία του έδωσα τα πρώτα μου 6 προγράμματα, που τα χαιρόμουν τόσο, ζήτησε να με δει εσπευσμένως, και ούτε λίγο ούτε πολύ είχε την αναίδεια να μου φέρει μια καινούργια λίστα, στην οποία κανένα από τα κομμάτια μου δεν υπήρχε, λέγοντας μου ότι αυτά τα προγράμματα θα διώξουν τον κόσμο και ότι θέλει πιο λαϊκά προγράμματα. Εννοείς ότι μπροστά σε αυτήν την αναίδεια μόνο που δεν τον έβρισα. Του είπα ότι εννοώ να κάνω τα προγράμματα που θέλω, και ότι υπό τοιαύτας συνθήκας δεν πρέπει να υπολογίζουν σε μένα για τη προσεχή σαιζόν.»
(Μιννεάπολις, 2.10.1938)
*
«… Ίσως ν' άκουσες από πρόσωπα που ήλθαν εδώ ότι κατοικώ στο πιο φθηνό ξενοδοχείο της Νέας Υόρκης, πολύ κοντά στο Carnegie Hall. Στα γραφεία της Φιλαρμονικής διαφαίνεται κάποια δυσφορία, επειδή ο Μαέστρος της Φιλαρμονικής δεν κατοικεί σε palace όπως οι προηγούμενοι. Πάντως, απευθυνόμενος στους δημοκρατικότερους δημοκράτες του κόσμου, τους είπα πως είναι “βασιλικώτεροι και του βασιλέως”, έτσι τους έβαλα στα στενά και με αφήνουν ήσυχο να ζω όπως θέλω και όπου θέλω.»
(Νέα Υόρκη, 3.2.1950)
*
«... Επί τέλους η Αθήνα έχει τον πραγματικό μα­έστρο: τον Hermann Scherchen. Ήμουνα βέβαιος πως θα σου αρέσει και, δεν αμφιβάλλω, θα αντε­λήφθης πόσο σπουδαίος είναι, τι γνώσεις τερά­στιες έχει, και πόσο εγώ ο φτωχός απέχω από τις αφάνταστες τεχνικές του γνώσεις. Έχει τα σπου­δαιότερα τεχνικά εφόδια για ένα μαέστρο, τα οποία εγώ, δυστυχώς, παρ' όλες τις προσπάθειες μου, δεν θα αποκτήσω ποτέ. Γι' αυτό δεν πίστεψα ποτέ πως μπορούσα να έχω αξιώσεις να είμαι ένας από τους απόλυτα μεγάλους καλλιτέχνες. Εκείνο που με κάνει να φαίνομαι πως τους πλη­σιάζω είναι η ένταση της έκφρασής μου, η λογική ρυθμική Construction μου και η πειστική δύναμη που μερικές φορές έχω όταν είμαι στις καλές μου. Μα κατά βάθος παλεύω πάντα με ένα σωρό ελλεί­ψεις φυσικές, ξερά μουσικές, με τις οποίες ο Θεός με έχει προικίσει. Μα ούτε και η τύχη με έκανε να παίζω έγχορδο, αντί να παίζω ένα μέτριο πιάνο. Όλα αυτά με κάνουν να πιστεύω ακράδαντα πως τέλεια παρεξήγηση υπάρχει εκ μέρους του κοινού και των φίλων, αν ποτέ η εκτίμηση τους με σπρώξει σε ακόμη υψηλότερα επίπεδα. Από την άλλη μεριά, εγώ, πάσχοντας από ακράτητη ευσυνειδη­σία, θα τυραννάω τον εαυτό μου να φθάσω το ση­μείο που οι άλλοι με φαντάζονταν. Αυτή είναι η τραγωδία της ζωής μου.
(Μιννεάπολις, 26.1.1940)
* * *
Και πιθανόν να λέει, κάποια πράγματα που δεν θα τολμούσε να πει απευθείας. Όπως εδώ, ίσως:
.
«... Πίστεψε με, έφθασα στο σημείο να είμαι πολύ ανεκτικός, όταν ακούω κάποιον άλλον να κάνει μουσική, αν την αισθάνεται διαφορετικά από μένα. Δεν έχω το κουράγιο να κατηγορήσω κανένα είτε επειδή αισθάνεται λιγώτερο έντονα, είτε επειδή του αρέσουν τα απλά πράγματα, είτε επειδή δεν το αποτολμά να γελάσει πολύ δυνατά ή να κλάψει πολύ δυνατά - ωστόσο ευχαριστώ το Θεό ότι δεν ανέχομαι να πάψω να είμαι αυτός που είμαι, επειδή για μένα η μουσική είναι μια άλλη έκφραση της σεξουαλικής ζωής που δεν έχω ζήσει, και υποθέτω, όπως σε παρόμοιες περιπτώσεις είναι κανείς ελεύθερος να εκδηλωθεί στο σπίτι του, σε κλειστό χώρο, το ίδιο κάνω επάνω στη σκηνή, όπου αισθάνομαι μόνος μπροστά στο σύντροφο μου, με τον οποίο ανταλλάσσω τα αισθήματα μου.»
(Νέα Υόρκη, 4.1.1952)
.
(Ένα κείμενο της Κ.σ-Μ. )
.
Image Hosted by ImageShack.us